ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Κάτι ατσίδες, κάτι μίμοι κάτι νάνοι

Αρέσει δεν αρέσει, δεν παύει να είναι καλλιτέχνης. Κι ο Σαββόπουλος κατέχει επάξια αυτό το τίτλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εκτός κάθε κριτικής. Κανείς δεν μένει εκτός κριτικής σε μια δημοκρατία και σε μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της.

Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που έχει διανύσει περισσότερο από μισό αιώνα με ζωντανή παρουσία στη μουσική και τη δημόσια ζωή του τόπου; Θεμιτή λοιπόν η εμπεριστατωμένη κριτική προσέγγιση και ο εξειδικευμένος σχολιασμός του έργου, της έκφρασης και της στάσης του Διονύση Σαββόπουλου. Όχι η άδικη, μικρόψυχη εκδικητική και αυθαίρετη ερμηνεία όλων των παραπάνω.

Από πού κι ως πού λοιπόν, με ποια διανοητικά εφόδια και αισθητική εμπειρία ένας πρώην περιφερειακός μπάρμαν πλασάρει το παραλήρημα του ως κριτική; Με ποια γνωστική επάρκεια ή εμπλοκή στο πεδίο των καλλιτεχνικών νοημάτων ένας φαν της Μενεγάκη, που κοπιάρει αμάσητες τις απάτες του διαδικτύου, προβοκάρει ένα δημιουργό για λογοκλοπή;

Πόσο θράσος χρειάζεται κι από που το αντλεί μια ορντινάντσα του κυβερνητικού επιτελείου, την οποία χρεώνεται ο πρωθυπουργός, για να μανιφεστάρει υπεραπλουστευτικά τη λαϊκιστική «παρανοειδή» καχυποψία του ότι υπαίτιοι για τα δεινά του τόπου είναι οι διοργανωτές μιας φιλανθρωπικής συναυλίας;

Λογικά κανείς ορθολογικός άνθρωπος, ακόμη κι από τη νοήμονα Αριστερά, δεν είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί με τους «συνωμοτικούς” ακροβατισμούς μιας ατσούμπαλης νέο-γλίτσας της εξουσίας. Ούτε φυσικά νοιώθει κανείς την ανάγκη, απέναντι στην ανοησία, να υπερασπίσει ένα καταξιωμένο μουσικοσυνθέτη με εσωτερικότητα, αυτογνωσία, διαίσθηση, τόλμη, και διορατικότητα. Αν για κάτι χρειάζεται να σταθεί στο πλευρό του Νιόνιου αλλά και σε κάθε καλλιτέχνη που έχει δημιουργήσει σχέσεις και δεσμούς με το κοινό, είναι ενάντια στη κυνική και απροσχημάτιστη απαξίωση τους.

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που μέλη και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, αφού προπηλάκισαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, αφού επιτέθηκαν σε όσους δεν ήταν σύμφωνοι με τη δική τους εκδοχή της ιστορίας, τα έβαλαν αλαζονικά και με εκείνους που συμβολίζουν μια διαφορετική διαδρομή λαϊκής αφήγησης.

Εδώ ήδη ξεφώνισαν χολερικά από το κομματικό τους έντυπο τους ολυμπιονίκες Πύρρο Δήμα και Κατερίνα Στεφανίδη οι οποίοι δόξασαν τα εθνικά χρώματα. Πόσο μάλλον δεν θα στοχοποιούσαν έναν αιρετικό τροβαδούρο για να τον αποδομήσουν ισοπεδωτικά ως προσωπικότητα; Όχι υπό το άγχος της ιδεολογικής δικαίωσης με το παράσημο της αριστεροσύνης αλλά με στόχο να ξιπάσουν μνησίκακα τους ψεκασμένους οπαδούς τους.

Προφανώς οι πιο πωρωμένοι φιλοκυβερνητικοί εξέλαβαν το "δεν θα περάσει ο φασισμός" που τραγουδήθηκε στο φινάλε της συναυλίας Σαββόπουλου στο Στάδιο μπροστά σε 50 χιλιάδες κόσμο ως πολιτικό υπαινιγμό εναντίον τους. Και επειδή δικαίως έχουν τη μύγα και μυγιάζονται, ανέλαβε ένα στέλεχος τους, διανοητικά αντίστοιχης εντομολογικής κατηγορίας, να ξεσπαθώσει στα κοινωνικά δίκτυα. Αμελητέα περίπτωση, φαιδρά επιχειρήματα, μάταιος βόμβος, χειρότερος από τη η σιωπή.
Δεν περίμενε, άλλωστε, κανείς τίποτε σοβαρότερο από τον οικειοθελή απολογητή ενός κόμματος που έχει περιπαίξει τη αλήθεια και διασύρει την ιδεολογία του. Μήπως πρόλαβε να ακούσει και να κατανοήσει, τον ευαίσθητο στίχο του Σαββόπουλος ”Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία/ και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία”
Εξάλλου ο μουσικοσυνθέτης και ποιητής αφουγκραζόμενος τους καιρούς είχε προειδοποιήσει χρόνια πριν για τις επερχόμενες μεταλλάξεις, τις ματαιωμένες προσδοκίες, τα ακυρωμένα οράματα “Μη περιμένετε αστειάκια,/ σ’ αυτά διαπρέπουν κάτι ατσίδες, κάτι μίμοι κάτι νάνοι/ στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς ποτέ δε χάνει...

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.