ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η επιδημία της βίας

Πότε ξεκίνησαν όλα; Μέσα σε λίγες δεκαετίες, φιλήσυχες γραφικές γειτονιές σε μεγαλουπόλεις μεταμορφώθηκαν σε ζώνες πολέμου. Τα πάρκα και οι παιδικές χαρές εξαφανίστηκαν και στη θέση τους ξεφύτρωσαν οι σκοτεινές γωνιές.
Πώς μπορεί κανείς να σταματήσει τη βία; Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το σκηνικό;

Διάβασα πρόσφατα μια ενδιαφέρουσα άποψη για το πώς μπορεί κανείς να σταματήσει τη βία. Μια ομάδα επιστημόνων και ερευνητών υποστηρίζει ότι ο μόνος τρόπος για να πολεμήσουμε τη βία είναι να την θεωρήσουμε ως μια επιδημία. Όπως είναι η λέπρα και η χολέρα.

Σε κάποιους δρόμους του Σικάγο όπου σπάνια οι έφηβοι ενηλικιώνονται γιατί σκοτώνονται από κάποια σφαίρα, οι μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους , κατεβαίνουν στους δρόμους για να σταματήσουν το κακό. Οπλισμένες με ταπεράκια γεμάτα φαγητά που είναι ιδιαίτερα αγαπητά στους νέους, στρώνουν τραπέζι και προσκαλούν όλα εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Μέσα από το πρόγραμμα υγείας, Cure Violence ,που δημιουργήθηκε στο Σικάγο, το 2000, προσπαθούν με διαφορετικό τρόπο, αρχικά να πλησιάσουν τα νεαρά παιδιά των συμμοριών. Φορτωμένη με φαγητά που έφτιαξε με τα χεράκια της, η Γουαδελούπη Κρουζ, πηγαίνει στα πάρκα, στις γωνιές, ακόμη και σε κηδείες για να συναντήσει τα νεαρά μέλη των συμμοριών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στα γκέτο της παρανομίας.

Οι μακαρονάδες, το τηγανιτό κοτόπουλο, το χειροποίητο ψωμί, οι πατάτες και τα γλυκά, είναι ο τρόπος για να προσεγγίσει τους νέους, να τους κάνει να την εμπιστευτούν. Η Κρουζ , μέλος της οργάνωσης, Cure Violence, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά των συμμοριών. Έχοντας χάσει τον δεκαοχτάχρονο γιο της από σφαίρα, βρήκε κι άλλες μανάδες που είδαν τα παιδιά τους να σκοτώνονται στους δρόμους και αποφάσισαν να κινητοποιηθούν με το δικό τους τρόπο.

«Δεν αντιμετωπίζουμε αυτά τα παιδιά ως γκάγκστερ αλλά ως μέλη της κοινότητας που χρειάζονται τη βοήθεια μας», είπε η Κρουζ στο BBC, υποστηρίζοντας ότι το φαγητό είναι ένας τρόπος για να εκτονωθεί συνήθως μια εκρηκτική κατάσταση. Για παράδειγμα, η κηδεία, ενός νεαρού του Χοσέ, μόλις δεκατεσσάρων χρονών, από σφαίρα αντίπαλης συμμορίας, ήταν η ευκαιρία για την Κρουζ και τις υπόλοιπες μανάδες να στήσουν ένα μεγάλο τραπέζι και να μιλήσουν με τους νεαρούς. Με μια μακαρονάδα μπροστά σου είναι πιο εύκολο να ανοιχτείς ή να αφήσεις τον θυμό σου να εκτονωθεί και να αποφύγεις να επιτεθείς με όπλα στην αντίπαλη συμμορία.

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Κρουζ και οι υπόλοιπες μανάδες που έχασαν βίαια τα παιδιά τους άρχισαν να μαγειρεύουν. Τρώγοντας και μιλώντας, τα νεαρά παιδιά αρχίζουν να τις εμπιστεύονται . Η Κρουζ νιώθει την μοναξιά και την απελπισία των νεαρών. Άλλωστε και η ίδια μεγάλωσε και εργάστηκε στο La Villita,σε μια μεξικάνικη φτωχή γειτονιά.

Όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής συνήθισε τη βία. Όταν έχασε και το γιο της , ο πόνος την κινητοποίησε και έψαξε να βρει εναλλακτικούς τρόπους να σταματήσει τη βία.

H Gary Slutkin, επιδημιολόγος, από τους εμπνευστές του προγράμματος, υποστηρίζει ότι η βία αλλάζει την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Κάποιος που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα βίαιο περιβάλλον, όπως είναι τα μέλη των συμμοριών του Σικάγο, το πιο πιθανό είναι να ακολουθήσει τα βήματα της οικογένειας του. Έτσι, τα μέλη των συμμοριών κατηγοριοποιούνται και χαρακτηρίζονται ως οι «κακοί», σαν να έχουν κάποια αρρώστια. Ζουν στις γωνιές των δρόμων, σε πάρκα ή κάτω από γέφυρες και δεν εμπιστεύονται κανένα, ούτε ελπίζουν σε τίποτα.

Κάποιες συμμορίες στο Σικάγο ξεκίνησαν τη δράση τους τη δεκαετία του 1960 και του 1970 και τα παιδιά τους κληρονόμησαν το «προνόμιο» του μέλους.

«Οργανώνουμε συσσίτια και μικρά φεστιβάλ με μουσική και καλούμε αυτά τα παιδιά που τις περισσότερες φορές δεν έχουν οικογένεια, ούτε κάποιον να μιλήσουν», υποστηρίζουν οι μανάδες. Κάποια από αυτά τα παιδιά προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συμμορίες και τη βία και περιμένουν μια ευκαιρία για να αλλάξουν τη ζωή τους. Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι με ψητά κοτόπουλα, μακαρονάδες και γλυκά, αντιμετωπίζει κανείς τη βία. Όμως ο διαφορετικός τρόπος προσέγγισης του φαινομένου της βίας και κυρίως η προσπάθεια να ενταχτούν τα παιδιά αυτά στην κοινωνία έχει φέρει αποτελέσματα. Το πρώτο βήμα είναι να φύγουν από τους δρόμους και να επιστρέψουν στο σχολείο. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Σικάγο, στις επτά προβληματικές κοινότητες που λειτούργησε το πρόγραμμα Cure Violence η εγκληματικότητα και η βία έπεσαν από το 71% στο 43% , σε αντίθεση με τις υπόλοιπες κοινότητες της πόλης.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.