ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ένας αλλά Λουκανίδης

Να γράφουν διθυράμβους και να σ’ αδικούν ταυτόχρονα; Η περίπτωση του Τάκη Λουκανίδη. Ήταν, λέει, ο πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής της εποχής του. Κοντινή πάσα, μακρινή, κεφάλι, δύο πόδια, άμυνα κι επίθεση, τεχνίτης και δυνατός. Σαν τον Αλμπέρ Καμύ, ξεκίνησε ως τερματοφύλακας. Ούτε φιλόσοφος και συγγραφέας θα γινόταν, ούτε εγκατέλειψε την θέση από φόβο για τα πέναλτι. Το πληθωρικό ταλέντο τον έσπρωχνε αναγκαστικά στα πέρατα των γηπέδων, καθώς κάλυπτε οποιοδήποτε ρόλο και κενό, με την ίδια άνεση κι επάρκεια. Το πρώτο και μοναδικό πολυεργαλείο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου; Κι όμως, μέσα σε μόλις δύο δεκαετίες, πρόλαβε να συναντήσει τόσο την παραφωνία όσο και την αρμονία του πιο λαϊκού αθλήματος. Ίσως, επειδή δεν εγκλωβίστηκε στα όρια του αγωνιστικού χώρου. Όταν, δηλαδή, οι προπονητές ζητούσαν εξειδικευμένους παίκτες, εκείνος αντιπροσώπευε το περίσσευμα. Κι όταν στη δεκαετία του ’70 εφευρέθηκε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο για το οποίο προοριζόταν, δεν αγωνιζόταν πια. Ο Κούδας έμοιασε στον Κρόϊφ, ο Δομάζος έγινε «στρατηγός» κι ο Παπαϊωάννου τραγουδιστής, στο πλευρό του Καζαντζίδη. Σαν το Στέλιο, που όσο περισσότερο απουσίαζε από την δισκογραφία και τα νυχτερινά κέντρα τόσο θέριευε η μυθολογία του, η δόξα του Λουκανίδη κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα κι ας εγκατέλειψε πρόωρα τον Παναθηναϊκό, ας μη ταξίδεψε στο Γουέμπλεϊ κι ας μην «χώρεσε» στην ασπρόμαυρη τηλεόραση σαν το Χατζηπαναγή, ώστε να’ χουν κι οι ιστορικοί ζωντανές εικόνες.

Ουσιαστικά, πρόκειται για την αδικία που χαρακτηρίζει την σύγκριση του Ντι Στέφανο με τους μεταγενέστερους θρύλους, τον Πελέ και τον Μαραντόνα. Δεν σημαίνει ωστόσο κάτι ανάλογο και στη μουσική; Τουλάχιστον η μισή τζαζ που παίζεται, στο Σικάγο, στο Μανχάταν ή αλλού, δεν ηχογραφείται. Νιώθεις ευνοούμενος του φεγγαριού επειδή βρέθηκες σε κάποιο κλαμπ, μιαν εξαιρετική στιγμή, σε μιαν συνάντηση ήχων και οργάνων και ανθρώπων, εξίσου μαγική κι ανεπανάληπτη. Λίγο θαύμα, λίγο θάνατος, ανεξίτηλη εμπειρία.

Αν ο Λουκανίδης θυμίζει αρκετά τους σπουδαίους σολίστες, δεν το οφείλει αποκλειστικά στο χαμένο ραντεβού του με την ηλεκτρονική τεχνολογία. Ευθύνεται κι ο ίδιος, αφού μην έχοντας διάθεση μεγάλη για θυσίες, προτίμησε να σπαταλήσει το πληθωρικό ταλέντο του σαν να τραγουδούσε το “My way”. Πριν απ’ το σουξέ του Φρανκ Σινάτρα, ο συμπαίκτης του Ανδρέας Παπαεμμανουήλ φωτογραφίζεται κρατώντας την σεξοβόμβα Τζέιν Μάνσφιλντ, ενώ το Γιώργος Φούντας πηγαινοέρχεται στα «Κόκκινα φανάρια». Αλλ΄ο Νεοτάκης αποφεύγει τις βεντέτες ή τις επαγγελματίες, χωρίς ν’ ανατινάζει τη σύνδεση ποδοσφαίρου, showbiz και νύχτας. Στα ίχνη του Αλέκου Αλεξανδράκη μάλλον και λιγότερο του Ρομάν Πολάνσκι, γοητεύει να γοητεύεται ανεξαρτήτως ηλικίας, μ’ αποτέλεσμα την επίσκεψή του στις φυλακές Αβέρωφ, μισό τσιγάρο δρόμος από την έδρα των Πρασίνων. Στο Παρίσι του ’60, η περίφημη Αριστερή Όχθη ξεσήκωνε έριδες μεταξύ καλλιτεχνών και διανοούμενων, στην Αθήνα ένας μόνον σύχναζε και στις δύο όχθες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ήταν το προσφυγόπουλο από την Δράμα, μεγαλωμένο σ’ ορφανοτροφείο της Κομοτηνής. Το μικρό αγόρι μαθαίνει ότι οι Βούλγαροι κρέμασαν τον πατέρα του. Ετών 5, το 1942. Πριν 20 χρόνια, μένει «ορφανός» κι από τον γιο του Γιώργο. Ξενιτεύεται δύο φορές, τη μια στην Αφρική γιατί δεν εγκρίνουν το γάμο του οι γονείς της νύφης, την άλλη στην Κύπρο για θα βρεθεί το παραθυράκι της μεταπήδησής του από την Δόξα στο Τριφύλλι.

Το «χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη» δεν γράφτηκε για τον πιο ολοκληρωμένο Έλληνα ποδοσφαιριστή. Τι παικτούρα, τι καψούρα. Ούτε το Βίος και Πολιτεία, ως έκφραση μπορεί να συγχέεται με το βίος και αλητεία. Υπάρχουν αυτοί που φωτίζουν απ’ τα τρίσβαθα της ψυχής τους και το πιο σκοτεινό, καταγώγιο κι οι άλλοι που στην πλέον ηλιόλουστη παραλία παραμένουν πλάσματα του σκότους. Ο Λουκανίδης ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Σολίστας μοναδικός κι ας μην πήρε εντελώς στα σοβαρά την αξία του. Αναπόφευκτο, αν σκεφτείς την καταγωγή του, την εποχή, την παιδική ηλικία. Στην Βραζιλία, πάλι ποδοσφαιριστής θα ήταν. Πιο λίγο μπρίο, παραπάνω κρύο - εδώ. Ζωή σαν σινεμά. Ο πρωταγωνιστής, ανάμεσα στο κοινωνικό μελό και στο φιλμ νουάρ. Ήρωας κάθε μεσημέρι Κυριακής. Μιας χώρας που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.