Πριν από λίγες μέρες, διαβάζω, ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών Γ. Χουλιαράκης εξέφρασε δημόσια την άποψη ότι για την κρίση δεν φταίνε τα Μνημόνια και ότι χωρίς αυτά η χρεωκοπία θα ήταν σίγουρη, η δημοσιονομική προσαρμογή θα ήταν περισσότερο βίαιη και η έξοδος από το ευρώ θα ήταν βέβαιη.

Η τοποθέτηση αυτή, εντελώς διαφορετική από την επί χρόνια θέση του ΣΥΡΙΖΑ, προκαλεί για μια αναδρομή στα γεγονότα, που έλαβαν χώρα από την έκρηξη της κρίσης πριν από 9 χρόνια :

Η Ελλάδα στις αρχές του 2010 βρίσκεται στα πρόθυρα της άτακτης χρεωκοπίας.

Ελλείμματα και Δημόσιο Χρέος έχουν ξεπεράσει κάθε όριο εξαιτίας των πολιτικών που εφάρμοσε η Κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή την προηγούμενη πενταετία και ειδικότερα την περίοδο 2007- 2009.

Η νεοεκλεγμένη Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αγωνιά μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης της χώρας και ο Πρωθυπουργός αγωνίζεται να πείσει τους εταίρους στην Ευρωζώνη, ότι πρέπει να υπάρξει αλληλεγγύη και μηχανισμός στήριξης για να αποφευχθεί η καταστροφή.

Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης επιτίθενται στην Κυβέρνηση, αρνούμενα οποιαδήποτε συναίνεση στην κατεύθυνση εθνικής συνεννόησης για την αντιμετώπιση της πρωτοφανούς κρίσης.

Η άτακτη χρεωκοπία τελικώς αποφεύγεται, δημιουργείται ο Μηχανισμός Στήριξης, η «Τρόικα» δανείζει την Ελλάδα αλλά με όρο την επιβολή ενός πολύ αυστηρού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής. Τον Μάιο υπογράφεται το πρώτο Μνημόνιο.

Στους μήνες που ακολουθούν η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ σηκώνει μόνη της το βάρος. Απέναντι στην Κυβέρνηση στέκεται σύσσωμη η Αντιπολίτευση. Η Ν.Δ. με τον «φρέσκο» αρχηγό της Α. Σαμαρά καταγγέλλει το Μνημόνιο και υπόσχεται στον λαό με τα «Ζάππειο 1» , «Ζάππειο 2» μαγικές και ανώδυνες λύσεις.

Από κοντά και τα άλλα κόμματα της Αντιπολίτευσης και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι Βουλευτές «στιγματίζονται» ως «μνημονιακοί» συμβιβασμένοι ενώ όλοι οι άλλοι ( με ελάχιστες εξαιρέσεις) αυτοχαρακτηρίζονται «αντιμνημονιακοί» αγωνιστές .

Οι δεύτεροι είναι οι «πατριώτες» και οι φίλοι του λαού. Οι πρώτοι υβρίζονται ως «προδότες» , «πουλημένοι» , «Τσολάκογλου» κλπ .

Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας πρωτοστατεί στις επιθέσεις και στους χαρακτηρισμούς κατά της Κυβέρνησης και προσωπικά του τότε Πρωθυπουργού. Χαρακτηρίζει την Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου «επικίνδυνη για την χώρα» και καταγγέλλει τον Παπανδρέου ότι «..έχει ξεπεράσει πια και την Θάτσερ, έχει ξεπεράσει και τον Πινοσέτ και φαίνεται τελικά ότι προκειμένου να κρατηθεί λίγο ακόμα στην εξουσία είναι αδίστακτος» ! ( Μάϊος 2011) .

Τότε δημιουργείται το περίφημο φαινόμενο των «αγανακτισμένων» που διαδηλώνουν καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας και καταλαμβάνουν όχι μόνο την πλατεία Συντάγματος αλλά πλατείες και σε άλλες πόλεις.

Από τον Μάρτιο του 2010 μέχρι και τον Νοέμβριο του 2011 (που ανετράπη η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου) οι κινητοποιήσεις, ο αποκλεισμός της Βουλής από έξαλλα πλήθη που κραυγάζουν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», τα μπλόκα σε δρόμους που οδηγούσαν στο Κοινοβούλιο, ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.

Πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ προπηλακίζονται, γίνονται επιθέσεις και καταστροφές σε γραφεία τους, βόμβα σκάει έξω από το Κοινοβούλιο, πυρπολούνται κτίρια και χάνονται ζωές. «Αγανακτισμένοι» λιθοβολούν(!) ακόμη και τα μέλη της Επιτροπής Μετανάστευσης της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης που συνεδρίαζε στο τέλος Μάϊου 2011 στην Κέρκυρα. Οι ξένοι Σύνεδροι ( Βουλευτές από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες) αναγκαστικά φυγαδεύονται με βάρκες από τον χώρο γιατί κινδύνεψε η σωματική τους ακεραιότητα ! !

Οι ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πυροδότηση των κινητοποιήσεων (ακολουθούμενοι από δεξιούς, Χρυσαυγίτες και χαοτικούς) ενώ στελέχη του (Υπουργοί της σημερινής Κυβέρνησης) έβγαζαν πύρινους λόγους ενώπιων του πλήθους στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος εξηγώντας πως θα … εξαφάνιζαν αυτοί το Μνημόνιο.

