ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΛΠΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ Ο ΜΠΑΣΑΝΙΟ...

Σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, η εκκλησία απαγόρευε στους Χριστιανούς να δανείζουν χρήματα με τόκο, γιατί αυτό θεωρούνταν τοκογλυφία και η εκκλησία τη θεωρούσε αμαρτία.

Καθώς οι άνθρωποι πάντοτε χρειαζόταν να δανειστούν χρήματα, είτε επρόκειτο για κάποιον έμπορο ο οποίος προσπαθούσε να επεκτείνει τις δουλειές του είτε για κάποιον βασιλιά που έπρεπε να χρηματοδοτήσει έναν πόλεμο και, καθώς ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί άνθρωπος που θα δάνειζε χρήματα χωρίς τόκο, αυτό το κενό στην οικονομία έπρεπε να καλυφθεί από κάποιον. Αυτός ο «κάποιος» ήταν η εβραϊκή κοινότητα° καθώς τα μέλη της δεν ήταν Χριστιανοί, δε δεσμεύονταν από τον εκκλησιαστικό νόμο και καθώς αποτελούσαν κοινότητα εμπόρων συχνά είχαν διαθέσιμα μετρητά.

Αναπόφευκτα, δημιουργήθηκαν πικρίες μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων. Όταν ένας Χριστιανός χρειαζόταν χρήματα, δεν είχε άλλη επιλογή από το να στραφεί στους δανειστές και να πληρώσει τόκο, τον οποίο θεωρούσε αντίθετο με τις διδαχές της εκκλησίας. Οι Εβραίοι ένιωθαν εξίσου έντονη πικρία, επειδή δαιμονοποιούνταν, ενώ αυτοί κάλυπταν μια απαραίτητη πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας.

Στο έργο του Σαίξπηρ «Ο Έμπορος της Βενετίας», ο έμπορος του τίτλου, ο Αντόνιο, προσεγγίζεται από το φίλο του, τον Μπασάνιο, ο οποίος του ζητά ένα δάνειο για να χρηματοδοτήσει, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μια ερωτική σχέση. Όλα τα χρήματα του Αντόνιο είναι δεσμευμένα σε διάφορα εμπορεύματα που δεν έχουν φτάσει ακόμη στη Βενετία. Όμως, δέχεται να βοηθήσει τον Μπασάνιο, δανειζόμενος χρήματα από τον Σάιλοκ, έναν Εβραίο έμπορο. Ο Σάιλοκ δεν συμπαθεί τον Αντόνιο, ο οποίος είναι γνωστός για τον αντισημιτισμό του και φημίζεται ως άνθρωπος που δανείζει άτοκα τους φίλους του, πράγμα που σημαίνει ότι στερεί από τον Σάιλοκ κέρδη σε έναν από τους ελάχιστους τομείς της οικονομίας όπου μπορεί να δραστηριοποιηθεί νόμιμα ένας Εβραίος.

Ο Σάιλοκ συμφωνεί να δανείσει το ποσό, όμως επιμένει ότι εφόσον ο Αντόνιο δεν μπορέσει να εξοφλήσει το κεφάλαιο και τους τόκους την ορισμένη ημέρα, θα ξεπληρώσει παραχωρώντας μια λίβρα σάρκα από το σώμα του. Το αντίτιμο φαντάζει υπερβολικά σκληρό, όμως δεδομένης της έχθρας που υφίσταται μεταξύ των χριστιανικών και εβραϊκών κοινοτήτων της εποχής, δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη το ότι ο Σάιλοκ ήθελε να δώσει σε όλους ένα μάθημα μέσω του Αντόνιο. Χωρίς να το σκεφτεί καλά, ο υπερόπτης Αντόνιο συμφωνεί με τους όρους του δανείου. Προφανώς, ο Αντόνιο αδυνατεί να ξεπληρώσει το δάνειο και έτσι ο Σάιλοκ τον οδηγεί στο δικαστήριο και απαιτεί να του επιτραπεί να αποσπάσει τη φρικτή πληρωμή.

Διάλεξα να διηγηθώ την ιστορία του Εμπόρου της Βενετίας, όπως αυτή παρουσιάζεται σε ένα πολύ καλό, κατά τη γνώμη μου, βιβλίο, το «επιχειρηματικά μυστικά μέσα από την ιστορία» (εκδόσεις Μίνωας, μετάφραση Χρήστος Καψάλης), το οποίο σημειωτέον πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 2008. Το γιατί διάλεξα αυτή την επιχειρηματική ιστορία, από τις πολλές που αναφέρει το βιβλίο, είναι νομίζω προφανές. Και η τελευταία σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα με την τρόικα και οι επαχθείς όροι του μνημονίου, αυτομάτως παραπέμπουν στο δάνειο του Σάιλοκ στον Αντόνιο. Και μόνον τα πλεονάσματα 3,5% τα επόμενα πέντε χρόνια και 2% μέχρι το 2060 εξασφαλίζουν, νομίζει ο χερ Σόϊμπλε, στους δανειστές μας τη ...λίβρα σάρκα από το σώμα μας.

