Τα δυο προσεχή χρόνια θα είναι μια εποχή σημαντικών εξελίξεων τόσο για την Ελλάδα όσο και για το κοινό σπίτι των Ευρωπαϊκών λαών.

Ξεκινώ με μια αισιόδοξη διαπίστωση: Μετά από αρκετά χρόνια δυσκολιών μπορούμε ξανά αφενός να καθορίσουμε την θετική πορεία της χώρας, αφετέρου να έχουμε την φωνή που δικαιούμαστε, ή μάλλον υποχρεούμαστε για την προοπτική συνολικά της ΕΕ.

Τα προβλήματα και η κρίση ταυτότητας που αντιμετωπίζει η ΕΕ δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Τουλάχιστον στο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από τα χρόνια του Συνασπισμού (μέσα δεκεατίας του 90), τα είχαμε επισημάνει.

Η ελληνική ριζοσπαστική αριστερά ήδη από το 1996 τόνιζε ότι “ο δρόµος για την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν µπορεί να στηριχθεί στη µονόπλευρη φιλοσοφία της νοµισµατικής και δηµοσιονοµικής σταθεροποίησης”. Δικαιωθήκαμε απολύτως, γιατί η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία στις ευρωπαϊκές ελίτ ήταν η βασική αιτία της καθήλωσης συνολικά του ευρωπαϊκού Νότου στην κρίση οικονομικής στασιμότητας και δημόσιου χρέους.

Όπως δικαιωθήκαμε όταν λέγαμε την ίδια εποχή ότι πρέπει “να υπάρξουν δημοκρατικά νοµιµοποιηµένα Ευρωπαϊκά πολιτικά όργανα”. Το όλο και μεγαλύτερο έλλειμμα στη δημοκρατική λειτουργία της Ένωσης είναι η αιτία που έχει αποξενώσει την πλειοψηφία των πολιτών, με αποτέλεσμα την εκρηκτική άνοδο του Ευρωσκεπτικισμού ακόμη και στον πλουσιότερο Βορρά.

Δυστυχώς δε, επιβεβαιωθήκαμε και στο ότι πριν 20 χρόνια προειδοποιούσαμε για τον κίνδυνο “να κυριαρχήσουν πολιτικές εθνικής ισχύος, νεορατσιστικές αντιλήψεις και πρακτικές και νεοεπεκτατικές βλέψεις. Ανησυχούμε για τη ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού σε µιά σειρά ευρωπαϊκές χώρες”.

Βεβαίως, όπως όμως λέει και ο ποιητής «το θέμα είναι τώρα τι λες».

Ευτυχώς αυξάνονται οι φωνές που καλούν στην επιστροφή της ΕΕ στις θεμελιακές αξίες της. Μέχρι χτες μπορεί να το έλεγε στις συνόδους κορυφής μόνον ο Αλέξης Τσίπρας. Σήμερα το υποστηρίζει ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν και όλο και περισσότερες πολιτικές δυνάμεις σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Στον πυρήνα της συζήτησης για το μέλλον της ένωσης βρίσκονται ζητήματα τα οποία απασχολούσαν ελάχιστους και μέσα σε αυτούς η δική μας αριστερά.

Η εμβάθυνση της πολιτικής ένωσης, η ενίσχυση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, ο κοινωνικός και αναπτυξιακός πυλώνας της ΕΕ, η κοινωνική προστασία σε επίπεδο ένωσης, η σύγκλιση των οικονομιών μέσα από νέους κοινούς θεσμούς, ο αυξημένος προϋπολογισμός, η πανευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων, η θέσπιση θέσεων υπουργών σε επίπεδο Ευρώπης για την οικονομία και την κοινωνική συνοχή είναι πλέον στο κέντρο μιας μεγάλης πολιτικής αναμέτρησης.

Προτάγματα πολιτικής χωρίς τα οποία η ευρωπαϊκή επιλογή εκφυλίζεται στο γνωστό και μη εξαιρετέο ¨μένουμε Ευρώπη». Ένα σύνθημα το οποίο στα μυαλά των προπαγανδιστών του ταυτίζονταν με το αίτημα όχι να μείνουν Ευρώπη, αλλά να μείνει η Ευρώπη ως έχει.

