ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Κάτω από το πορτρέτο του Τζορτζ Ουάσινγκτον

Το “μοιραζόμαστε κοινές αξίες” δεν λέει και πολλά στη πολιτική. Για παράδειγμα, ο Τσίπρας μπορεί να μοιράζεται ρητορικά κοινές αξίες και με το Τραμπ και με το Μαδούρο, ενώ ο τελευταίος να συμμερίζεται τις ίδιες με τον Ερντογάν. Ωστόσο, πολύ περισσότερα φωνάζει ο τίτλος της αριστερής “Αυγής” που, πάνω από μια κοινή φωτογραφία του προπορευόμενου Αμερικανού προέδρου και του ακολουθούντος Έλληνα πρωθυπουργού, γράφει “Στρατηγικοί Εταίροι”.

Επικεφαλίδα που θα ζήλευαν τόσο ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου όσο και ο Αιγύπτιος πρόεδρος Αλ Σίσι, αμφότεροι αδιαπραγμάτευτα αφοσιωμένοι στη « στρατηγική συμμαχία» με την Ουάσιγκτον και τον ένοικο του Λευκού Οίκου. Το ότι και οι δυο αυτοί πολιτικοί ηγούνται χωρών της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί μια καλή ευκαιρία να δούμε τη συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ευρύτερη γειτονιά μας.

O Tραμπ, λοιπόν, αρνείται την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και ζητά νέους μονομερής όρους. O Ρουχανί προειδοποιεί ότι θα απαντήσει σε αυτή την απόφαση. Αντιθέτως ο Νετανιάχου καλωσορίζει την επιλογή Τραμπ, την ώρα που Ισραήλ και Χεζμπολάχ ανταλλάσσουν απειλές για επικείμενο πόλεμο. Την ίδια στιγμή η Συρία ζητά από την Τουρκία να αποσύρει τις στρατιωτικές της δυνάμεις από τη ΒΔ .Συρία. Από την άλλη ο στρατός του Ιράκ επιτίθεται εναντίον των κουρδικών δυνάμεων ενισχυμένων με μαχητές του PKK στο Κιρκούκ.

Και ξαφνικά μάσα στην αναστάτωση ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας, η οποία ανταγωνίζεται θρησκευτικά το Ιράν, επισκέπτεται για πρώτη φορά το Κρεμλίνο. Από θεωρούμενος εμπρηστής του τζιχαντισμού ο Σαουδάραβας μονάρχης μετατρέπεται σε πυροσβέστη αναγνωρίζοντας το δικαίωμα στην Ρωσία να διατηρεί τις στρατιωτικές της βάσεις στη Συρία μετά την λήξη της σύγκρουσης.

Εν τω μεταξύ οι ΗΠΑ αποκομίζουν τα δικά τους οφέλη τους από τη συριακή διευθέτηση, κατασκευάζοντας τις δικές τους βάσεις νοτίως του Κομπάνι της Συρίας στην οποία κατοικούν κυρίως Κούρδοι. Στους οποίους ασκεί επιρροή το Ισραήλ. προκειμένου να χρησιμεύσουν ως τείχος που θα εμποδίζει τις φιλοδοξίες του Ιράν. Όσο για τον Πούτιν, αυτός μετά το συριακό μέτωπο και την ήττα του ISIS την οποία υλοποιεί με ζώνες αποκλιμάκωσης σε συμφωνία – παρά τα αντιτιθέμενα επί δεκαετίες συμφέροντα τους- με Τουρκία και Ιράν. Παράλληλα το Κρεμλίνο θέλει να επηρεάσει τις εξελίξεις και στη Λιβύη.

Τέλος οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις διέρχονται τη μεγαλύτερη κρίση στα χρόνια της πολιτικής κυριαρχίας του Ερντογάν. Αιτία η πολυεπίπεδη στήριξη της Ουάσιγκτον στους Κούρδους και η πρόθεση της Άγκυρας να προμηθευτεί Ρωσικό πυραυλικό σύστημα αεράμυνας αντί να επενδύσει σε τεχνολογία που αναπτύχθηκε στους κόλπους του ΝΑΤΟ, του οποίου είναι μέλος.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι σε ένα σκηνικό που μυρίζει μπαρούτι κυριαρχεί το γνωμικό "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”. Ανά πάσα στιγμή , δηλαδή, μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα, οι ισορροπίες ακόμα και τα σύνορα. Ήδη οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ, η Ιορδανία και η Αίγυπτος υποστηρίζουν την επαναχάραξη των συνόρων και την ίδρυση κουρδικών κρατών.

