Δεύτερη Παρασκευή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής χθες. Δεύτεροι Χαιρετισμοί της Παναγίας, της Αγίας των Αγίων μείζων, της Ανύμφευτης Νύμφης που κατάφερε να γίνει κλίμαξ επουράνιος δι’ ης κατέβη ο Θεός στη γη και τους ανθρώπους.

Δεν είμαι θρήσκος, ίσα ίσα που τα λατρευτικά (όχι όλα) και οι παπάδες (όχι όλοι) μου τη σπάνε, αλλά οι Παρασκευές των Χαιρετισμών, η Μεγάλη Πέμπτη και η Σταυρωμένη Παρασκευή είναι πιστεύω μέρες για εκκλησία, πιστεύεις δεν πιστεύεις. Προσπαθώ πάντα να πηγαίνω έστω για λίγο. Είναι νομίζω τα απολυτίκια, οι ύμνοι, τα ευαγγέλια, ο χορωδιακός-ανεβαστικός λόγος και η συνακόλουθη κατάνυξη που πραγματικά σε γαληνεύουν.

Όταν ακούς το «ω, γλυκύ μου έαρ» ή το «από του ξύλου καθελών» ή το «χαίρε δι’ ης η χαρά εκλάμψει / χαίρε δι’ ης η αρά εκλείψει / χαίρε του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις / χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις», ε, όπως και να το κάνεις, αισθάνεσαι ταπεινός όχι μόνον για το δυσανάβατο ύψος των ανθρώπινων λογισμών, αλλά και για το δυσθεώρητο βάθος των οφθαλμών των Αγγέλων.

Νιώθεις μικρός, απειροελάχιστη σταγόνα της Φύσης, φευγαλέα σκιά σ’ έναν κόσμο χωρίς αρχή και τέλος. Είναι στιγμές αναστοχασμού και μεταρσίωσης. Τόσο μικρές και τόσο λίγες που θέλεις να τις κλείσεις στο σεντούκι της μνήμης, αλλά και της καρδιάς, σαν θησαυρό ανεκτίμητο για ώρες ανάγκης και μέρες δίσεκτες.

Μόνο και μόνο που αδειάζει ο νους από την καθημερινότητα που προσπαθείς να αποδράσεις, από την συννεφιά της μιζέριας και της κρίσης, στο μεταφυσικό και το ένθεο, αξίζει να πάει, την επόμενη ή την μεθεπόμενη Παρασκευή, κάποιος στην εκκλησία. Μόνο και μόνο για να γευτούν τα’ αυτιά του τον γλυκόλαλο ήχο των Χαιρετισμών στην Παναγία, για να ανθίσει το στόμα του, μέρες που ‘ναι από το: χαίρε φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα / χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα / χαίρε ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί / χαίρε ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί / χαίρε των Αθηναίων τα πλοκάς διασπώσα.

Έχουμε δε και έναν επιπλέον λόγο να πάμε την μεθεπόμενη Παρασκευή, 24 του μηνός, στην εκκλησία, επειδή την επομένη, το Σάββατο, είναι η επέτειος της 25ης Μαρτίου.  Κρίση, Χαιρετισμοί και 25η Μαρτίου σ’ ένα πράγμα οδηγούν, στον Ακάθιστο Ύμνο. Πολύ ελληνορθόδοξο θα μου πείτε. Ναι, ουδεμία αντίρρηση. Όμως δεν είναι και κακό. Δεν είναι τα πάντα για αποδοκιμασία και διαγραφή.

Εμένα καθόλου άσχημα δεν μου πέφτει ενίοτε να «ντοπάρομαι» και να φαντασιώνομαι για έξοδο από την κρίση, όχι με τα πολιτικάντικα λόγια και τη στατιστική των τεχνοκρατών, αλλά με το «τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω Σοι η Πόλις σου Θεότοκε. Αλλ' ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω Σοι: Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

Εξάλλου, αυτό όπως και το προοίμιο της Οδύσσειας είναι κάτι που, παρότι έγινα 57 χρονών, τα θυμάμαι ακόμη. Αντίθετα, κάθε μέρα ακούω, διαβάζω και μαθαίνω πολλά για την σωτηρία της χώρας, αλλά τίποτε δεν μου μένει, όπως ο Ύμνος που έψαλλαν όρθιοι, στην Παναγία των Βλαχερνών το 626, οι Βυζαντινοί επειδή θεώρησαν ότι αυτή τους έσωσε από τους Αβάρους και τους Πέρσες.

Οι Χαιρετισμοί δεν θα μας σώσουν, αλλά καλού κακού ανάψτε μια Παρασκευή βράδυ ένα κερί μήπως και ο Γιος Της βάλει το χέρι του και γλιτώσουμε τα χειρότερα. Μήπως. Πάντως με τους άθεους που μας κυβερνούν, αλλά και τους ένθεους που μας κυβέρνησαν και ετοιμάζονται να μας ξανακυβερνήσουν δεν βλέπω σωσμό...