ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ ΦΕΛΙΞ ΣΑΝΤΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΚΟΥΛΟΥΡΑ...

Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, το όνομα του χρυσού Ολυμπιονίκη στα 400 μέτρα με εμπόδια, του Φέλιξ Σάντσες, μάλλον θα το ξεχάσω.

Είμαι σίγουρος όμως ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ, τους παρατεταμένους λυγμούς του στο βάθρο των νικητών και κυρίως την εξήγηση που έδωσε για αυτό του το ξέσπασμα.

'Όταν ανέβηκα στο βάθρο, για να παραλάβω το μετάλλιο, άρχισε να βρέχει. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν τα δάκρυα χαράς της γιαγιάς μου από τον ουρανό, και συγκινήθηκα" είπε στον Χατζηγεωργίου, τον απεσταλμένο της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης στο Λονδίνο.

Το ρεπορτάζ συμπλήρωνε η εικόνα του 35χρονου, ναι 35χρονου, αθλητή από τον Άγιο Δομίνικο να είναι πεσμένος στα γόνατα, αμέσως μετά τον τερματισμό του, και να φυλάει μια φωτογραφία, στην οποίαν απεικονίζεται αυτός και η γιαγιά του. Το όνομα της οποίας ήταν γραμμένο και στα παπούτσια του σπουδαίου αυτού αθλητή

Όπως μάθαμε η γιαγιά του, την οποίαν υπεραγαπούσε αφού αυτή τον είχε μεγαλώσει, είχε πεθάνει πρόσφατα. Και ο Σάντσες έβαλε στόχο να πάρει το χρυσό για να τιμήσει τη μνήμη της. Η νίκη του θα ήταν ένα είδος μνημοσύνου για αυτήν. Ήθελε να της δείξει ότι την θυμάται. Και κείνη του το ανταπέδωσε την ώρα της στέψης του με τη βροχή, με το κλάμα της από τον ουρανό.

Είναι μια συγκινητική ιστορία. Μια εκδήλωση ανθρώπινης ευαισθησίας που δύσκολα συναντάς στον λαμπερό, και ακραία υλικό, κόσμο του υπερπρωταθλητισμού. Μια πινελιά συναισθήματος σ' έναν γκρίζο καμβά ποικιλώνυμων, και πρωτίστως χρηματικών, συμφερόντων, βοηθητικών ουσιών, τεχνικών δεξιοτήτων, όπως έχει καταντήσει το Ολυμπιακό πνεύμα.

Κι αυτή την πινελιά του συναισθήματος την έχουμε όσο τίποτε ανάγκη σήμερα. Στους παράξενους και σκληρούς καιρούς της γενικευμένης υλικής κρίσης, χρειαζόμαστε τέτοια ξεσπάσματα ψυχής. Όχι μόνον ως προσωπικές συμπεριφορές και ατομικές στάσεις ζωής, αλλά και ως έκφραση αλληλεγγύης σε όσους, ανθρώπους και λαούς, υποφέρουν και δοκιμάζονται.

Και νομίζω ένας από τους λόγους που και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και η σημερινή, υστερούν, είναι αυτός ο τομέας. Εμφανίζονται και είναι υπέρ το δέον τεχνοκρατικές και απάνθρωπες. Είναι κυβερνήσεις αριθμών και όχι ψυχών. Είναι ψυχροί διαχειριστές οικονομικών συμβάσεων, και μάλιστα κακοί, και όχι δημιουργοί. Πολιτικοί συμβολαιογράφοι και όχι αναμορφωτές. Φορείς κρατικής εξουσίας και όχι κυβερνήτες.

Θα μου πείτε, ότι, όπως έλεγε και ο Νίτσε, μπροστά στην ανάγκη κάθε ιδεαλισμός είναι απάτη. Μπορεί, και εσείς και ο Νίτσε, να έχετε δίκιο.

