ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΤΟ "ΜΑΓΑΖΙ" ΝΑ ΓΙΝΕΙ Α.Ε.

Η Ελλάδα είναι μια προβληματική χώρα, επειδή δεν έχει καταφέρει ακόμη να δώσει απάντηση στο αφελές ερώτημα που έθεσε, υπό τύπον ποιητικού στίχου, στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Ιωάννης Πολέμης. Εκατόν δέκα χρόνια ψάχνει να βρει «Τι είναι η πατρίδα μας». Διχάζεται, συγκρούεται, πληγώνεται, ευτελίζεται, αλλά απάντηση δεν βρίσκει.

Και δεν βρίσκει, επειδή αυτοί που κάθε φορά αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν, στο όνομα και υπέρ των συμφερόντων του λαού, τις δημόσιες υποθέσεις, δηλαδή οι κυβερνώντες, διαφωνούν για το τι ακριβώς είναι το κράτος άρα, και κατ’ επέκτασιν, ποιος είναι ο ρόλος της κυβέρνησης.

Όλοι έχουν μια ιδιοκτησιακή αντίληψη. Το θεωρούν «μαγαζί» που περιέρχεται στην ιδιοκτησία αυτού που θα κερδίσει τις εκλογές. Αυτομάτως, όποιος εξασφαλίσει τη δεδηλωμένη της Βουλής ξεχνά όσα έλεγε όντας στην αντιπολίτευση. Ξεχνά ότι η εντολή που λαμβάνει είναι να διαχειριστεί τα συμφέροντα των πολιτών-εντολέων του με επάρκεια, χρηστό και επωφελή τρόπο.

Ορισμένοι ίσως υποστηρίξουν ότι η κατάσταση αυτή είναι σύμφυτη με τις έννοιες της εξουσίας, του κράτους και των θεσμών αντιπροσώπευσης. Ίσως να έχουν δίκιο.

Όμως στις προθέσεις μου δεν είναι η θεωρητική προσέγγιση ή η επιστημονική διερεύνηση του θέματος. Συνήθως, όταν εγείρονται τέτοια ζητήματα, οι κυβερνώντες τρίβουν τα χέρια τους, αφού η συζήτηση ξεστρατίζει σε άλλα πεδία και οι ίδιοι συνεχίζουν, χωρίς κυρώσεις ή επιζήμιες γι’ αυτούς συνέπειες, να νέμονται και να καρπώνονται τα ωφελήματα της εξουσίας.

Ας πάμε, λοιπόν, με τα νερά τους. Ας δεχτούμε ότι είναι «μαγαζί». Επειδή όμως μια χώρα δεν είναι μικρό «μαγαζί», αλλά μεγάλο, θα πρέπει κι αυτοί να δεχθούν ότι δεν μπορεί να είναι ομόρρυθμη ή εταιρεία περιορισμένης ευθύνης.

Μια χώρα δεν μπορεί παρά να είναι ανώνυμη εταιρεία. Και σαν τέτοια πρέπει να λειτουργεί. Έχουμε, λοιπόν, τους πολίτες-μετόχους. Την κυβέρνηση-διοικητικό συμβούλιο. Και τον πρωθυπουργό-διευθύνοντα σύμβουλο. Σ’ αυτό το σχήμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πρόεδρος με μη εκτελεστικές αρμοδιότητες, όπως και όντως συμβαίνει. Και, βέβαια, οι εκλογές θα πρέπει να θεωρηθούν ως τακτική γενική συνέλευση.

Αν όλα πάνε καλά, η εταιρεία αναπτύσσεται, έχει κέρδη και μοιράζει καλά μερίσματα, ουδέν πρόβλημα. Η γενική συνέλευση θα επαναβεβαιώσει την εμπιστοσύνη της στο διοικητικό συμβούλιο και τον διευθύνοντα σύμβουλο, θα αυξήσει και τα μπόνους-έδρες και όλα θα βαίνουν καλώς.

Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που η εταιρεία δεν πάει καλά; Όταν ανακύπτει πρόβλημα ή έχουμε κρίση, όπως τώρα; Στις κανονικές ανώνυμες εταιρείες υπάρχουν τα δικαιώματα της μειοψηφίας που μπορούν να ασκηθούν, καθώς και οι έκτακτες γενικές συνελεύσεις που μπορούν να άρουν την εμπιστοσύνη τους στο διοικητικό συμβούλιο, τον διευθύνοντα σύμβουλο ή σε όλους μαζί και να ορίσουν νέο διοικητικό σχήμα.

Στο κράτος-Α.Ε. όμως τα μεν δικαιώματα μειοψηφίας (των άλλων, δηλαδή, κομμάτων) είναι φαλκιδευμένα, και μόνον σε πολύ ακραίες περιπτώσεις μπορούν να ασκηθούν με αποτελεσματικό τρόπο, π.χ. μομφές, εξεταστικές, προανακριτικές επιτροπές κ.ά.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι απουσιάζει εντελώς ο θεσμός των έκτακτων γενικών συνελεύσεων που θα μπορούσε να εξαναγκάσει το Δ.Σ.-κυβέρνηση ενωρίτερον σε παραίτηση. Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός στο πολιτικό σύστημα; Το δημοψήφισμα. Αυτός νομίζω ότι είναι ο μόνος θεσμός που μπορεί να εκφράσει με τον πλέον αυθεντικό τρόπο την πραγματική βούληση των πολιτών-εντολέων. Όχι όμως όπως προβλέπεται από το σύνταγμα, με εντολή άνωθεν, περιορισμένο αντικείμενο και γνωμοδοτικό κυρίως χαρακτήρα. Δημοψήφισμα που θα έχει τη δυνατότητα να επιβάλει εκλογές.

Και επειδή δεν μπορεί να γίνεται κατάχρηση του θεσμού, θα πρέπει να συμφωνηθεί ότι αυτό μπορεί να διεξαχθεί άπαξ στη διάρκεια μιας τετραετίας και το αποτέλεσμά του να είναι υποχρεωτικό εφόσον συγκεντρώνει την αυξημένη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Πιθανότατα το ποσοστό αυτό μπορεί να είναι είτε το 51% του εγγεγραμμένου εκλογικού πληθυσμού είτε τα 3/5 του αριθμού που ψήφισε στις τελευταίες εκλογές.

Είναι προφανές ότι τα τόσον αυξημένα ποσοστά αναφέρονται για την περίπτωση έκτακτης προσφυγής στις κάλπες και όχι για άλλα θεματικά δημοψηφίσματα, που επίσης θα πρέπει να προβλεφθούν και, επιτέλους, κάποτε κάποιο πρέπει να γίνει.

Εάν υπήρχε ένας έκτακτος θεσμός κρίσης της κυβέρνησης στο διάστημα της τετραετούς θητείας της, ίσως να αποφεύγαμε όλο αυτό το σχιζοφρενικό παράδοξο που συμβαίνει σήμερα και το οποίο εν πολλοίς είναι απότοκο και των δημοσκοπήσεων.

Με την αντιπολίτευση να ζητά επιμόνως εκλογές επειδή, όπως υποστηρίζει, οι χειρισμοί της κυβέρνησης όσον αφορά την οικονομική κρίση πλήττουν καίρια και ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα των πολιτών και του κράτους. Και την κυβέρνηση να δίνει την εντύπωση ότι αυτό που πρωτίστως την ενδιαφέρει είναι να μην απολέσει την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει ώστε να συνεχίσει -για προφανείς άμα και ιδιοτελείς λόγους- να διατηρεί την εξουσία ακόμη κι αν, κατ’ ουσίαν, δεν κυβερνά είτε υλοποιώντας το πρόγραμμά της είτε λαμβάνοντας αποφάσεις που μόνο την οικονομική και κοινωνική κρίση δεν αντιμετωπίζουν.

Με αυτόν τον τρόπο, την «έκτακτη γενική συνέλευση»-δημοψήφισμα, θα αποδεικνυόταν αν όντως υπάρχει η προφανής δυσαρμονία κυβέρνησης-εκλογικού σώματος που επικαλείται η αντιπολίτευση και, αν υπήρχε, θα οδηγούμασταν εκτάκτως στις κάλπες.

