ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Πάρτι γενεθλίων

Ήταν Κυριακή απόγευμα. Ίσως το χειρότερο της ζωής του. Ο Τέντυ κάλεσε 32 συμμαθητές του σε μια πιτσαρία για να γιορτάσει τα γενέθλια του αλλά δεν εμφανίστηκε κανείς. Η φωτογραφία που τράβηξε η μάνα του με τον απογοητευμένο μικρό να κάθεται ολομόναχος στο μεγάλο τραπέζι γεμάτο πίτσες και αναψυκτικά  έκανε το γύρο του κόσμο και προκάλεσε κύμα αντιδράσεων.

«Χρόνια πολλά, Τέντυ!». Άγνωστοι άνθρωποι έσπευσαν να εκφράσουν την υποστήριξη τους στον εξάχρονο που μάλλον θα θυμάται για πολύ καιρό τα επεισοδιακά, μοναχικά γενέθλιά του.

Θυμάμαι ότι μετράγαμε αντίστροφα για τα γενέθλια της κόρης μου. Ένα μήνα πριν, και το πάρτι για τα έξι της χρόνια ήτα ήδη προγραμματισμένο σε γνωστό παιδότοπο. Μέχρι να έρθει η βδομάδα του πάρτι, που κάποιες φορές έπεφτε μέσα στις απόκριες, είχαμε αλλάξει δέκα φορές γνώμη για το χρώμα της τούρτας, είχαν πέσει τριάντα ιδέες για την οργάνωση, ως και ο ξάδελφος Άλεξ με τα δίδυμα έριξε την ιδέα του Halloween. «Και που θα το βρούμε το escape room, μην βάζεις ιδέα στα παιδιά», του τα έχωσε η άλλη ξαδέλφη. Τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο γονιός για το τέλειο πάρτι.  Τρεις βδομάδες, τικ, τακ, τικ, τακ, ο  κατάλογος με τα ονόματα των παιδιών έτοιμος, τα τηλέφωνα των κηδεμόνων, το κλείσιμο του χώρου και ο περιβόητος μπουφές. «Μαμά, θα έρθει και η ξαδέλφη της Σοφίας με την αδελφή της» ή «Ο Πέτρος τρώει όλα τα πατατάκια». Δυο βδομάδες πριν, οι προσκλήσεις ήταν έτοιμες στο τραπέζι του χολ, τα πρώτα τηλέφωνα είχαν γίνει, «αχ, θα περάσουμε τέλεια», το χρώμα της τούρτας είχε αποφασιστεί, ο κλόουν, η ξαδέλφη η Αθηνά που τη λάτρευαν τα παιδιά κι ας την έβλεπαν αραιά γιατί έπαιζε σε ματαμεσονύχτιες παραστάσεις. Δυο βδομάδες πριν, τικ τακ, οι προσκλήσεις είχαν μοιραστεί, τα δωράκια αναμνηστικά μέσα σε χρωματιστές σακούλες μαζί με τις γιρλάντες, τα λουλούδια, τα αστεράκια. Κάποτε αποφάσισα να τα φτιάξω μόνη μου με χαρτόνια και κόλλες και μπαλόνια. «Περνάνε τα χρόνια», ακούω τη θεία Ευτέρπη.

Σε μια ηλικία που δεν καταλαβαίνεις καλά το νόημα  των λέξεων, το τυλιγμένο δώρο είναι μια υπόσχεση. «Άνοιξε το και θα εντυπωσιαστείς!», μου είπε η θεία. Ξετύλιξα το πολύχρωμο χαρτί και σχεδόν δάκρυσα που σκίστηκε στην άκρη. Μοναδική παρηγοριά το περιεχόμενο που κράταγα στα χέρια μου. Στο εξάχρονο μυαλό μου «ο χρόνος περνάει σαν νεράκι», μου φαινόταν ακατανόητο. Αντισυμβατική και  ασυμβίβαστη η θεία έζησε στην Αμερική με τους δικούς της όρους, μακριά από παραδοσιακές νόρμες. «Ξετύλιξε το προσεκτικά», την άκουσα καθώς ξετύλιγα το παιχνίδι που έμοιαζε με κιάλια.

Ήταν κόκκινο και στο μπροστινό του μέρος είχε μια υποδοχή στην οποία τοποθετούνταν ένας χάρτινος δίσκος με φωτογραφίες που η κάθε μια από αυτές ήταν μια ακινητοποιημένη τρισδιάστατη εικόνα. Καθόμουνα και το χάζευα και φοβόμουνα ακόμα και να αναπνεύσω. «Τι έπαθες και έμεινες στήλη άλατος;» γέλαγε η θεία. Πάτησα το μοναδικό κουμπί και μια ολόκληρη κινηματογραφική ταινία ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μου. Όπως καταλαβαίνετε το view master ήταν το παιχνίδι που δεν άφησε κανένα ασυγκίνητο. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε ούτε καν βίντεο το view master με τους ήρωες της εποχής έγινε αφορμή για ατέλειωτες καβγάδες αλλά και για φιλίες που κράτησαν μια ολόκληρη ζωή.

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος για να αποδεχτείς όσα δεν θέλει το μυαλό σου να αποδεχτεί.

«Ζούσα και ανέπνεα για τη μέρα των δωδέκατων γενεθλίων μου», θα μου πει ο παλιός συμμαθητής. Ο πατέρας του θα του  έκανε δώρο εισιτήρια για τον τελικό της αγαπημένης του ομάδας. Το ποδόσφαιρο ήταν το μεγάλο του πάθος, κάτι σαν μια κυριακάτική γιορτή που του έφτιαχνε την υπόλοιπη βδομάδα. Ήθελε να πάει στο γήπεδο για να δει τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές. Άφησε τους συμμαθητές και το προβλέψιμο  πάρτι γενεθλίων στη συνοικιακή πιτσαρία και ξεκίνησε με τον πατέρα  του για το γήπεδο. Βέβαια ήταν άδικο που θα έστηνε τους φίλους του αλλά  για να λέμε και του στραβού το δίκιο ήταν εποχές που το εισιτήριο για την αγαπημένη σου ομάδα ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν το έβλεπες. Λεωφορείο Σύνταγμα- Πειραιάς. Στριμωγμένοι σαν σαρδέλες μαζί με δεκάδες  άλλους. Ο ενθουσιασμός είχε  καταλαγιάσει. Σκεφτόταν την πιτσαρία, τους φίλους του, την τούρτα γενεθλίων, τα δώρα, το πρόσωπα του Λευτέρη και του Μηνά του κολλητού του. Έκπληξη. Τους είδε να μπαίνουν από τη μπροστινή πόρτα και κατευθύνονται προς το μέρος του. Η αξία της ζωής κρύβεται σε κάθε στιγμή της.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.