ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Χορεύοντας με ένα Λύκο

«Η Αμερική είναι μαζί σας», έγραψε στο Twitter ο Πρόεδρος , απευθυνόμενος στις δυο νότιες Πολιτείες που επλήγησαν από τον τυφώνα . Οι φωτογραφίες έκαναν το γύρο του κόσμου. Τραμπ και Μελάνια έφτασαν μεσημέρι στο Τέξας . Εκείνη με κασκέτο και γόβες που αντικαταστάθηκαν επιδέξια με αθλητικά, επισκέφτηκε τις κατεστραμμένες πολιτείες . Εκείνος μοίρασε υποσχέσεις στα χιλιάδες νοικοκυριά της Νέας Ορλεάνης και του Χιούστον που έχασαν τα σπίτια τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Λουιζιάνα βυθίζεται από κάποιο τυφώνα παρασέρνοντας στο θάνατο ανθρώπους . Το κέρδος των επιχειρήσεων, η άναρχη δόμηση, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος για τη δημιουργία τεράστιων εμπορικών κέντρων σε βάρος των πολιτών είναι οι αιτίες του «ακραίου φυσικού φαινομένου» .

Σύμφωνα με έκθεση του Πανεπιστημίου του Τέξας που επικαλέστηκε η ηλεκτρονική ιστοσελίδα «qz.com», για δύο περίπου δεκαετίες, μεταξύ 1992-2010 εξαφανίστηκαν πάνω από 10.000 εκτάρια υδροβιότοπων. Η αλλαγή χρήσης γης και τα «νέα» οικόπεδα που ξεφύτρωσαν χτίστηκαν πάνω σε ρέματα, χωρίς αντιπλημμυρικές προδιαγραφές και ελεγκτικούς μηχανισμούς για να τηρήσουν τους νόμους.

Διόλου τυχαίο ότι στις δυο πολιτείες που έπληξε ο τυφώνας οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι ευπαθείς ομάδες έμειναν στο δρόμο επιβιώνοντας από την φιλανθρωπία των πλουσίων συμπατριωτών τους.

Ποια είναι η επόμενη μέρα για τους 35.000 νεόπτωχους Αμερικανούς; Σε ποιόν ανήκει η Αμερική; Ο ίδιος ο Πρόεδρος κατήργησε με προεδρικό διάταγμα το σχέδιο του Ομπάμα για τα αντιπλημμυρικά έργα, αρνούμενος την κλιματική αλλαγή.
«Πάντα υπήρχε ρατσιστικό μίσος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ξέρουμε. Αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ το επανέφερε στη μόδα! Εμείς, οφείλουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Από παιδιά μέχρι ενήλικες», έγραψε στο twitter ο Λεμπρόν Τζέιμς, πριν ένα μήνα.

Τι συμβαίνει άραγε με την Αμερική; Μήπως η δημοκρατία νοσεί; Μήπως η Αμερική βρίσκεται σε μια καμπή της ιστορίας της; Τι συνέβη στο «τρελό» αμερικανικό όνειρο ,που έκανε όλο τον κόσμο να ονειρεύεται τη «γη της επαγγελίας»;

Όλο και πιο συχνά ακούγονται φωνές στη χώρα, οι οποίες καταγγέλλουν τις παραβιάσεις των συνταγματικών δικαιωμάτων που συνεπάγεται η πάταξη της τρομοκρατίας και τις οποίες ο μέσος Αμερικανός πολίτης , ντοπαρισμένος με πατριωτισμό , σοκαρισμένος από τα τρομοκρατικά χτυπήματα, ανέχεται όλο και περισσότερο. Οι πιο απαισιόδοξοι δεν διστάζουν να αναφέρουν τον πειρασμό της αυτολογοκρισίας απέναντι στην προπαγάνδα, την υπερβολική συγκαταβατικότητα στις συγκεκριμένες πολιτικές, το νεοπουριτανικό κύμα, την εμμονή της ταυτότητας και της διαφάνειας που θα γίνει η πρώτη λέξη της νέας πολιτικής συνείδησης.