Βέβαια, στη δική μας περίπτωση δεν ξέρω αν η εξέλιξη του δανεισμού θα έχει το ίδιο τέλος με αυτό του Εμπόρου της Βενετίας. Στο βιβλίο, ο Σάιλοκ χάνει τη δίκη και μαζί όχι μόνο το δάνειο, το κέρδος και τους τόκους, αλλά και τη μισή προσωπική του περιουσία. Ο Σαίξπηρ δίνει αυτό το τέλος επειδή, στην Αγγλία του 16ου αιώνα, ο αντισημιτισμός είναι κυρίαρχος και έπρεπε μεταξύ άλλων να ικανοποιήσει και τις προκαταλήψεις του κοινού. Αυτή τη στιγμή, στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην ευρωζώνη, κυρίαρχη είναι η αντίληψη του γερμανικού δημοσιονομικού καλβινισμού, που απαιτεί την τιμωρία της Ελλάδας. Αν αλλάξουν -όπως ευελπιστεί η κυβέρνηση, αλλά και πολλοί εξ ημών- οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και μεις είμαστε ακόμη στη ζώνη του ευρώ, μπορούμε τουλάχιστον να γλιτώσουμε τη «μια λίβρα σάρκα από το σώμα» της χώρας, που θα πρέπει, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, να καταβάλουμε στους δανειστές μας.

Σε κάθε πάντως περίπτωση, και παραβλέποντας την παράπλευρη ιστορία αγάπης του Μπασάνιο, η κεντρική επιχειρηματική ερμηνεία, γιατί υπάρχουν και αρκετές επιμέρους, στον Έμπορο της Βενετίας είναι το πως δύο μέρη εμπλέκονται άκριτα σε ένα αμοιβαία επαχθές συμβόλαιο. Και το χρήσιμο επιχειρηματικό μάθημα που εξάγεται είναι ότι ο ένας συμβαλλόμενος είναι τόσο αφελής (στο κείμενο και υπερόπτης) που δε συνειδητοποιεί ότι η συμφωνία είναι εξοργιστική και λεόντεια έως και βλακώδης και ο άλλος τόσο ξεροκέφαλος και εκδικητικός που δεν αποδέχεται έναν αμοιβαία αξιοπρεπή συμβιβασμό -στο έργο, ο Μπασάνιο εξασφαλίζει έξι χιλιάδες δουκάτα, τα οποία προσφέρει στον Σάιλοκ, εφόσον εκείνος απαλλάξει τον Αντόνιο από τους όρους του συμβολαίου, και ο Σάιλοκ δεν τα δέχεται- όταν αυτός του προτείνεται.

Ήδη πάντως είναι αρκετοί (από το ΔΝΤ και τον Bloomberg μέχρι το SPD, τον Ρεγκλινγκ του ESM και τον Τζιάνι Πιτέλα των ευρωσοσιαλιστών) που επισημαίνουν το λάθος του Σόϊμπλε να απαιτεί από τους Έλληνες, ως επιπλέον ρήτρα συμμόρφωσης στα συμφωνηθέντα, μια λίβρα σάρκα από το σώμα τους.

Επιμύθιο: Για να έχει η τρόικα την τύχη του Σάιλοκ και να γλιτώσουμε εμείς, θα πρέπει να βρεθεί ένας Μπασάνιο που θα προτείνει έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό, η γερμανίζουσα τρόικα να μην τον δεχθεί κι αυτό να έχει σαν αποτέλεσμα την αλλαγή της ευρωπαϊκής συμπεριφοράς απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα. Προσώρας, ένας πολιτικός Σαίξπηρ που να γράψει αυτή την οικονομική ιστορία, δεν υπάρχει....