Ανατράπηκε ο Γ. Παπανδρέου και εξαφανίσθηκαν ως δια μαγείας οι «αγανακτισμένοι». Έγινε μετά από λίγο Πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς, ξεχάστηκαν τα «Ζάππεια» και εφάρμοσε η Κυβέρνηση του πολύ πιο σκληρό Μνημόνιο, παρατείνοντας και μεγαλώνοντας τον πόνο του ελληνικού λαού.

Πριν από τρία χρόνια έγινε πρωθυπουργός ο Α. Τσίπρας και αντί για σκίσιμο των Μνημονίων και περήφανο πατριωτικό όχι στους Δανειστές, έφθασε να υπογράφει και εφαρμόζει από το 2015 ακόμη πιο σκληρά Μνημόνια με περαιτέρω μειώσεις μισθών, συντάξεων, ξεχαρβάλωμα του Κοινωνικού Κράτους, ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας. Κέρδισε τον τίτλο του πλέον πρόθυμου και πειθήνιου Πρωθυπουργού, «που υλοποιεί τις οδηγίες των Δανειστών με μεγαλύτερη συνέπεια από όλους τους προκατόχους του» (εφημ. Handelsblatt 22/1/2018, αποσπώντας δημόσια τα εύσημα του απερχόμενου επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάϊσελμπλουμ που δήλωσε πρόσφατα ότι με Τσίπρα και Τσακαλώτο «Σχεδόν τα πάντα έγιναν πιο εύκολα»).

Στην ίδια συνέντευξη βέβαια ο Ντάϊσελπλουμ ομολόγησε ότι «από τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα κατά την διάρκεια των Προγραμμάτων κάποια ήταν ακραία».

Από τότε που ανατράπηκε η Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα αυτό η χώρα βυθίστηκε πολύ περισσότερο στη δίνη της ύφεσης (χάνοντας το 25 % του ΑΕΠ), της ανεργίας, της φτωχοποίησης μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, της μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων (κυρίως νέων) που δεν μπορούν να επιβιώσουν ως άνεργοι ή αμειβόμενοι με μισθούς 300- 400 € , της συρρίκνωσης το κοινωνικού Κράτους.

Βλέποντας ότι άλλες χώρες όπως π.χ. Πορτογαλία, Κύπρος, βγήκαν πολύ πιο γρήγορα από την κρίση και την μέγγενη των Μνημονίων, ενισχύεται η άποψη ότι εάν τότε η αντιπολίτευση ( Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ) είχε συμβάλλει με στοιχειώδη συναίνεση στην προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης, η αποδιάρθρωση της χώρας και τα βάσανα των Ελλήνων θα ήταν μικρότερα και αυτός ο κατήφορος θα είχε διαρκέσει λιγότερο.

Ακούγοντας πριν λίγες ημέρες τις δηλώσεις του Αναπληρωτή Υπουργού Οικονομικών της Κυβέρνησης Τσίπρα, καθώς και πρόσφατη τοποθέτηση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Τσίπρα Γ. Δραγασάκη ότι «Το να μπει κάποιος σε μια κατάσταση χρεωκοπίας… , είναι σαν να γυρνάει τον διακόπτη. Διαπιστώνουμε ότι δεν μας δανείζει κανείς και τότε τρέχει κάποιος να βρει άκρη… Έτσι προέκυψαν τα Μνημόνια»! αναρωτιέται κανείς: «Γιατί έγιναν όλα αυτά τότε; Γιατί υπήρξε η λυσσαλέα επίθεση στην Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στα στελέχη του; Γιατί ανετράπη ο Γ.Παπανδρέου; »

Γνωρίζοντας πλέον το ποια Προγράμματα και απαιτήσεις της Τρόικας αποδέχθηκαν οι Κυβερνήσεις Σαμαρά και ιδίως Α. Τσίπρα, και τα αρνητικά αποτελέσματα των πολιτικών τους για τους ανθρώπους σ’ αυτή τη χώρα, η επίσημη παραδοχή του Υπουργού Χουλιαράκη και οι δηλώσεις του Αντιπροέδρου αποκαλύπτουν το μέγεθος της υποκρισίας, αλλά και τον κυνισμό με τον οποίο χειρίστηκαν την κρίση όλα αυτά τα χρόνια.

Ο στόχος ουσιαστικά ήταν να κτισθούν πολιτικές καριέρες για τη νομή της εξουσίας.

Φοβάμαι όμως ότι εδώ που φτάσαμε, υπάρχει ο κίνδυνος η χώρα να «σέρνεται» για χρόνια ακόμη.

Γι’ αυτό και θεωρώ αναγκαίο να υπάρξει, από την Προοδευτική Παράταξη, όχι μόνο το δικό της σχέδιο για έξοδο από την κρίση- με προοδευτικές αλλαγές και κοινωνικά δίκαιες πολιτικές- αλλά κυρίως η δυναμική προβολή των θέσεών της και η αγωνιστική επιδίωξη για την υλοποίηση, προκειμένου να ξαναέλθει ελπίδα σ’ αυτή τη χώρα.

Ο Φίλιππος Πετσάλνικος είναι πρ. Πρόεδρος της Βουλής