ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Γιατί υποκύψαμε στη γοητεία του ‘80;

Την ώρα που στον κόσμο θριαμβεύουν οι ιδεολογικά συντηρητικές ομάδες ,εμείς νοσταλγούμε τη δεκαετία του ‘80 . Όσο περιμένουμε με νύχια και με δόντια να κλείσει η συμφωνία ρίχνουμε νοσταλγικές ματιές στο κατακαλόκαιρο που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και η υπόλοιπη παρέα συγκλόνιζαν τη χώρα .

Τα χρόνια της Αλλαγής, η έγχρωμη τηλεόραση, το μπάσκετ που μας έκανε εθνικά υπερήφανους στον απόηχο των σκανδάλων , οι ενδυματολογικές επιλογές , η τέχνη, τα περιοδικά, το life style, η σιγουριά για το καλύτερο αύριο.

Ενώ κάποιοι αναρωτιούνται τι στο καλό βρίσκουμε στη δεκαετία με τις αντιαισθητικές βάτες, τις χαλασμένες VHS , τη ντίσκο, τα κουτσομπολίστικα περιοδικά , στην «αντίπερα όχθη» σου ρίχνουν στα μούτρα τον Σαββόπουλο, τον Αγγελόπουλο, το πανκ, τον σοσιαλισμό, τα κινήματα, τις πορείες Ειρήνης, τον Αντρέα στο Σύνταγμα. «Βρες κι άλλονα καλύτερον» που μου ‘λεγε κι η μάνα μου.

Είμαστε ένας λαός που εύκολα ενθουσιάζεται και ακολουθεί πιστά μόδα και τάσεις «Δεν κατουρήσαμε στον κουβά», θα μου πει η μεγάλη ξαδέλφη που επιδοκίμασε εμπράκτως την ιδέα της έκθεσης για τη δεκαετία του 80 στο Γκάζι.

Μπροστά σε αυτή την πρόκληση εκατοντάδες θεατές διαφορετικής καταγωγής και μόρφωσης που πήγαν στο GR80s θυμήθηκαν κοινές εμπειρίες, ιδεολογίες, μουσικές, ταινίες ,αφίσες, αυτοκόλλητα, βινύλια, παιχνίδια και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς..

Μισούμε ή αγαπάμε την δεκαετία του ‘80; Ήταν τελικά η χρυσή δεκαετίας της μεταπολίτευσης; Σίγουρα για πολλούς ήταν ο απόλυτος παράδεισος και για άλλους η αρχή του τέλους, η βάση για πολλές κακοδαιμονίες που διαιωνίζονται ως τις μέρες μας.
Είχα την ευκαιρία να πάω και να τη δω από κοντά και σχεδόν από τα πρώτα λεπτά το «νεανικό” μου μυαλό βραχυκύκλωσε και δεν μπορούσε να διαχειριστεί το δέος της συνάντησης με εκείνα τα χρόνια.

Η πολιτική, οι συγκρούσεις, η λειτουργία του κοινωνικού κράτους, η ποπ κουλτούρα, η τρομοκρατία, ο λαϊκισμός, το life style, τα περιοδικά, συνθέτουν το πορτρέτο της ελληνικής κοινωνίας που θαμπώνεται από τις ``νέες αξίες``. Καθώς προχωράω από περίπτερο σε περίπτερο, διαπιστώνω ότι το υλικό που είχαν συγκεντρώσει οι επιμελητές Βασίλης Βαμβακάς και Παναγής Παναγιωτόπουλος διαθλώνταν σε ένα πλήθος από πιθανές απαντήσεις για την περιβόητη δεκαετία.
Τη δεκαετία του ‘80 εμπεδώνεται ο σύγχρονος ατομικισμός και η κουλτούρα της κατανάλωσης. Για πρώτη φορά εμφανίζονται νέες ιδέες και κινήματα ενώ η Ελλάδα συντονίζεται με το δυτικό μοντέλο ζωής.

Ήταν τότε που βάζαμε τρίποντα, τρώγαμε σνακ στα παιδικά πάρτι και οι παρέες χωρίζονταν …σε στρατόπεδα. Ή ροκάς ή καρεκλάς άντε φαν των κουτουκιών και των ρεμπέτικων. Ήταν τότε που τηλέφωνα στην ΕΡΤ έσπασαν από αγανακτισμένους τηλεθεατές που ζητούσαν τη διακοπή της ταινίας Νίκου Αλευρά, «Πέφτουν οι σφαίρες σαν χαλάζι”. Ακόμα και σε αστυνομικά τμήματα τηλεφώνησαν. Απειλούσαν πως θα κάψουν την ΕΡΤ. Η ταινία διακόπτεται και τα επόμενα 45 λεπτά πέφτει «μαύρο”.