Απλώς, επιτρέψτε μου να έχω κάποιες ενστάσεις. Και να σκέφτομαι ότι συμπεριφορές, όπως αυτή του Σάντσες, που αναδεικνύουν και άλλες προσεγγίσεις και προτεραιότητες της ζωής θα μπορούσαν τουλάχιστον να εμπεριέχονται και να συνυπάρχουν στα αυστηρά προγράμματα προσαρμογής της ζωής των ανθρώπων σε νέες πραγματικότητες. Έστω και ως υποσημείωση ανθρωπιάς. Έστω και ως υπενθύμιση ευαισθησίας στους αδύναμους και τους πάσχοντες.

Και μιας και αναφέρθηκα στο Νίτσε να σας πω μια ιστορία, όπως αναφέρεται στο βιβλίο (εκδόσεις Πατάκη) του Άλλαν Πέρσυ "Νίτσε, 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας".

Υπήρχε κάποτε ένας άντρας που έμενε δίπλα σε έναν δημόσιο δρόμο και πούλαγε κάτι νοστιμότατα κουλούρια. Η δουλειά πήγαινε τόσο καλά, που ο άντρας αυτός ούτε άκουγε ραδιόφωνο, ούτε διάβαζε εφημερίδες, ούτε έδινε μεγάλη σημασία στην τηλεόραση. Τόσο καλά πήγαινε η δουλειά του, που μπόρεσε να επενδύσει σε διαφήμιση. Ο κόσμος αγόραζε τα κουλούρια του. Και κάθε φορά πήγαινε όλο και καλύτερα και κάθε φορά επένδυε περισσότερα στη δουλειά του.

Το καλοκαίρι τον επισκέφτηκε ο γιος του, που είχε γυρίσει από το πανεπιστήμιο όπου έκανε το μεταπτυχιακό του σχετικά με τη διοίκηση επιχειρήσεων. Ο γιος, βλέποντας όλο το άνοιγμα σε μέσα, εδάφη και κουλούρια του είπε: "Πατέρα, δεν ακούς ραδιόφωνο και δεν διαβάζεις εφημερίδες; Βρισκόμαστε σε τεράστια κρίση. Όλο αυτό βουλιάζει".

Ο πατέρας σκέφτηκε: "Ο γιος μου έχει κάνει σπουδές. Είναι πληροφορημένος. Ξέρει για τι πράγμα μιλάει". Έτσι, αγόρασε λιγότερα υλικά για να μειώσει την παραγωγή των κουλουριών. Μείωσε πολλά έξοδα και φρέναρε τη διαφημιστική του επένδυση. Οι πωλήσεις λιγόστευαν μέρα τη μέρα και έπειτα από λίγο καιρό η επιχείρηση άρχισε να είναι ελλειμματική.

Ο άντρας τηλεφώνησε στο γιο του στο πανεπιστήμιο και του είπε: "Είχες δίκιο, γιε μου. Είμαστε βυθισμένοι σε πολύ μεγάλη κρίση".

Ακόμη κι αν δεν πουλάγαμε καλά κουλούρια και το "μαγαζί" ήταν ελλειμματικό, έναν συνειρμό ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας με τον πατέρα και τον γιο τον κάνατε. Έτσι δεν είναι; Ελεύθεροι άνθρωποι είσαστε, μπορείτε να σκέφτεστε ότι θέλετε. Μέχρι στιγμής έχει απαγορευτεί να έχουμε μισθό, σύνταξη, περίθαλψη, δουλειά, ζωή. Ακόμα δεν έχει απαγορευτεί να σκεφτόμαστε. Αύριο, είναι μια άλλη μέρα...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι σε ένα χρόνο θα βγούμε από τα μνημόνια και την επιτροπεία των ξένων. Σκέφτηκα να δω τι έγραφα πριν πέντε χρόνια, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και την κυβέρνηση (που κι αυτή θα μας έβγαζε από το μνημόνιο και θα τερμάτιζε την ξένη επιτροπεί) συγκροτούσαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Το ως άνω άρθρο είχε γραφτεί, σ' αυτή εδώ τη στήλη, στις 8 Αυγούστου 2012, αλλά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να το έχω γράψει και σήμερα χωρίς να αφαιρέσω ή να προσθέσω ούτε ένα γιώτα. Θέλω να ελπίζω ότι την ίδια γνώμη (θα πρέπει να) έχετε και σεις...

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.