ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα

Έχουν περάσει μια χούφτα δεκαετίες από την εποχή που οι πρώτοι οργισμένοι στίχοι του «Ουρλιαχτού» απόκτησαν ρόλο συμβόλου. Αρκετά μεθυσμένος , καλοξυρισμένος , με μαύρο κουστούμι και άσπρο πουκάμισο , ο Άλεν Γκίνσμπεργκ , κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί, απήγγειλε με μια ανάσα τους στίχους, «είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ’ την τρέλα, λιμασμένα, υστερικά γυμνά,/να σέρνονται μεσ’ απ’τους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση…»

Ήταν Οκτώβριος του 1955 , στην γκαλερί Six του Σαν Φρανσίσκο και ο Γκίνσμπεργκ μέσα από τον οργισμένο, χειμαρρώδη, στίχο του τοποθετήθηκε για τον πόλεμο του Βιετνάμ , τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, την απελευθέρωση των ναρκωτικών. Η ποίηση των Μπιτ δεν είχε τεχνική, γιατί οι άγγελοι ζουν σε ρημαγμένα σώματα και φτερουγίζουν χαμηλά στον ουρανό.

Το Ουρλιαχτό γράφτηκε το καλοκαίρι του 1955, στο σπίτι του στο Μπέρκλεϋ, παρέα με κρασί, μαριχουάνα και την αγαπημένη του τζαζ. Ήταν το μανιφέστο μιας γενιάς που σήκωσε ανάστημα στην Αμερική του Μακάρθι και του πουριτανισμού.

Στις 25 Μαρτίου του 1957 Άγγλοι τελωνιακοί κατάσχεσαν 520 αντίγραφα του ποιήματος κατά την εισαγωγή τους στο Λονδίνο, καθώς οι αναφορές στη χρήση ναρκωτικών ουσιών και στο σεξ σόκαραν τις αρχές. Στη δίκη ο εκδότης δικαιώθηκε καθώς ο δικαστής έκρινε ότι το ποίημα ήταν «ελάσσονος κοινωνικής σημασίας».

«Τίποτα δεν είναι αληθινό όλα επιτρέπονται», ήταν η αγαπημένη φράση του Μπάροοουζ που την έκανε πράξη. Μια ζωή σκάνδαλα και ναρκωτικά. Ο έτερος της εμβληματικής τριάδας, ο Μπάροουζ , επαναστάτης, συγγραφέας, εμβληματική μορφή του εικοστού αιώνα, αφηγήθηκε τις αλλόκοτες ιστορίες βουτηγμένος στα παραισθησιογόνα.

Καθόλου τυχαία η εποχή που κυκλοφόρησε το ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, «Τζάνκι» η πλέον χαρακτηριστική αποτύπωση του εφιαλτικού κόσμου των ναρκωτικών.

Ο Ουίλιαμ Μπάροουζ, συγγραφέας, καλλιτέχνης, διανοούμενος που επηρέασε τους πάντες , συνθέτει έργα με βάναυση αμεσότητα που προκαλούν σοκ. Το «Τζάνκι» είναι το πρώτο βιβλίο που αρνήθηκε να παρακάμψει την ηθική, την ιατρική , τη νομοθετική και την πολιτική υποκρισία που περιβάλλουν το ζήτημα του εθισμού. Ο Μπάροουζ αφηγείται λιτά, απόμακρα, τις σκέψεις, την ψυχολογία, τα συναισθήματα και την καθημερινότητα των εξαρτημένων ατόμων. Νέα Υόρκη, Ομοσπονδιακή φυλακή, νοσοκομείο του Λέξιγκτον στο Κεντάκι, Νέα Ορλεάνη, Μεξικό, είναι οι σταθμοί του εφιαλτικού κόσμου των ναρκωτών που ο ίδιος έζησε και διηγείται.

(…) Είχα να πάρω πρέζα δυο μήνες. Όταν ξεκόβεις από την πρέζα κάθε στιγμή σου φαίνεται ίδια με την προηγούμενη, ωστόσο θυμάσαι τις ώρες που βαρούσες , τον στατικό τρόμο της πρέζας , τη ζωή….( εκδόσεις Τόπος, μτφ Γιώργος Μπλέτσος)
Για κάποιο λόγο , παρά τις πολλές αφορμές που εμφανίζονται κατά καιρούς ποτέ δεν άνοιξε ουσιαστικά ο διάλογος για τα ναρκωτικά στη χώρα μας. Διάβασα το Καλοκαίρι την εξαιρετική μελέτη «Τοξικομανία δι΄ηρωίνης» του Δημήτρη Υφαντή για την τοξικομανία στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου.

Ο συγγραφέας ο οποίος εργάζεται στον τομέα της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, έχει κάνει μια εξονυχιστική έρευνα των πρωτογενών πηγών εστιάζοντας στην κομβικής σημασίας εποχή του Μεσοπολέμου. Η χρήση και η εξάρτηση έχουν μακρά ιστορία στη χώρα μας και ο Μεσοπόλεμος είναι μια μεταβατική περίοδος. Εκείνη την εποχή έχουμε τις εισαγωγές των εξαρτημένων ατόμων στο Δρομοκαίτειο, στο Αιγινήτειο και στο Δημόσιο Ψυχιατρείο στο Δαφνί. Σύμφωνα με την βιβλιογραφία της εποχής αποτυπώνεται μια θεαματική αύξηση εισαγωγών το 1928 που εισάγονται για νοσηλεία , με αποκορύφωμα το 1932.

Η απάντηση της πολιτείας για την προστασία της κοινωνίας από τα ναρκωτικά κινήθηκε σε πολλά επίπεδα, κυρίως όμως με ποινικές κυρώσεις στους χρήστες των ουσιών. Ο Δημήτρης Υφαντής δεν στέκεται στην καταγραφή και τα στοιχεία αλλά αναζητάει τις ρίζες της εξάρτησης και συνδέει τη σχέση του ατόμου –αντικειμένου στην ελεύθερη οικονομία με εκείνη εξαρτημένου και ουσίας. Ο εξαρτημένος έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το χρόνο. Για αυτόν δεν υπάρχει ιστορικός χρόνος παρά μόνο οι στιγμές , συνήθως οι στιγμές με την ουσία. Ο χρόνος έχει σταματήσει, έχει παγώσει ή έχει ναρκωθεί. Το κοινωνικό πλαίσιο αναλύεται διεξοδικά από τον συγγραφέα με τις μαρτυρίες να αποτυπώνουν το στίγμα της εποχής.

…(…) πέθαιναν γυμνοί στη Νιο οι πρεζάκηδες ,σαν τα σκυλιά στο δρόμο. Πέθαιναν από την πείνα. Αφού πουλάγανε το φαί για την ένεση… Την πείνα που είδανε όλοι στην Κατοχή, να πεθαίνει στους δρόμους ο κόσμος πρησμένος από την ασιτία, την είδα εγώ πιο μπροστά, το 1938, στην εξορία εκεί…(…)

Όταν κάποτε σε μια συνέντευξη ρώτησαν τον Μπάροουζ, «Τι είναι ο θάνατος;» Εκείνος απάντησε: «Ο θάνατος είναι ένα τέχνασμα. Είναι το τέχνασμα του θανάτου της γέννησης μέσα στο χρόνο…»

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.