Ο λαϊκισμός απέκτησε πρόσωπο, η μαζική διασκέδαση και το life style έγιναν τρόπος ζωής, η έγχρωμη τηλεόραση μπήκε στο σαλόνι κάθε σπιτιού ομογενοποιώντας συμπεριφορές. Δεν υπάρχει πια ο επαρχιώτης παρά μόνο ο καταναλωτής και δεν έχει καμιά σημασία αν ζεις στην Πάτρα ή στο Ψυχικό. Έχουν περάσει μόλις λίγα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση και η κοινωνία διψάει για αλλαγή και ελευθερίες. Μετά την πτώση της χούντας η δημοκρατία έχει αποκατασταθεί ενώ η μεσαία τάξη βγάζει εισόδημα που της επιτρέπει μια καλύτερη ζωή.

Ήταν ίσως η πιο αντιφατική δεκαετία καθώς οι νέοι τρόποι ζωής , οι τέχνες, η τεχνολογία βιώνονται με ένα ολότελα διαφορετικό τρόπο. Ήταν μια δεκαετία που ακόμη λειτουργεί ως σημείο αναφοράς. Τα 80ς είναι η τελευταία δεκαετία του Ψυχρού Πολέμου προτού ακόμα αρχίσει η παγκοσμιοποίηση. Γιατί άραγε νοσταλγούμε τη συγκεκριμένη δεκαετία;

Γιατί το βλέμμα μας χάνεται στο χαρακτηριστικό μικροαστικό σπίτι της εποχής, με τα σεμεδάκια , την έγχρωμη τηλεόραση στο σαλόνι και το «παπάκι” στο γκαράζ ;

Από το τραπέζι με τον «χάρτη της εξουσίας” όπου καταγράφονται τα στρατηγικά στοιχεία των κέντρων της, δεν λείπουν το Καστρί, ο Περισσός, ο Αστέρας της Βουλιαγμένης.
“Ήταν μια γιορτή των ελευθεριών και του κοινωνικού κράτους”, αποφαίνεται η ξαδέλφη από την Πάτρα, κρύβοντας το δάκρυ στο μεταξωτό φουλάρι. Δασκάλα που έχει βγει στη σύνταξη, ήταν εκεί, στην ιστορική ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στο Σύνταγμα.

“Ο χρόνος συμπεριφέρεται σαν πόρνη που πέφτει αυνανιζόμενη στο πάτωμα, δουλεύοντας μας όλους», μου έστειλε η μικρή ξαδέλφη το τραγούδι του Bowie. Έστω και για λίγο…

1 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. freeman 18:25 16/03/2017

    Το ΣημιτοΚαραμανλικό ΜιντιοΤραπεζικό ΠΑΡΑΤΑΙΣΜΈΝΟ παρακράτος Οικονομικής & Συντεχνιακής (Δημόσιας & Δημοσιοσιτιζόμενης -ιδιωτικής) Ελίτ , το 2010 κατά-τρόμαξε μήπως η ΠΕΙΝΑ μιας ΑΚΑΡΙΑΙΑΣ ΟΛΙΚΗΣ πτώχευσης φέρει τα αφιονισμένα πλήθη μέσα στα σαλόνια και τις κρεβατοκάμαρές τους, απαιτώντας τους τον λόγο -εκδίκηση.
    Οταν διαπίστωσαν ότι ο Γ.Παπανδρέου πρόθυμα θα θυσιαζόταν προσωπικά μέσα από την Μνημονιακή έσχατη «λύση» , ΟΛΟΙ βολεύτηκαν επιλέγοντας να φορτώσουν Πολιτικά-Επικοινωνιακά-Ποινικά την ΠΤΩΧΕΥΣΗ στον πεθαμένο 13 χρόνια πριν την πτώχευση Ανδρέα , ως ΑΙΤΙΟ και στον μετά την ΠΤΩΧΕΥΣΗ αναλαμβάνοντα την Πρωθυπουργία Γιώργο , ώς ΑΦΟΡΜΗ της ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ . Επικοινωνιακά -Μιντιακά το Παπανδρεικό γονίδιο ήταν φτερό στον άνεμο καθώς από το 1996 έως το 2009 οι ΣημιτοΚαραμανλοταισμένοι Μιντιάρχες ήταν πρόθυμοι να το ενοχοποιήσουν μέσα από τον Προδοτολογικό Μπουρδολογολικό ΚαμενοΣωρισμό , που προχθές η παλιόγρια Εισαγγελού εδέησε να Προανακρίνει !
    Όσο για τον όχλο . . . το «μαζί τα φάγαμε» (έστω και σε διαφορετική ποσότητα) ΠΟΤΈ δεν θέλησε να το αποδεχτεί και εύκολα πείστηκε εθελοντικά να ψεκαστεί .

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.