ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

68η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ / Η Άρκτος αγαπάει τα υβριδικά

Δεν υπάρχουν μόνον υβριδικά αυτοκίνητα. Υπάρχουν και υβριδικές ταινίες. Τα λίγα τελευταία χρόνια, δειλά δειλά πολλαπλασιάζονται. Σ’ άλλους προκαλούν αμηχανία, σ’ άλλους αποστροφή. Διόλου συμπτωματικά, και η αμηχανία και το ενδιαφέρον και η αποστροφή δίνουν ραντεβού στην πρώτη ταινία τέτοιας «τεχνολογίας» που κατακτά μιαν τόσο σημαντική διεθνή διάκριση, όπως η Χρυσή Άρκτος της Μπερλινάλε. Κάποιος υποψιασμένος, θ’ αντιλαμβανόταν ότι η ώρα της αναγνώρισης πλησιάζει. Έτσι γίνεται σ’ όλες τις περιπτώσεις. Πριν από τον Χρυσό Φοίνικα στην «Αντέλ», δεκάδες, εκατοντάδες εξερευνήσεις της γυναικείας ομοφυλοφιλίας είχαν προηγηθεί. Αλλ’ εκεί, ή σ’ άλλες θεματικές περιοχές, ουσιαστικά το σινεμά «νομιμοποιεί» μιαν τάση, ένα περιεχόμενο ή μιαν επιλογή που έχουν ήδη κατακτήσει την ανοχή, αν όχι την αποδοχή, της κοινωνίας.

Μην γνωρίζοντας μερικοί πώς να χαρακτηρίσουν αλλιώς τις υβριδικές ταινίες, τις αποκαλούν «πειραματικές». Γεμάτη η ιστορία του παγκόσμιου σινεμά από τέτοιες, κάθε λογής. Όμως, διόλου συμπτωματικά θαρρείς, το «TOUCH ME NOT» (Ρουμανία) ευνοήθηκε από μιαν περίπου μεταφυσική συγκυρία. Κορυφαίο ζήτημα στην γερμανική επικαιρότητα είναι, εδώ και καιρό, η επικείμενη απαγόρευση των ντίζελ αυτοκινήτων στον δακτύλιο των μεγαλουπόλεων. Για την μείωση της ρύπανσης, η στροφή σ’ αυτοκίνητα υβριδικής τεχνολογίας ή στα ηλεκτρικά, φαντάζει ως μονόδρομος. Μήπως επηρεάστηκαν, λοιπόν, ο πρόεδρος Τομ Τίκβερ και τα υπόλοιπα μέλη της κριτικής επιτροπής, αφήνοντας στην κυριολεξία άφωνους τους θεατές και τους δημοσιογράφους που εγκατέλειπαν μαζικά την αίθουσα στην διάρκεια της προβολής; Αν κανείς επιμένει στον όρο «τεχνολογία», είναι επειδή δεν πρόκειται τόσο για κινηματογραφικό, όσο για εγκεφαλικό κατασκεύασμα. Σχεδιασμένο να ενοχλήσει, να ταράξει τα νερά, να απαιτήσει την προσοχή τους διεθνούς περιβάλλοντος (και να διακριθεί, ενδεχομένως, όπερ και εγένετο). Ούτε μυθοπλασία, ούτε ντοκιμαντέρ. Με σκηνές που θυμίζουν και τις δύο περιπτώσεις. Τρόφιμοι ιδρύματος γι’ αναπήρους, απ’ τη μια. Στο ενδιάμεσο, θεραπευτές, τεχνικές, συνεδρίες, κλινική παρακολούθηση διαφόρων βιωμάτων. Ίχνος συγκίνησης. Η διερεύνηση των ορίων της σεξουαλικότητας, ως απαγόρευση, ως αναπηρία, ως αίτημα και ως πείραμα, ταυτόχρονα. Σίγουρα, η άλλη όψη μιας διαχρονικής επίφασης, που βολεύεται με την άγνοια και τον αποκλεισμό. Για την ακρίβεια, πώς το σκληρότερο πορνό μπορεί να έγκειται, απλώς στην οικειότητα.

Άσχετη ή τολμηρή η επιτροπή; Διχασμένη υποδοχή. Πάντως, η Αντίνα Πιντίλιε γίνεται η πρώτη γυναίκα που κερδίζει το μεγάλο βραβείο της διοργάνωσης (δεύτερο για την Ρουμανία, ύστερα από την «Οικογενειακή υπόθεση» του Πέτερ Νέτσερ, προ 4ετίας). Ο πατέρας της Λουσιάν είχε επίσης διαγωνισθεί στην Μπερλινάλε με το δράμα εποχής «Ένα αξέχαστο καλοκαίρι». Κι αν απέφευγε τον εφιάλτη της περιόδου Τσαουσέσκου, η θυγατέρα σκοντάφτει πάνω στ’ απόβλητα του ίδιου εκείνου εφιάλτη. Τελικά, το «TRANSIT» και το «DOVLATOV», τα δύο μεγάλα φαβορί, ξέχασαν ότι στο Βερολίνο δεν έχουν τύχη τα δράματα εποχής, γενικά το παρελθόν (όπως το είχε ξεχάσει κι ο Θ. Αγγελόπουλος). Μην ξεχάσουμε ότι ο Γουές Άντερσον κέρδισε την Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας για το «Isle of dogs», το αργυρό βραβείο με το «MNG» (Πολωνία) η Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα, ενώ το βραβείο των κριτικών («FIPRESCI») κατέληξε στο «LAS HEREDERAS» (Παραγουάη). Και του χρόνου.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.