6 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. freeman 20:22 25/06/2017

    Κυριακή 25/06/2017 – 12:43
    Άδικη στοχοποίηση του Σταύρου Παπασταύρου

    Εκτύπωση

    Άδικη στοχοποίηση του Σταύρου Παπασταύρου

    Οι αποκαλύψεις για τον δικηγόρο Σταύρο Παπασταύρου που παρουσιάστηκαν από την Κυριακάτικη kontranews στις 21 Φεβρουαρίου 2016 και στις 29 Φεβρουαρίου 2016 ήταν εσφαλμένες και στηρίχθηκαν σε ανακριβή στοιχεία. Συγκεκριμένα το όνομά του δεν είναι στη λίστα Ρηνανίας Βεστφαλίας (Μπόργιανς) ούτε σε άλλη λίστα ατόμων που διαχειρίζονται υπέρογκα ποσά ούτε και είχε οποιαδήποτε ανάμειξη με τη διαχείριση της λίστας Μπόργιανς από την κυβέρνηση Σαμαρά. Η αλήθεια είναι ότι το όνομά του εμφανίζεται σε λογαριασμό στη λίστα της HSBC (Λαγκάρντ) και σε καμία άλλη ελβετική τράπεζα. Εκκρεμεί στα Διοικητικά Δικαστήρια να κριθεί το πρόστιμο που του επιβλήθηκε καθώς ισχυρίζεται από την πρώτη στιγμή ότι τα χρήματα του λογαριασμού δεν του ανήκαν αφού λειτουργούσε ως διαχειριστής (Trustee) όπως άλλωστε προκύπτει από τα έγγραφα και από τη ροή των χρημάτων.

    Ο Σταύρος Παπασταύρου ως Σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά εργάστηκε σκληρά στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα ως τεχνοκράτης προερχόμενος από τον ιδιωτικό τομέα και δέχθηκε αυτός και η οικογένειά του αήθεις επιθέσεις από ακραία στοιχεία που δεν αποδέχθηκαν ποτέ την τοποθέτηση ενός μη κομματικού στελέχους κοντά στον Πρωθυπουργό. Συγχρόνως ο ιδιοκτήτης του λογαριασμού κ. Σάμπυ Μιωνής δέχθηκε σωρεία αντισημιτικών επιθέσεων από τα ίδια ακραία στοιχεία.

    Στηριχθήκαμε σε πληροφορίες που αποδείχτηκαν ψευδείς βάσει των οποίων επιτεθήκαμε αδίκως στον δικηγόρο Σταύρο Παπασταύρου. Για την άδικη αυτή επίθεση η εφημερίδα μας ζητάει συγγνώμη.

    ΑΥΤΗ Η ΕΚΦΥΛΗ ΑΡΣΕΝΙΚΙΑ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΗ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ , ΠΌΤΕ ΘΑ ΠΑΕΙ ΦΥΛΑΚΗ ?

    ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΓΡΑΨΕΙ ΓΙΑ ΤΑ 400.000.000 $ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ , Η ΑΛΛΗ , Η ΔΟΛΙΑ ΣΚΡΟΦΑ , ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΕ ΠΟΤΈ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΣΤΗ ΣΚΑΤΟΦΥΛΑΔΑ ΤΗΣ ?

  2. Uncle.K 14:34 25/06/2017

    Στο Μαιώνα φίλε μου η Εκκλησία ήξερε ότι ο κόσμος, μετά από τον νόμο αυτό , τά περιττά του παρά να τα δώσει δανεικά άτοκα και πιθανό αγύριστα ή να πά στην κόλαση και μάλιστα δια νόμου θα προτιμούσε να τα χάρισει της εκκλησίας με αντάλλαγμα ένα συχγοροχαρτι για νά είναι και σίγουρος.. Ο λόγος λοιπόν ήταν η απληστία της εκκλησίας
    Αλλά εφόσον θέλεις ας μεινουμε στήν λογοτεχνια, την Βενετία, τούς Γερμανούς, τον έρωτα και τον θάνατο.
    Αυτό το ομολογουμένως ιδιόμορφο κοκτέιλ μου θυμίζει τον Γκούσταβ ΦονΑσενμπαχ, τήν τραγική φιγούρα στην νουβέλα του Τόμας Μαν «θάνατος στη Βενετία».
    Εν ολίγοις, είναι η ιστορία ενός συγγραφέα ονοματι Γκούσταβ Φονάισενμπαχ που πήγε στην Βενετία για ξεκούραση καί όπως είναι καθήμενος στην παραλια,
    από την μια η βενετσιάνικη ζέστη και ο ήλιος πού τον κτυπά στο κεφάλι, από τήν αλλη η ξάπλα το καθησι καί η καλή ζωή όταν βλέπει τόν ωραίο νεαρό Τασσο νά παίζει στήν παραλία, μπαμ και ο Έρως του κτυπά τήν πόρτα. Ενας ερωτας παθιασμένος.
    Ε είναι δυνατό να σκεφτεί κανείς λογικά όταν έρθουν η κρίση και η επιδημία; Και προφανώς όχι και η τραγωδία δρομολογείται, παίρνει σάρκα και οστά. Μένει στην Βενετία παρα τις συμβουλές γιατρών και εμπειρογνωμόνων και την δική του σωφροσύνη πού του λένε φυγε πριν πεθάνεις. Αυτός παίρνει τα χάπια απανωτά αλλά μένει μέχρι…
    Δεν φαντάζομαι βέβαια ο Σόϊμπλε εχτός από αριθμούς νά ενδιαφέρεται για τήν λογοτεχνία και την κλασική μουσική αλλά αν ναι καί κατά λάθος οπτικοάκουσε την ομώνυμη όπερα του Βενιαμίν Μπριτεν, τήν οποια τώρα ανεβάζει η όπερα της πρωτεύουσας της πολιτείας από την οποία κατάγεται, τότε δεδομένου ότι η πρεμιέρα ήταν μια βδομάδα πριν το Ευρωγκρουπ αν πήγε και τήν ειδε και ήταν φρέσκα στο μυαλό του, εξηγείται η συμπεριφορά του την περασμένη φορά αλλά και γενικοτερα