Έτσι θα γλιτώναμε και τη διαλυτική για την κυβέρνηση, τη διοίκηση και την οικονομία παρατεταμένη εκλογολογία. Και, βέβαια, ο δημόσιος διάλογος θα επικεντρωνόταν στα ουσιώδη και σοβαρά προβλήματα και όχι στην παραπολιτική και την παραφιλολογία, από τις οποίες μόνοι κερδισμένοι είναι οι καθ’ έξιν κουτσομπόληδες και οι κατ’ επάγγελμα σπερμολογούντες.

Αφού, λοιπόν, οι κυβερνώντες αντιμετωπίζουν τη χώρα ως «μαγαζί», και αφού αυτή η αντίληψη, στο προβλεπτό τουλάχιστον μέλλον, δεν πρόκειται να αλλάξει, ας το αντιμετωπίσουν ως σοβαρή ανώνυμη εταιρεία και ας προβλέψουν, όποτε γίνει η -ούτως ή άλλως αναγκαία για το σύστημα- συνταγματική αναθεώρηση, και τον θεσμό της «έκτακτης γενικής συνέλευσης»-δημοψηφίσματος, μήπως και αποφύγουμε ή έστω περιορίσουμε τις παρενέργειες της εκλογολογίας.

Εκτός όμως από τον εγχώριο ελεγκτικό μηχανισμό του δημοψηφίσματος, το κράτος-Α.Ε. μετέχει και σε ένα ευρύτερο σύνολο· αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι σαν να λέμε τμήμα ενός πολυεθνικού ομίλου ή έστω εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο. Ως μέλος-τμήμα αυτού του συνόλου θα πρέπει να υπάρχουν και να τηρούνται και άλλες ελεγκτικές διαδικασίες. Από εσωτερικό έλεγχο και λογιστικά πρότυπα μέχρι τα δημοσιονομικά όρια που έχουν θεσπιστεί τουλάχιστον για τις χώρες της Ευρωζώνης.

Και μακάρι οι διαδικασίες σύγκλισης και ενοποίησης να είχαν προχωρήσει πιο πολύ και πιο γρήγορα. Ίσως και να είχαμε λίγο συνετιστεί και σοβαρευτεί.

Πολλοί βλέπουν ως δεσμά και κατάρα τούς περιορισμούς που μας θέτει η Κομισιόν και άλλοι διεθνείς οργανισμοί, των οποίων η Ελλάς Α.Ε. είναι μέλος. Βέβαια, ορίζουν ως δεσμά και κατάρα μόνον ό,τι δεν μας συμφέρει και κυρίως όταν γίνονται δημοσιονομικές συστάσεις που μας αναγκάζουν να πειθαρχήσουμε, προκειμένου να τιθασευτούν τα ελλείμματα και το χρέος ή να εξορθολογίσουμε το εργασιακό και ασφαλιστικό μας καθεστώς ή να σταματήσουμε να ζούμε με επιδοτήσεις και πάνω από τις δυνάμεις μας.

Δεν ξέρω αν όλη αυτή η γκρίνια και η ανυποταξία οφείλεται στο γεγονός ότι «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει», είμαι όμως σίγουρος ότι αυτά τα δεσμά και η επιτήρηση θα μπορούσαν, αντί για κατάρα, να είναι ευλογία.

Μακάρι, εκτός από τον εγχώριο έλεγχο, να υπήρχε και μόνιμη διεθνής εποπτεία. Όχι για να συμβιβαστούμε στα λεγόμενα εθνικά θέματα ή για να περικόψουμε μισθούς και συντάξεις, ειδικά αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης, αλλά μήπως και βάλουμε μυαλό και ξεφύγουμε απ’ αυτόν τον μίζερο και αυτοκτονικό εγωισμό του «DNA της φυλής» και του «τραχήλου» που δεν υπομένει.

