ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Στη χώρα της αιώνιας λιακάδας

Κάτι τα πρόωρα μπάνια, κάτι η οργιώδης ανθοφορία των κήπων , κάτι τα προαύλια των σχολείων που ξεχειλίζουν από αισιοδοξία και χαμόγελα, έφτιαξαν τις μέρες και τις νύχτες μας. Όμως οι αυξανόμενες προσδοκίες σε θέματα ελευθεριών και κοινωνικής ευαισθησίας «σκοντάφτουν» στην καθημερινή βία που κατακλύζει την κοινωνία μας.

Δυο φόνοι από συγγενικά χέρια, μια πατροκτονία, ένας βιασμός κάτω από την μύτη της γειτονιάς, το χαστούκι στο κοινοβούλιο. Και ξαφνικά η Άνοιξη έγινε ένας χειμώνας …ρώσικος. Αντέξαμε τις απολύσεις, τα κατεβασμένα ρολά στα μαγαζιά, το ροκάνισμα των συλλογικών οραμάτων , τους νεόπτωχους που ψάχνουν στα σκουπίδια και όλους όσους από τους συμπολίτες μας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Παραπονεθήκαμε και διαμαρτυρηθήκαμε για τις κατασχέσεις λογαριασμών και σπιτιών των μικρομεσαίων μεροκαματιάρηδων και δεν διστάσαμε κάποιοι από μας να τα «βάλουμε» με τους φοβικούς εκείνους γονείς που ανακάλυψαν τον «άλλο», τον «διαφορετικό» στα προσφυγόπουλα.

Χθες, φίλη, φιλόλογος μου αποκάλυψε ένα ακόμη περιστατικό κακοποίησης μαθήτριας από άνθρωπο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος του κοριτσιού. «Η σημερινή κοινωνία είναι τραυματισμένη», είπε η φίλη μου, γυρίζοντας το βλέμμα στο παράθυρο.

Υπήρχαν περίοδοι στην ελληνική κοινωνία , όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Κατοχή, λίγο μετά , ο Εμφύλιος , όπου αντικειμενικά η κοινωνία βρισκόταν σε μεγαλύτερη ανέχεια και δεν είχε παρατηρηθεί η αύξηση της εγκληματικότητας και της ενδοοικογενειακής βίας. Νομοτελειακά η φτώχεια, θα πουν κοινωνιολόγοι και λοιποί επιστήμονες, μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές εξεγέρσεις και κοινωνική αποδόμηση. Κάποιοι άλλοι επιστήμονες θα υπενθυμίσουν την ανάγκη των ανθρώπων για αλληλεγγύη και την ανάπτυξη ισχυρών δεσμών μεταξύ τους όταν όλα γύρω τους καταρρέουν.

Τι πράγματι συμβαίνει; Τι σόι κοινωνία είμαστε; Γιατί με την παραμικρή αφορμή οι άνθρωποι στις μέρες μας βγάζουν τόση επιθετικότητα και οργή; Δεκάδες καθημερινά περιστατικά αντικατοπτρίζουν μια συσσωρευμένη βία. Από το παρατεταμένο κλάξον του θυμωμένου οδηγού, την αγένεια στους δημόσιους χώρους, τους μικροτσακωμούς στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τη δυσφορία που κουβαλάς ως το κατώφλι του σπιτιού σου.

Σύμφωνα με έρευνα της Public Issue , το 2013 , η βία στην ελληνική κοινωνία είναι έντονη και διάχυτη , με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων (86%) να πιστεύει ότι υπάρχει αρκετή έως πολύ βία γύρω μας.

Διόλου τυχαίο που ο μισαλλόδοξος λόγος συχνά επικρατεί και επιβραβεύεται στο διαδίκτυο. Παρά το γεγονός ότι το Διαδίκτυο έχει αλλάξει τη ζωή και έχει φέρει την επανάσταση σε πολλούς τομείς , στις περισσότερες περιπτώσεις τα blogs αναμασάνε και αναπαράγουν τη μιντιακή κουλτούρα με όλα τα στερεότυπα. Με αυτό τον τρόπο ανθίζει ο λαϊκισμός , η μισαλλοδοξία, η επιθετικότητα. Τα κείμενα που αναρτώνται στην μπλοκόσφαιρα συνοδεύονται από υβριστικούς χαρακτηρισμούς και απειλές για τον αντίπαλο, τον «άλλο», τον διαφορετικό.

Ούτε λίγο , ούτε πολύ, εύκολα θα δούμε να χαρακτηρίζεται ο προπονητής «προδότης», ο αντίπαλος παίχτης «πουλημένος» και όλοι οι μετανάστες να χαρακτηρίζονται ως «πρόβλημα» και «απειλή». Το Δίκτυο καταγραφής περιστατικών ρατσιστικής βίας διαπίστωσε την εξοικείωση της ελληνικής κοινωνίας με τη βία .Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, παρά την ποινική αντιμετώπιση εγκληματικών ενεργειών με ρατσιστικό κίνητρο, οι επιθέσεις κατά προσφύγων και μεταναστών/στριών συνεχίζουν να αποτελούν την πλειοψηφία των καταγραφών.

Η κοινωνική βία δεν γίνεται αισθητή στον ίδιο βαθμό από όλες τις κοινωνικές κατηγορίες. Θα μου πει κάποιος ότι η βία στην οικογένεια συμβαίνει σε όλες τις χώρες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Πρόσφατα, η κυβέρνηση Ερντογάν ψήφισε νόμο με τον οποίο απαλλάσσει τους βιαστές αν παντρευτούν το θύμα τους.

Στην Ελλάδα η ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών είναι θέμα ταμπού.

Ένα μόνιμα συννεφιασμένο βλέμμα, μώλωπες που τους έκρυβε επιμελώς το μακιγιάζ, μαύρα γυαλιά ακόμα κι όταν έβρεχε. Την παρατηρούσα καθώς έπαιρνε το παιδί της από το σχολείο. Καχύποπτη και «μολυσμένη» από τη βία που εισέπραττε στο ίδιο της το σπίτι. Γιατί δεν μιλάνε; Αυτή η φράση στριφογύριζε μόνιμα στο μυαλό μου. «Και μη ξεχνάς ότι μέχρι το 2006 δεν υπήρχε το νομικό πλαίσιο 35000/2006 για την κακοποίηση των γυναικών», μου λέει η φίλη μου , αναφέροντας κάποιες δομές όπως τα κέντρα φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών. Αναντίρρητα, το σχολικό περιβάλλον στις μέρες μας εναρμονίζεται πλήρως με τις κοινωνικές εξελίξεις. Οι εκπαιδευτικοί είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε θέματα προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών και των εφήβων. Χωρίς βέβαια να έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα, ο δάσκαλος, η καθηγήτρια , ο διευθυντής του σχολείου ,είναι αυτοί που καταγγέλλουν τα περιστατικά της ενδοοικογενειακής βίας , υπερνικώντας τα σχετικά προσκόμματα της πιο σκοτεινής εγκληματικότητας.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.