Αντίθετα τέσσερα «εθνικά» κράτη της περιοχής, συγκεκριμένα το Ιράκ, η Συρία, η Τουρκία και το Ιράν τα οποία θίγονται από την δημιουργία κουρδικών κρατών, προσπαθούν να συνασπιστούν μεταξύ τους αλλά και να συνάψουν χωριστά συμφωνίες με ΗΠΑ και Ρωσία.

Σε αυτή τη ρευστή συγκυρία στην Ανατολική Μεσόγειο και γενικότερα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, την οποία παρακολουθούν με συνήθη βολική αδράνεια και αλληλοσυγκρουόμενη πολιτική τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε την Ουάσιγκτον . Διπλωματικά ήταν μια επιβεβλημένη κίνηση.

Ωστόσο ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου δημιουργεί διεθνώς ανασφάλεια για τις ηγετικές δυνατότητες του να διαχειριστεί τις παγκόσμιες υποθέσεις. Πόσο μάλλον όταν περιφερειακοί και βασικοί παίκτες στην ευρύτερη γεωπολιτική περιφέρεια μας εμπλέκονται σε ένα πολυσύνθετο κουβάρι διμερών προβλημάτων και διενέξεων καθώς και πολυμερών κρίσεων και συγκρούσεων.

Το ερώτημα είναι τι θετικό προσκομίζει στη χώρα η επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ; Και κυρίως ποιο ρόλο σχεδιάζεται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να παίξει διπλωματικά και στρατιωτικά η Ελλάδα στο διαμορφούμενο σκηνικό; Ειδικότερα από τη στιγμή που προέκυψε κενό σε αυτό μετά την διατάραξη των σχέσεων Τουρκίας – ΗΠΑ εξ αιτίας υποτίθεται του απρόβλεπτου, αυταρχικού, αλλοπρόσαλλου και παροξυσμικού Ερντογάν.

Εν τούτοις στη διεθνή σκηνή δεν έχουν και τόση σημασία τα ατομικά χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών αλλά τα εθνικά συμφέροντα. Επί του προκειμένου, όμως, ο αντισυμβατικός σόουμαν Ντόναλντ Τραμπ ως οικοδεσπότης δεν αναφέρθηκε στα Βαλκάνια ούτε στην Κύπρο, δεν είπε κουβέντα για την ενεργειακή ασφάλεια και δεν έβγαλε μιλιά για τη Τουρκία στις δημόσιες παρεμβάσεις του πλάι στον επισκέπτη του Αλέξη Τσίπρα.

Θα μου πει κανείς ότι αυτά δεν λέγονται ανοιχτά αλλά πίσω από κλειστές πόρτες. Παρόλα αυτά, τα ψελλίσματα περί επενδύσεων και αφηρημένης στήριξης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ ακούγονται βερεσέ, εφόσον έχουν καλλιεργηθεί από το Μαξίμου προσδοκίες περί αναβάθμισης από το Λευκό Οίκο της γεωπολιτικής και στρατιωτικής σημασίας της χώρας, με όλους το κίνδυνο και το τίμημα που αυτή εμπεριέχει.

Υπό αυτή την ανάγνωση θα ήταν μάλλον καλύτερο για το Τσίπρα να σταθεί μόνο στο photo opportunity. Και όχι να ακούει επαίνους μόνο για την ελληνική «επένδυση» των 2,4 δισ. δολαρίων αναβάθμισης των F16 που θα δώσει δουλειές στην πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ. Γεγονός, μάλλον άκομψο, αν όχι προσβλητικό, για τον ηγέτη μιας φτωχής και υπερχρεωμένης χώρας

Ενδεχομένως κάτω από το πορτρέτο του Τζορτζ Ουάσινγκτον που δεσπόζει πάνω από το τζάκι του οβάλ γραφείου ο Έλληνας πρωθυπουργός θα έπρεπε να έχει υπόψη του το ρητό περί συναναστροφών του πρώτου Αμερικανού προέδρου ο οποίος σημείωνε “Είναι πολύ καλύτερο να είσαι μόνος παρά με κακή παρέα”.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.