ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η τολμηρότερη επιλογή είναι και η πιο ασφαλής

Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, Μάλλον ελαφρά θολούρα. Το τηλεοπτικό debate των εννέα υποψηφίων για την ανάληψη της ηγεσίας ενός υπό διαμόρφωση κόμματος της λεγόμενης Κεντροαριστεράς ή του προοδευτικού Κέντρου δεν ξεδιάλυνε τα πράγματα. Πρώτα απ΄όλα, σε αυτή την αναμέτρηση δεν αναδύθηκε η κεντρική ουσία όπως αποκαλύπτεται η ψίχα από το εσωτερικό ενός σπασμένου καρυδιού.

Με δυο λόγια, δεν εντοπίστηκε στις τοποθετήσεις εκάστου η προοπτική ανάκαμψης αυτού του πολιτικού χώρου που αυτοπροσδιορίζεται στο ενδιάμεσο μεταξύ φιλελεύθερης Δεξιάς και λαϊκιστικής Αριστεράς. Μόνο ψήγματα πειστικού πολιτικού λόγου ανιχνεύθηκαν σε μια νερόβραστη τηλεμαχία διανθισμένη με τα αμήχανα προφίλ των διεκδικητών της αρχηγίας του νέου πολιτικού φορέα

Γι να μην είμαι άδικος η διαδικασία δεν είχε τα χαρακτηριστικά καλλιστείων, αλλά ούτε ανέδειξε το πλαίσιο της ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας που έχει έκαστος υποψήφιος στο μυαλό του για τη νέα παράταξη. Μέσες άκρες, άπαντες άπαντες κινήθηκαν χονδρικά στη περιγραφή των κεντρικών Σοσιαλδημοκρατικών προταγμάτων.

Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό υπεράσπισαν την ηθική στη πολιτική, τα ατομικά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος πρόνοιας, την αναδιανομή και την άρση των ανισοτήτων. Όλα αυτά τα θετικά στοιχεία ιδεολογικής αναφοράς , μαζί με την επιδερμική, είναι αλήθεια, υπενθύμιση της προοδευτική πολιτικής διαδρομής και της προσωπικής ακεραιότητας εκάστου εκτέθηκαν στο τηλεοπτικό κοινό. Το ερώτημα είναι αν αυτά αρκούν ως προσόντα για να επιλεχθεί από του πολίτες ο ένας εκ των εννέα που θα ηγηθεί του προσδοκώμενου κεντροαριστερού πόλου.

Κακά τα ψέματα, όμως παρ΄όλες τι καλές προθέσεις. Από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου πρωτοεισήγαγε και καθιέρωσε στην Ελλάδα το καινοτόμο μοντέλο εκλογής αρχηγού του κόμματος του με ανοιχτές διαδικασίες από τη βάση, ο πολιτικός του νεωτερισμός υιοθετήθηκε ασμένως από το η κοινωνία και, θέλoντας και μη, από το κόμμα της συντηρητικής παράταξης.

Με τα ορατά, άλλωστε, πλεονεκτήματα αυτού του συστήματος της αδιαμεσολάβητης επιλογής παρακάμπτονταν οι κομματικοί μηχανισμοί και νομιμοποιούνταν μέσω της λαϊκής ετυμηγορίας η εδραίωση του εκάστοτε προέδρου μέσα στο κόμμα του. Υπό αυτό, εξάλλου, το εκλογικό υπόδειγμα θα πορευτούν και οι σημερινοί υποψήφιοι για την ηγεσία του νέου φορέα.

Ωστόσο, θα πρέπει ήδη να έχει υποπέσει στην αντίληψη τους, από προηγούμενες ανοιχτές στη κοινωνία εσωκομματικές κάλπες, ότι το κριτήριο επιλογής της λαϊκής βούλησης είναι λιγότερο ρομαντικό και περισσότερο ιδιοτελές. Ο κόσμος δεν ψηφίζει με γνώμονα τη ιδεολογική αφοσίωση, τα ένσημα προϋπηρεσίας ή το βαθμό στη κομματική επετηρίδα του κάθε υποψηφίου , αλλά με τη προσδοκία ότι ο εκλεκτός του ως επικεφαλής θα οδηγήσει τη παράταξη είτε πολύ κοντά είτε στη κατάκτηση της εξουσίας. Με μια κουβέντα εμπιστεύεται εκείνον που του προσφέρει τα εχέγγυα ότι θα γίνει μελλοντικός πρωθυπουργός.

Δεν ξέρω αν εν προκειμένω ψάχνει για ένα «χαρισματικό» ηγέτη, μια και από το συγκεκριμένο τηλεοπτικό πάνελ κανένας μάλλον δεν συγκέντρωνε αυτή την ιδιότητα. Τουλάχιστον , όμως αναζητά εκείνο το ειλικρινές πολιτικό πρόσωπο που θα ισορροπεί μεταξύ δέοντος και υπαρκτού , θα διακρίνεται από πραγματισμό στη πρόταση εξουσίας και θα υπηρετεί το όραμά του στην πρόθεση διακυβέρνησης της χώρας. Με τη προϋπόθεση ότι θα ηγείται ενός λαϊκού κόμματος με διακριτές αξίες και καθαρή παρουσία που θα προτείνει κρυστάλλινα εφαρμόσιμες λύσεις. 'Όχι με παρωχημένες συνταγές και ξεθυμασμένες υποσχέσεις.

Δικαιολογημένα , λοιπόν, στο παρελθόν το εκλογικό σώμα επέλεξε τα απολύτως αουτσάιντερ σε εσωκομματικές αναμετρήσεις ευχόμενο οι ελπίδες του να γίνουν πραγματικότητα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, η επιλογή αρχηγού συνοδεύεται και από την προσμονή δημιουργίας ενός ισχυρού Κεντροαριστερού πόλου που θα εκφράσει μεγάλα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είναι περιθωριοποιημένα λόγω της παρατεταμένης οικονομικοκοινωνικής κρίσης και της εραιστεχνικής διαχείρισης της χώρας από ένα λαϊκιστικό μόρφωμα.

Αναπόφευκτα το καθήκον του εθελοντικά προσερχόμενου ψηφοφόρου στις συγκεκριμένες ενδοπαραταξιακές κάλπες είναι απαιτητικότερο από αντίστοιχες περιπτώσεις του πρόσφατου χθες – όχι μόνο λόγω της πληθώρας τω υποψηφίων. Κυρίως, γιατί από την επιλογή του προσώπου θα διαμορφωθεί και η φυσιογνωμία του νέου κόμματος του οποίου αυτό θα ηγηθεί. Ωστόσο, για τους πλέον αισιόδοξους όλα τα πράγματα είναι δύσκολα, προτού γίνουν εύκολα. Και δεδομένου ότι στη πολιτική ο εύκολος δρόμος είναι αδιάβατος, η πιο τολμηρή επιλογή είναι συχνά και η πιο ασφαλής.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.