ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Περήφανη στη διαπραγμάτευση αλλά και στα αυτιά

Η ακρόαση είναι η τέχνη να ακούς αυτό που δεν λέγεται. Δυστυχώς, σαν λαός αγαπάμε το θόρυβο, με το τρόπου που οι θεόκουφοι σιμώνουν πρόσχαρα τα φάλτσα νταούλια. Προτιμάμε να ακούμε τα κακόηχα τρολαρίσματα ενός, ξεπεσμένου στη χώρα του, στερεοτυπικού, κυνικού και επιπόλαιου Ολλανδού πολιτικού. Απολαμβάνουμε ευήκοοι, ακόμη και τα αιφνίδια ρητορικά πυροτεχνήματα περί νομιμοηθικής δικαίωσης ενός μακρόχρονα άφωνου πρώην εγχώριου πρωθυπουργού.

Το κακό είναι πως κουβεντιάζουμε κιόλας τη ανεύθυνη παρόλα κάθε είρωνα ευρωκράτη ή καταπιανόμαστε με την ανούσια φλυαρία οποιουδήποτε προαλείφεται ως πολιτικός οσιομάρτυρας. Το χειρότερο την ίδια στιγμή, είναι ότι δεν αφουγκραζόμαστε όσα διατυπώνουν για το κοντινό αύριο της χώρας ξένοι έμπειροι πολιτικοί με διεθνή απήχηση και έγκυροι, όσο κι αν δεν τους γουστάρουμε, τεχνοκράτες. Ίσως επειδή κακομάθαμε στην αυταρέσκεια πως ότι προέρχεται από αυτούς είναι αποτέλεσμα πονηρής υστεροβουλίας και δόλιας μοχθηρίας .

Ήδη τις προάλλες από την Αθήνα ο Γερμανός αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ εκτιμούσε αβίαστα ότι η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει πρωτογενή πλεονάσματα της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ, το πολύ για 3 χρόνια. Παράλληλα, τις ίδιες ώρες, ο κατά τα άλλα κακόφημος στη χώρα μας , Δανός οικονομολόγος και μεγαλοστέλεχος του ΔΝΤ στην Ευρώπη. Πολ Τόμσεν περιέγραψε με σαφήνεια στο Λονδίνο ότι σε βραχυπρόθεσμο διάστημα το καταλληλότερο ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων για την Ελλάδα δεν πρέπει να ξεπερνά το 1,5%.

Το ότι ενδεικτικά συμφωνούν για μια σημαντική παράμετρο που αφορά το μέλλον της χώρας ένας Σοσιαλδημοκράτης και ένας νεοφιλελεύθερος, που αμφότεροι συγκαταλέγονται στους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας, δεν το ζυγίσαμε δεν το μετρήσαμε ούτε καν το σχολιάσαμε το θέμα. Όχι μόνο επειδή δεν δώσαμε, ως συνήθως την απαιτούμενη προσοχή σε σοβαρές συμβουλές, παρατηρήσεις ή συστάσεις, αλλά σκοπίμως.

Αυτή την αναπάντεχα κοινή γραμμή των δυο παραγόντων περί περιορισμού των μη ρεαλιστικών υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων που απαιτούν οι πιστωτές, δεν την υπερασπίστηκε ούτε ο υπουργός Οικονομίας & Ανάπτυξης Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ο ίδιος άλλωστε προσφάτως τα είχε κατακρίνει ως καταστροφικά για την οικονομία. Τώρα τσιμουδιά. Δεν έβγαλε επίσης άχνα η αξιωματική αντιπολίτευση. Η οποία ως η προηγούμενη κυβέρνηση, αφού έδωσε έμφαση σε αυτά προκειμένου να μειωθεί ο λόγος χρέους/ΑΕΠ, απέτυχε παταγωδώς.

Με τη σειρά της όμως, δεν αντέδρασε και η κυβέρνηση, η οποία όσο επέραιται για τις περήφανες διαπραγματεύσεις της άλλο τόσο φαντάζει περήφανη και στα αυτιά. Αγνόησε τις νουθεσίες προς αξιοποίηση των δυο ανδρών χωρίς να ψελλίσει ούτε κιχ για αντικρούσει την έμμεση προειδοποίηση τους ότι η χώρα πορεύεται σε επικίνδυνους ατραπούς, εκ των προτέρων χαμένη από χέρι.

Δεν το επιχείρησε γιατί καμώνεται ότι δεν έχει υπογράψει και δεσμευτεί στην υποχρέωση να λάβει πρόσθετα μέτρα που να διασφαλίζουν την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Μέτρα τα οποία οι δανειστές επιμένουν όχι μόνο να καθιερωθούν αλλά και να νομοθετηθούν για να εξασφαλίσουν το συγκεκριμένο στόχο σε μεσοπρόθεσμο διάστημα. Δηλαδή, το λιγότερο για πέντε χρόνια ακόμη, μέχρι και το 2023

Από την άλλη περέκαμψε το θέμα γιατί με τη τρέχουσα μέθοδο της σιωπηλής στάσης πληρωμών, το Δημόσιο έχει σφραγίσει τις στρόφιγγες ώστε η κυβέρνηση να παρουσιάζει επί του παρόντος εξαιρετικές δημοσιονομικές επιδόσεις. Επιχειρεί με αυτό το τρόπο να κάμψει τις αντιρρήσεις και τις διαφωνίες του ΔΝΤ το οποίο δεν έχει αποσαφηνίσει ακόμη αν θα συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα.

Ταυτόχρονα με την ίδια τακτική διαβεβαιώνει την κοινωνία ότι μέτρα για το 2018 δεν πρόκειται να ληφθούν, αφού με τα ήδη υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα η συγκεκριμένη χρονιά θα κλείσει δημοσιονομικά χωρίς αμφισβητήσεις από την πλευρά των δανειστών.

Με καμουφλαρίσματα και τρικ όμως δεν αποφεύγεται ο στραγγαλισμός της οικονομίας, είτε κλείσει άμεσα η διαπραγμάτευση είτε παραπεμφθεί στις καλένδες. Η ώρα του λογαριασμού έχει κιόλας φτάσει, οι επείγουσες και πολλαπλές ανάγκες πιέζουν αφόρητα, ενώ ο πολιτικός χρόνος επιταχύνεται ραγδαία.

Και η απουσία λήψης αποφάσεων από μια κυβέρνηση που ούτε πολιτικά ειλικρινής είναι απέναντι στην ταλαιπωρημένη κοινωνία ούτε τεχνοκρατικά ευέλικτη έναντι των αμείλικτων δανειστών , εικονογραφεί με αδρές πινελιές την αδυναμία της να δημιουργήσει ένα σχήμα υποδοχής για τα επερχόμενα.

Συνεχίζει να κυριαρχείται από ιδεοληψίες που εναποθέτουν τις όποιες προοπτικές της σε υποτιθέμενες ευνοϊκές συγκυρίες σε μελλοντικό χρόνο. Επί του παρόντος, όμως, δεν έχει μάθει καν να ακούει. Ειδικά όταν είναι διαπιστωμένο ότι οι ευκαιρίες χτυπούν τη πόρτα της πολύ σιγανά.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.