Προτάγματα πολιτικής τα οποία συγκροτούν ένα νέο αριστερό φεντεραλισμό. Ανάμεσα στους ανερχόμενους γίγαντες της Ασίας και την παγκόσμια παρουσία των ΗΠΑ, οι Ευρωπαίοι πολίτες και κυρίως οι νέοι και οι νέες της Ευρώπης χρειάζονται ένα νέο δυναμικό όραμα που πρέπει να γίνει η σημαία του αγώνα των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων ενάντια στην άνοδο των εθνικισμών και την κοινωνική απόγνωση που προκάλεσε η ασυδοσία του νεοφιλελευθερισμού.

Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα ανακάμπτει και βάζει τα θεμέλια μιας δίκαιης και βιώσιμης ανάπτυξης.

Η μείωση της ανεργίας και η αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων αποτελούν τους πραγματικούς εθνικούς στόχους και το περιεχόμενο κάθε αριστερής πολιτικής.

Για να υπηρετήσουμε αυτό τον εθνικό στόχο αναζητούμε κάθε φορά, άρα και στο τέλος του προγράμματος, τη βέλτιστη ρύθμιση για την εξυπηρέτηση των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας.

Εδώ αναδεικνύεται η θεμελιώδης διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με τον δογματικό νεοφιλελευθερισμό του κ. Μητσοτάκη που επιμένει σε λογικές απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, διάλυσης του δημόσιου τομέα και ολικής επαναφοράς του παλαιού συστήματος πελατειακών σχέσεων και εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων. Αυτά τα ονοματίζει νέο πακέτο μεταρρυθμίσεων και τα θεωρεί προϋπόθεση για την ομαλή χρηματοδότηση της οικονομίας.

Η σύγκρουση αυτών των δύο κεντρικών ιδεών αφορά το σήμερα αλλά κυρίως το αύριο της χώρας.

Ξεκάθαρα λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί και θα κατακτήσει την επόμενη εκλογική νίκη, για να παγιωθεί η επιστροφή στην ανάπτυξη με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, η αποκατάσταση της απασχόλησης και των εισοδημάτων, οι απαραίτητες προοδευτικές αλλαγές στο κράτος και τους θεσμούς.

Στην Ελληνική πολιτική σκηνή, αναδεικνύεται ένας προγραμματικός διπολισμός.

Κοινωνικό κράτος, μεταρρυθμίσεις και διαφάνεια στο δημόσιο, δίκαιη ανάπτυξη, πάταξη της διαφθοράς, αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, αυτονόητα δικαιώματα στον αυτοπροσδιορισμό, είναι ζητήματα που οριοθετούν ευρύτερες πολιτικές παρατάξεις.

Είναι καίρια ερωτήματα για το αύριο της χώρας τα οποία και κατανέμουν κόμματα ,πολιτικούς και πολίτες στη μία ή την άλλη πλευρά.

Για εμάς, η διαρκής διεύρυνση του τόξου των δυνάμεων που θα στηρίξουν το πρόγραμμα τις δίκαιης ανάπτυξης, ένα πλέγμα προοδευτικών και αριστερών πολιτικών είναι ένας θεμιτός, αυτονόητος και διαρκής στόχος.

Η ενίσχυση αντίστοιχων συγκλίσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο αντίστοιχα αναγκαία προϋπόθεση για να μην αποτύχει ιστορικά το πείραμα της ΕΕ.

Σε αυτό το πλαίσιο της ανάγκης ώριμων και μεγάλων αλλαγών στην Ευρώπη οφείλουν να συγκλίνουν αριστερές, προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις στην ένωση.

Η Ελλάδα και ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν έναν δρόμο το 2015, συνεχίζουμε και μετά το 2019 στον ίδιο δρόμο επιδιώκοντας ακόμη δυνατότερη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, τη μόνη εγγύηση για μια βαθιά δημοκρατική και προοδευτική κοινωνική αλλαγή.