ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ο απόλυτος κανόνας επιβίωσης Φρειδερίκε…

Eπειδή τα Χριστούγεννα, λόγω των ημερών και της εποχής βεβαίως, συνηθίζουμε γενικά να το φιλοσοφούμε το… «πράγμα», είπα και ’γω να το φιλοσοφήσω λιγάκι (παραπάνω αυτή τη φορά). Και επειδή, εδώ που τα λέμε, μ’ αρέσει η καλή φιλοσοφία και έχω και μια συμπάθεια στον γερμανό τον Φρειδερίκο, τον Νίτσε, πήρα μια απόφαση να ξανακοιτάξω, έστω, επί τροχάδην, ένα… «κακοδαιμονισμένο» βιβλίο του : ναι, αυτό που προσπαθεί να αποδείξει ο καημένος (!), ότι πέραν από το σημερινό είδος άνθρωπου που φαίνεται να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του τις επιθυμίες και τα πάθη του, υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει μια νέα κατηγορία και είδος ανθρώπου, - ο λεγόμενος «Υπεράνθρωπος»…

O «Υπεράνθρωπος», λοιπόν, είναι ένας τύπος - σύστημα ανθρώπου που, εν πολλοίς, «όλα τα σφάζει - όλα τα μαχαιρώνει», ήγουν, όλα τα πετυχαίνει και τα κατορθώνει. Εφόσον με κάποιους συστημικούς τρόπους έχει λύσει όλα του τα προβλήματα και είναι καλά χορτασμένος (!), ξεχύνεται απελεύθερος στο αχανές που Πνεύματος και του Νέου, υποτίθεται, Πολιτισμού και οικοδομεί μια άλλη ανθρωπότητα – πολύ πιο ευτυχισμένη. Και τότε η ζωή, το μεγάλο ζητούμενο, άλλωστε, της φιλοσοφίας, …συνεχίζεται και γίνεται αυτό που έπρεπε πάντα να είναι : τέλεια και αγγελικά πλασμένη. Χωρίς άγχος, χωρίς τρέξιμο, χωρίς να νοιάζεσαι τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο, στο τέλος κάθε μήνα. Εσύ είσαι μόνο ένα… «ανώτερο όν» που, συνεχώς, σκέφτεται και να εξελίσσεται a priori…

Eκείνη ακριβώς την ώρα, που λέτε, της… απόλυτης ανθρώπινης ευδαιμονίας και ευτυχίας που δημιούργησε, ο Νίτσε ξύπνησε! Και κατάλαβε …για τα καλά τούτη τη φορά, …ότι δεν είναι στα καλά του! Καθότι, είχε …φύγει, τελείως, ο αθεόφοβος, και είχε ξεχάσει να δει ότι… ακριβώς μπρός στα μάτια του ήταν τα δύσκολα : μέχρι και κείνη την στιγμή, ιστορικά τουλάχιστον, ούτε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος είχε συμβεί ούτε (πολύ χειρότερα), ο δεύτερος που ήταν, αναμφίβολα, η τρομακτική συνέπεια και συνέχεια του πρώτου. Όμως, είναι ξεκάθαρο, ότι είναι η περίοδος που κάτι δεν πάει καλά στην Γηραιά Ήπειρο και γενικότερα στον κόσμο όλο. Ακολούθησαν, ασφαλώς αμέσως, οι γνωστές τραγωδίες με τις ανείπωτες θηριωδίες και τα εκατομμύρια των νεκρών.

Οπότε, ο Νίτσε -ναι, ο Φρειδερίκος, *ο γερμανός που άρεσε ιδιαίτερα και στον δικό μας Καζαντζάκη) ,σταμάτησε απότομα να φιλοσοφεί και άρχισε να τρέχει –δώθε κείθε, στους μεγαλογιατρούς. Τον περίλαβαν οι πιο φημισμένοι γιατροί – προσωπικότητες της εποχής: « Μωρέ καλέ μου» του έλεγαν αυτοί, «μωρέ χρυσέ μου!», τίποτε αυτός. Είχε κολλήσει, που λέτε ξανά, αμετάκλητα - εκεί στον… «Υπεράνθρωπο»· και πως θα γίνει, τέλος πάντων, να… εμφανιστεί και να κυριαρχήσει επί παντός άλλου ανθρωποειδούς πάλι επί της γης! Δεν γνωρίζουμε, βεβαίως, τι απέγινε από κει και πέρα τελικά με το Νίτσε ιατρικώς (αν επανήλθε και κατά πόσο αποκαταστάθηκε η ψυχική του υγεία), γνωρίζουμε πάντως τούτο: η πολλή φιλοσοφία δεν κάνει απαραίτητα και πολύ καλό. Μέτρον Άριστον που είπε και ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή διέκοψα την μελέτη του μέγα «Υπεράνθρωπου» και γύρισα… στα κοψίδια μου (αυτολεξεί), και στο τζάκι με τη φωτιά : «Φάε τώρα που χει» είπα στον εαυτό μου, «γιατί μ’ αυτούς που μπλέξαμε, αύριο… μπορεί να μην έχει». Ο απόλυτος κανόνας επιβίωσης Φρειδερίκε…

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.