Η μόνιμη επιτήρηση θα ήταν δώρο Θεού, αν κατάφερνε να μας βγάλει από τον εθνοκεντρισμό, την τσαπατσουλιά, το να τα κάνουμε όλα στο πόδι την τελευταία στιγμή και το ανατολίτικο ραχάτι. Μακάρι να υπήρχε μια μόνιμη επιτήρηση που θα ευθυγράμμιζε την εκπαίδευσή μας με τα υψηλά στάνταρ, π.χ. της Φινλανδίας, προκειμένου τα παιδιά μας να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις τα παιδιά των περισσότερων και προηγμένων εταίρων μας.

Μακάρι να υπήρχε μια μόνιμη επιτήρηση, προκειμένου ο αγροκτηνοτροφικός μας τομέας να ευθυγραμμιστεί με αυτόν της Γερμανίας ή της Ολλανδίας. Μακάρι να υπήρχε μια μόνιμη επιτήρηση για τον τρόπο κατάρτισης και εκτέλεσης των κοινοτικών προγραμμάτων. Για τον τρόπο με τον οποίο ανατίθενται και πραγματοποιούνται τα δημόσια έργα και οι κρατικές προμήθειες. Για την παροχή υγείας, την απονομή δικαιοσύνης, την ανάπτυξη του ανταγωνισμού, τον χωροταξικό σχεδιασμό, την προστασία του περιβάλλοντος, τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας και της δημόσιας διοίκησης. Μόνιμη επιτήρηση μπας και κάποτε συμφωνήσουμε για το πόσο ακριβώς είναι τα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, η ανεργία, ο πληθωρισμός, το ΑΕΠ και άλλα οικονομικά μεγέθη της χώρας, και να μη χρειάζονται λογιστικές αλχημείες ή απογραφές προκειμένου ο ένας να φορτώνει στον άλλον την ανεπάρκεια ή την αποτυχία του.

Και μόνον αυτό να καταφέρναμε, είναι σίγουρο ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της κομματικής αντιπαράθεσης θα εξέλιπε και ο πολιτικός ανταγωνισμός θα επικεντρωνόταν στα ουσιώδη και για το μέλλον, και όχι στους αριθμούς και για το παρελθόν, όπως γίνεται σήμερα.

Μόνιμη επιτήρηση που θα μας επέβαλλε σταθερούς κανόνες και διαφανή κριτήρια στη συμπεριφορά και τις συναλλαγές μας. Μόνιμη επιτήρηση που θα μας εξανάγκαζε να καταρτίσουμε και, κυρίως, να υλοποιήσουμε με συνέπεια και χωρίς εκπτώσεις και «μαϊμουδιές» τα όποια προγράμματα σταθεροποίησης υποβάλλουμε. Γιατί μπορεί του Έλληνος ο τράχηλος να μην υπομένει τον ζυγό, όμως ουδόλως θα μας έβλαπτε και ολίγη πειθαρχία, έλεγχος και τήρηση, αν μη τι άλλο, των συμπεφωνημένων επί ποινή εξώσεως από τον «όμιλο» ή το «κλαμπ».

Θα μου πείτε, βέβαια, και δικαίως, ότι η Ε.Ε. ή οι άλλοι υπερεθνικοί οργανισμοί στους οποίους ανήκουμε δεν είναι σχολαρχεία αγωγής, αλλά ενώσεις συμφερόντων. Σύμφωνοι. Όμως υπάρχουν κριτήρια, όρια, κανόνες και διαδικασίες, στα οποία αν συμμορφωνόμασταν και δεν προσπαθούσαμε με κουτοπονηριές και λαμογιές να τα ξεπεράσουμε, θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε με σοβαρότητα και σίγουρα με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τα συμφέροντά μας.

Αλλιώς αντιμετωπίζεται ένα συνοικιακό, οικογενειακό «μαγαζί» κι αλλιώς μια σοβαρή ανώνυμη εταιρεία, μέλος μάλιστα ενός πολυεθνικού ισχυρού ομίλου. Και από τους προμηθευτές και από τους πιστωτές και από τους ανταγωνιστές και από τους πελάτες. Κυρίως από τους τελευταίους.