  3. — ΛΥΠΑΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ.
    — ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΔΙΟΤΙ ΕΝΩ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ ΖΗΤΟΥΣΕ ΥΨΗΛΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ, ΕΜΕΙΣ ΕΠΑΙΡΟΜΕΘΑ ΠΑΝΗ-
    ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΙ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 0,5 %. ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΠΙ-ΤΥΓΧΑΝΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 4,2% ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΠΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΩΝΟΥΜΕ ΣΑΝ ΓΥΦΤΙΚΟ ΣΚΕΠΑΡ-
    ΝΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ.
    — ΜΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΤΟΣΟ ΠΙΑ ΒΛΑΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ
    ΤΟΥ 4,2% ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΣΟΙΜΠΛΕ, ΟΤΙ ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ-
    ΧΟΥΣ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΕΤΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΤΗΘΕΙ !!!
    — ΤΩΡΑ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ (Ο ΣΑΙΛΟΚ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ), ΑΦΟΥ Ο ΑΛΕΞΟΥΛΗΣ ΜΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΛΙΒΡΕΣ ΣΑΡΚΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΖΗΤΑ ???
    — ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ :
    Η ΠΡΩΤΗ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ »ΟΤΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΝΕΙ ΟΛΑ ΤΣΑΜΠΑ», ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΙΣ ΕΚΟΥΣΙΩΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝΕΣ ΣΑΡΚΕΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΕΙ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΗΣ Ε.Ε., ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΟΛΛΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΕΧΟΥΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΩΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.
    Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΠΙΟ ΓΕΛΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΟΥ-
    ΛΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΟΙΑΣ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΣ !!!
    — ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ ::: Η ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΑΙΛΟΚ
    ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ Η ΗΛΗΘΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΟΝΙΜΩΣ ΜΗΡΥΚΑΖΟΝΤΟΣ ΣΑΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΣΠΑΕΙ
    ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΝΤΕΡ….
    — ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΕ ???

  4. Γιώργος 22:49 23/06/2017

    Τελικά οι διδακτικές ιστορίες του Φελνίκου αρχίζουν και μου αρέσουν. Μαθαίνουμε εκτός από πολιτικά επιχειρήματα και πράγματα που δεν ξέραμε. Έχω βέβαια την εντύπωση ότι ο Φελνικος την τελευταία περίοδο είτε δεν έχει διάθεση να γράψει είτε δεν θέλει να στεναχωρήσει τους Συριζαίους. Κι αυτό δεν μου αρέσει.

    • Γ.Σ 12:34 24/06/2017

      Περίεργο πράγμα αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν έχει μια βδομάδα πού ο παπάΑνδρέας έπινε καφέ με τον Αλέξη και στην έξοδο αγκαλιάστηκαν.

  5. Στην επικεφαλίδα του άρθρου σας αναφέρεται ο Τσίπρας, όμως μέσα στο κείμενο, φρονίμως ποιών, δεν γράφετε το όνομά του, και χρησιμοποιείτε το «εμείς», εννοώντας όλους τους Έλληνες, για να κάνετε τον παραλληλισμό με τον Αντόνιο. Ας είναι, ακόμα κι αν η έμμεση νύξη του Τσίπρας=Ελλάδα παραμένει προβληματική. Πράγματι, είναι δύσκολο να συγκρίνονται χαρακτήρες που προέρχονται από το θέατρο σκιών με ήρωες σαιξπηρικών δραμάτων. Έστω κι αν το ποιοτικά χαρακτηριστικά του νυν Πρωθυπουργού παραπέμπουν στον πρωταγωνιστή μιας άλλης διάσημης τραγωδίας του Σαίξπηρ, στον Ιάγο του «Οθέλλου».

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.