ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ντεκατάντσια

Έκλεισαν τρία χρόνια που ο Κωστής έφυγε. Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του "Ντεκατάντσια" -που το είχε γράψει εδώ στο matrix24 πριν πέντε χρόνια, τον Μάρτιο του 2012- επειδή περιγράφει με θαυμαστή ακρίβεια το σήμερα...

Το μόνο που δεν λέγεται παραμένοντας ξορκισμένο και αδήλωτο είναι η κατάσταση της χώρας κοιταγμένη όχι μόνο από πολιτική και οικονομική σκοπιά, αλλά συνολικότερα, πολιτισμικά δηλαδή, ως άμεσο βίωμα, ως επίπεδο ζωής, ως ιστορικό μόρφωμα, ως θεσμική ιστορική επένδυση. Πρόκειται για ένα ζήτημα αυτογνωσίας που μπορεί για τον «χαυνοπολίτη», όπως θα έλεγε ο Αριστοφάνης, να μην έχει ιδιαίτερη σημασία, πλην όμως απασχολεί τον άνθρωπο που έχει τη μελαγχολία σύνδρομο σοβαρότητας.

Όταν μια κοινωνία κατέρχεται αντί να ανέρχεται, όταν διαρκώς ζητάει βοήθεια δαγκώνοντας το χέρι που την ταΐζει, το φαινόμενο χρήζει αναλύσεως και μάλιστα εμπεριστατωμένης. Για παράδειγμα μπορούμε να πάρουμε την πολιτιστική «έκρηξη» η οποία θεωρείται θετικό σύμπτωμα. Πως εξηγείται το γεγονός ότι έχουμε περισσότερα θέατρα απ’΄ όσα έχουν το Παρίσι, το Βερολίνο και το Λονδίνο; Περισσότερους εκδοτικούς οίκους; Περισσότερους ραδιοσταθμούς; Περισσότερα πανεπιστήμια αλλά ούτε ένα σοβαρό «πανεπιστήμιο»; Χιλιάδες ποιητές; Στρατιές ζωγράφων και καθηγητών;

Η παρακμή, πρέπει να ξέρουμε, όταν φουντώνει, μασκαρεύεται σε ακμή. Θυμίζει κατά ένα τρόπο τους πολλούς νόμους οι οποίοι – τι σύμπτωση! – θεσμοθετούνται αλλά δεν εφαρμόζονται. Μπορεί το ψάρι να βρωμάει από το κεφάλι, αλλά όταν όλα τα κεφάλια δια της μιμήσεως βρίσκουν αθωωτικό άλλοθι στις πράξεις του πλαϊνού, τότε το κοινωνικό σύμπλεγμα συγκροτεί έναν στρατό ματαιωμένων ψυχών που αργά ή γρήγορα θα φορτώσουν το χάλι τους στην καμπούρα του πρώτου τυχόντος.

Δεν μπορεί κανείς να καταδικάσει ολόκληρη χώρα σε θάνατο, ωστόσο όταν τα πολιτισμικά της ήθη – από τη Βουλή μέχρι τον στρατό, από την Εκκλησία μέχρι την εκπαίδευση, από τα κόμματα μέχρι τον Τύπο – διαβιούν εν καταπτώσει και ενίοτε μαγαρίζουν το μέλλον, επιβάλλεται η ανάγκη καθάρσεως και ρήξεως με το παρόν. Δεν είναι έγκλημα να κάνεις λάθη – μεγάλα ή μικρά -, το έγκλημα αντίθετα είναι να βουλιάζεις μέσα σου και να νομίζεις ότι ίπτασαι.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.