Μήπως πρέπει να θυμηθούμε τις μαύρες εκείνες εποχές που Ευρωπαίοι φιλόσοφοι , όπως ο Σαρτρ , θαυμαστής του Μανχάταν και του αμερικανικού σινεμά, κατήγγειλε τότε τον Μακαρθισμό με την θρυλική φράση: «Η Αμερική έχει λυσσάξει»;
«Φυλάξου Ευρώπη», αναφωνούσε , λίγα χρόνια νωρίτερα, ο συγγραφέας Τόμας Μαν, ο οποίος με την άνοδο του Χίτλερ αυτοεξορίστηκε στην Ελβετία και στη συνέχεια κατέφυγε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μήπως πρέπει να υπενθυμίσουμε στους Αμερικανούς να προφυλάξουν την Αμερική του Γουίτμαν, του Ναμπόκοφ, του Τσόμσκι και του Κέρουακ, αναρωτιούνται οι σύγχρονοι διανοητές. Και ποιος μπορεί να απαντήσει: Τι είναι ο ρεπουμπλικάνος; Τι τον διακρίνει από ένα δημοκρατικό πολίτη;

Από τη μια μεριά βλέπει κανείς δημοκρατικούς που σκέφτονται σαν ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι θέλουν να ενισχύσουν τον ρόλο των Εκκλησιών και των ελίτ των πόλεων, αγνοώντας πολιτείες όπως η Ν. Ορλεάνη και από την άλλη συναντάς ρεπουμπλικάνους της Νέας Υόρκης που ζητούν την αποκατάσταση των αξιών της αγροτικής Αμερικής.

«Είναι δύσκολο να καταλάβεις αυτή τη χώρα. Κάθε επαρχία έχει τη δική της ποιότητα, το δικό της χαρακτήρα», λέει σε μια συνέντευξη ο Κόρμακ Μακ Κάρθυ. Τι σχέση μπορεί να έχουν μια οικογένεια που μεγάλωσε στα λιμνάζοντα νερά της Λουιζιάνα και του Μισισιπή με τους ενοίκους ενός ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη;

«Αυτά που πίστευα δεν υπάρχουν πια. Κι ούτε είμαι ανόητος να προσποιούμαι ότι εξακολουθούν να υπάρχουν. Ο δυτικός πολιτισμός έγινε στάχτη στα καμίνια του Νταχάου, αλλά εγώ ήμουν τόσο γοητευμένος μαζί του που δεν μπορούσα να δω την αλήθεια. Τώρα πια βλέπω», λέει ο λευκός ήρωας του Κόρμακ Μακ Κάρθυ στο θεατρικό του «The Sunset Limited» που παίχτηκε στο σανίδι λίγο πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση του 2006.

Ποιος μπορεί να περιγράψει καλύτερα από τον προφητικό συγγραφέα την αίσθηση ενός καταρρακωμένου κόσμου , τα βαλτωμένα τοπία του Νότου, τις στρατιές των «φαντασμάτων» που ζουν στους σκουπιδοτενεκέδες του Χάρλεμ και της Ατλάντα; Ποια είναι η πατρίδα για τους μελλοθάνατους που συνεχίζουν να ζουν σε μια χαβούζα του Νότου, στο ισπανόφωνο Χάρλεμ, στις υποβαθμισμένες συνοικίες της Ουάσινγκτον , στην πλημμυρισμένη Νέα Ορλεάνη;

Μύθοι και πραγματικότητες καταρρίπτονται μπροστά στα 37 εκατομμύρια ξεχασμένων και απόκληρων, την τεράστια κάποτε μεσαία τάξη που καταστρέφεται από την ανεργία και τους τυφώνες.

Αυτοί οι νεόπτωχοι που παρέμειναν μπλοκαρισμένοι μέσα στη Νέα Ορλεάνη , με το Memphis Blues του θανάτου μέσα στο κεφάλι, όπως έλεγε ο Ντίλαν, αυτοί είναι «που ξεπρόβαλαν από το πουθενά , που πετάχτηκαν μπροστά στα μούτρα μιας Αμερικής που πίστευε ότι τους είχε εκτοπίσει στο πίσω μέρος του μυαλού της..»

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.