ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Τα ματωμένα ρούχα της υψηλής ραπτικής

Πριν λίγες μέρες είδα ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ το ”plastic girl” , τη στιγμή μάλιστα που έφτιαχνα τη βαλίτσα μου για τις καλοκαιρινές διακοπές και ξεδιάλεγα φορέματα, μαγιό και καφτάνια. Κρατώντας μια αγκαλιά ρούχα που δεν είχα φορέσει πάνω από δυο φορές συνειδητοποίησα την τεράστια δύναμη της βιομηχανίας της μόδας. Αγοράζεις ρούχα που δεν είναι του στιλ σου επειδή είναι στη μόδα, αν και ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν θα τα φορέσεις και θα τα καταχωνιάσεις στο βάθος της ντουλάπας σου. Η δύναμη της βιομηχανίας της μόδας καλά κρατεί. Τι κι αν υπάρχει οικονομική κρίση και οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι; Οι μεγάλες πολυεθνικές ακόμη και εκείνες που απευθύνονται σε λαϊκά στρώματα βρίσκουν τρόπους να επιβιώνουν μεταφέροντας τα εργοστάσια παραγωγής στην Ασία.

Το χειροποίητο έχει αντικατασταθεί από το ”made in China”, τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τα σκάρτα υφάσματα , τα τοξικά χρώματα την παιδική εργασία.

Κάποτε οι καλοί ράφτες και οι ταλαντούχες μοδίστρες ήταν δυσεύρετες. Τα υφάσματα ήταν χειροποίητα και τα χρώματα ήταν φυτικά. Μου πήρε χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι η πρόβα της μάνας μου στη μοδίστρα ήταν κάτι σαν προετοιμασία γιορτής ή αλλαγή εποχής. Το χειμώνα βάρυναν τα κασμίρια και τα βελούδα ενώ οι ταφτάδες και το μετάξι σηματοδοτούσαν την έναρξη της Άνοιξης και του Καλοκαιριού. Τότε δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο μας λέξεις όπως η βιωσιμότητα, η οικολογία, οι τοξικές βαφές. Η μόδα ήταν πιο χειροποίητη, πιο οικολογική.

Στις μέρες μας καταστρέφουμε τη φύση, αποψιλώνουμε τα δάση, σκοτώνουμε άγρια ζώα για το δέρμα τους για να φτιάξουμε τα πανάκριβα αξεσουάρ που θα κοσμούν τις βιτρίνες στο Κατάρ και στο Ντουμπάι.

Τα λεπτά παιδικά δαχτυλάκια θεωρούνται ιδανικά για να ράβουν τζιν παντελόνια στο Μπαγκλαντές. Χιλιάδες παιδιά κατεβαίνουν από τα χωριά τους με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής και εργάζονται εξοντωτικά μέρα νύχτα ράβοντας τις ετικέτες στα ρούχα γνωστών πολυεθνικών. Μέσα σε εργοστάσια που θυμίζουν παραπήγματα, τα παιδιά σκλάβοι δουλεύουν από τις έξι το πρωί έως τις έξι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Συνήθως κοιμούνται και κάνουν το μπάνιο τους μέσα στους χώρους εργασίας , παίρνουν μεροκάματο 0,28 ευρώ την ημέρα και ρεπό μισή μέρα τη βδομάδα. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν τολμάει να διαμαρτυρηθεί γιατί ξέρει ότι θα βρεθεί στο δρόμο. Οι περισσότερες από αυτές τις βιοτεχνίες που είναι διάσπαρτες στη Ντάκα είναι παράνομες και δεν τηρούν ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας, δεν διαθέτουν εξόδους κινδύνου, ούτε σχέδια για πυρασφάλεια. Η βιομηχανία ενδυμάτων στο Μπαγκλαντές είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε εξαγωγές κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων, μετά την Κίνα, και έχει ένα εξαιρετικά αρνητικό ρεκόρ όσον αφορά την πυρασφάλεια. Σύμφωνα με τη UNICEF, ένα εκατομμύριο παιδιά ηλικίας 10-14 χρονών δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, αμείβονται με ψίχουλα ενώ θα έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο και να παίζουν με τους φίλους τους. Η οργάνωση Clean Clothes Campaign που δραστηριοποιείται κυρίως στη νοτιοανατολική Ασία όπου παράγουν τα προϊόντα τους οι περισσότερες πολυεθνικές κάτω από αδιαφανείς συνθήκες, εξαιτίας των πολλών καταγγελιών που δέχτηκε με τη βοήθεια του ιδρύματος Roza Luxemburg άρχισε να κάνει έρευνα για την Σερβία, την Ουγγαρία και την Ουκρανία.

Έχει συνείδηση η μόδα; Γιατί δεν μπορούμε να βάλουμε τέλος στο σύγχρονο δουλεμπόριο, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στην κακοποίηση των ζώων; Έχει ευθύνη η μόδα; Υπάρχει η λανθασμένη πεποίθηση ότι αυτά δεν ισχύουν για τις ακριβές φίρμες που μπορούν να ξοδεύουν λεφτά και να παρέχουν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι καταναλωτές αποκτούν συνείδηση και ενδιαφέρονται να μάθουν την προέλευση των υλικών . Κάποιοι άνθρωποι από το χώρο της μόδας στρέφουν την πλάτη στην ακραία εμπορευματοποίηση και ανοίγουν εναλλακτικούς δρόμους χρησιμοποιώντας οργανικά υλικά και έχουν δώσει στη δημοσιότητα τη λίστα με τους προμηθευτές. Μπορούμε άραγε σαν καταναλωτές να αλλάξουμε τον κόσμο; Πώς εξασφαλίζουμε ότι το τζιν που αγοράσαμε δεν είναι βουτηγμένο στα τοξικά και δεν ράφτηκε από ανήλικα χέρια; Τι κρύβεται πίσω από τις πολυεθνικές με τα τεράστια κέρδη και τις υπεργολαβίες σε χώρες όπου το κόστος εργασίας είναι χαμηλό, σχεδόν εξευτελιστικό για τον εργαζόμενο; Έχουμε δύναμη ως πολίτες;

Ζώντας μέσα σε ένα κόσμο όπου το Διαδίκτυο διογκώνεται έχουμε στη διάθεσή μας τεράστιο όγκο πληροφοριών : ανήλικη εργασία, τοξικά υλικά, εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας. Καλούμαστε να επιλέξουμε ένα άλλο μοντέλο μόδας όπου δεν θα στηρίζεται στις υπεργολαβίες και θα παρέχει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας στους εργαζόμενους και «καθαρό», οικολογικό ρούχο στον καταναλωτή.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.