Η αυξανόμενη ανυποληψία των πολιτών για το «μαγαζί» και τους «ιδιοκτήτες» του νομίζω ότι το αποδεικνύει. Ελπίζω οι ελαύνοντες επόμενοι «ιδιοκτήτες» να έχουν διδαχθεί από την παλαιότερη «έξωσή» τους. Επειδή είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα έχουν αποβάλει και την ιδιοκτησιακή τους αντίληψη, ας προσπαθήσουν τουλάχιστον να το λειτουργήσουν ως στοιχειωδώς σοβαρή και ευρύθμως λειτουργούσα «ανώνυμη εταιρεία».

Αν συμβεί αυτό, τουλάχιστον ύστερα από 110 χρόνια θα έχουμε δώσει μια απάντηση στο αφελές ποιητικό ερώτημα του Ι. Πολέμη για το «Τι είναι η πατρίδα μας». Μπορεί να μην είναι ικανοποιητική. Θα είναι, όμως, έστω μια κάποια απάντηση...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το κείμενο γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2009. Μετά από 15 μήνες, τον Μάϊο του 2010, η χώρα μπήκε σε αναγκαστική διεθνή εποπτεία επειδή ήταν πλέον αδύνατη η διαχείριση της συντελεσθείσας ουσιαστικά από ετών χρεωκοπίας της. Δυστυχώς, παρά τη φτωχοποίησή της και την σχεδόν οκταετή, μέχρι σήμερα, εποπτεία παραμένει μια προβληματική χώρα. Ελάχιστα από τα κακώς κείμενα διορθώθηκαν και πάντως η παραγωγική ανασυγκρότηση καθυστερεί ακόμη. Το ίδιο και η θεσμική αναδιοργάνωση. Φοβάμαι ότι θα περάσουν κι άλλα πολλά (και μάλλον δίσεκτα) χρόνια και απάντηση στο "τι είναι η πατρίδα μας" δεν θα έχουμε δώσει. Ίσως γιατί δεν μπορούμε. Όχι μόνον επειδή η πολιτική τάξη αποδεικνύεται άχρηστη, αλλά και επειδή, ας το παραδεχτούμε, είμαστε ένας "χαλασμένος" λαός...

4 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Γιώργος 16:48 08/10/2017

    Γι’ αυτά τα κείμενα αγαπήσαμε τον Φελέκη και γίνετε πιστοί οπαδοί των γραπτών του

  2. Ε.Στ. 16:18 08/10/2017

    865.000 προσλήψεις στο δημόσιο. Τι μου θυμίζει…τι μου θυμίζει…

  3. freeman 11:18 08/10/2017

    //////ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το κείμενο γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2009. Μετά από 15 μήνες, τον Μάϊο του 2010, η χώρα μπήκε σε αναγκαστική διεθνή εποπτεία επειδή ήταν πλέον αδύνατη η διαχείριση της συντελεσθείσας ουσιαστικά από ετών χρεωκοπίας της. /////
    Φελέκη , είσαι σε καλούτσικο δρόμο . . . την επομένη , ρίσκαρε την μήνη των ΚαραμανλοΤσιπρορουφιάνων της ΚουροΑυριανοΑυγής που είναι μέσα στο matrix24 και γράψε ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ του Εθνοπροδότη Δημοσιονομικού Εγκληματία που ΤΙΝΑΞΕ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ TON Φεβρουάριο του 2009 . . . ΑΙΣΧΡΑ ΔΟΛΙΟΣ ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ ΚΟΠΡΟ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ .
    Oχι γιατί στο ζητάω εγώ , αλλά γιατί ΕΧΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να ενημερώσεις την ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΆ . . . αποβλακωμένη κοινή γνώμη για το ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΕΒΕΙ ΚΑΙ ΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕ ΤΟ 2009 . . .ΓΙΑΤΊ αν ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙ ΠΑΣΧΕΙΣ . . .ποτέ δεν θα αποδεχτείς-εφαρμόσεις την ενδεδειγμένη θεραπεία . αλλά θα ποντάρεις σε ματζούνια , μάγια, ξιόρκια, ξεματιάσματα για να σταματήσεις τα υπαρκτά συμπτώματα μιας άγνωστης σε εσένα νόσου !

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.