ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

72ο Φεστιβάλ Καννών: Υπόθεση Ντελόν

Είναι θύμα της Λεπέν και του Σαλβίνι το ιερό τέρας του γαλλικού σινεμά; Παραμονές των ευρωεκλογών, πάντως, οι γνωστές κατηγορίες επιστρέφουν στην επικαιρότητα. Το φεστιβάλ υπερασπίζεται την επιλογή του αλλ’ οι διαμαρτυρίες καλά κρατούν. Πρώτα στο κόκκινο χαλί κι αμέσως μετά στη Σάλα Ντεμπισί, μια τελετή απονομής μετατρέπεται, για πρώτη φορά στα χρονικά, σε δημοψήφισμα.

Πώς κάνεις έναν σκληρό να δακρύσει; Τον αποθεώνεις επί ένα ολόκληρο δίωρο σχεδόν. Από τις σκάλες του PALAIS ως την κατάμεστη αίθουσα, τεχνικοί και παπαράτσι, ηθοποιοί και παλιοί συνεργάτες, ο καλλιτεχνικός διευθυντής κι ο πρόεδρος των Καννών, θαυμαστές κάθε ηλικίας και προέλευσης, θεατές και δημοσιογράφοι, σύσσωμο το φεστιβάλ αγνοεί το κατηγορητήριο, διαδηλώνοντας στα όρια της λατρείας την εκτίμηση στο πρόσωπο του Αλέν Ντελόν. Για όσα έκανε, εννοείται. Κι όχι για όσα δηλώνει σε συνεντεύξεις.

Σεξιστής επειδή αγαπήθηκε από τις γυναίκες όσο κανείς; Ακροδεξιός, ενώ υπήρξε πρωταγωνιστής και συμπαραγωγός του «Mr. Klein», σε αξέχαστη συνεργασία με τον κομουνιστή Τζόζεφ Λόουζι; Αλλ’ αν η σύγχρονη Γαλλία λησμονεί την κυβέρνηση του Βισύ και το φλερτ με τους ναζί, ένας λόγος παραπάνω να μην ξύνει και παλιότερες πληγές, σαν την υπόθεση Ντρέιφους, για παράδειγμα. Θα μου πεις, αδιαφορούν για το παρελθόν το κίνημα Me-too κι οι νέο-φεμινιστικές οργανώσεις. Οι σκηνές με τον Μπόγκαρντ να καπνίζει αφαιρούνται από την «Καζαμπλάνκα», συγγραφείς και ποιητές αγνοούνται επιδεικτικά ως σκοταδιστές, στο ίδιο τσουβάλι με τον Δαρβίνο κι ενοχλητικούς αρχαίους φιλοσόφους.

Φορώντας, τον μανδύα του μοντερνισμού και της πολιτικής ορθότητας, ο ψηφιακός ολοκληρωτισμός της εποχής μας προελαύνει ως μεταδοτικός ιός, έτοιμος να σκηνοθετήσει νέες υποθέσεις Ντρέιφους, στ’ όνομα πλέον του φωταδισμού. Φορώντας μαύρο κοστούμι και λευκό πουκάμισο, ο τελευταίος των μεγάλων σταρ παραλαμβάνει από την κόρη του Ανούσκα τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα καριέρας, υψώνει τα χέρια, χειροκροτεί το όρθιο κοινό, συγκινείται και συγκινεί. Σκηνή αποχαιρετισμού, γκραν φινάλε. Ανάμεσα στα δάκρυα, καταφέρνει να πει: - «Βρίσκομαι εδώ μόνον εξαιτίας της καριέρας μου, το τέλος της είναι και τέλος της ζωής μου». Ευχαριστώ και Αντίο. Νωρίτερα, στην Σάλα Μπουνιουέλ, θυμάται την Ρόμι και την Μιρέιγ, τον Αντονιόνι, τον Βισκόντι, τον Μελβίλ, τον Ντερέ, τον Κλεμάν. Τον Ιβ Αλεκγρέ, κυρίως, που τον σημάδεψε στο ξεκίνημα, τέλη του ’50, όταν τον συμβούλεψε να μην υποδύεται αλλά να «ζει» τους ρόλους του, να κοιτάζει όπως κοιτάζει, να μιλάει όπως μιλάει, να είναι με λίγα λόγια ο εαυτός του, εντός κι εκτός οθόνης.

Με τα χρόνια, είν’ αλήθεια, ο Ντελόν παγιδεύτηκε σ’ αυτή την συνταγή επιτυχίας. Λιγομίλητος, κλειστός, εσωστρεφής. Το πρόσωπο δέσμιο της προσωπικότητας. Δεν είναι και λίγες οι 90 ταινίες ως πρωταγωνιστής, στις 30 περίπου ως συμπαραγωγός επίσης. Ζορό, Μπορσαλίνο, Μπα΄τσος, Γατόπαρδος, Τομ Ρίπλεϊ, Ρόκο και τα’ αδέρφια του – με τις Καρντινάλε, Φόντα, Μορώ, Βίτι και τους Μπελμοντό, Γκαμπέν, Λάνκαστερ, Μοντάν, Βεντούρα, από το «Γυμνοί στον ήλιο», την «Δολοφονία του Τρότσκι» και την «Έκλειψη» μέχρι τον «Σαμουράι», τον «Κόκκινο κύκλο» ή τον αυτοσαρκαστικό Ιούλιο Καίσαρ στο «Αστερίξ και Κλεοπάτρα». Ολόκληρος ο μύθος του, μήπως, το γκριζογάλανο βλέμμα, ένα καπέλο σκούρο κι ένα περίστροφο στο χέρι; Πιστολέρο κι ο Κλιντ Ίστγουντ, σε παράλληλη διαδρομή. Όμως, δεν υπέπεσε στο έγκλημα του σεξισμού. Κι αν κατηγορήθηκε κι αυτός ως ακροδεξιός, πρόλαβε ν’ ακυρώσει τις εντυπώσεις, χάρη στην στιβαρή του παρουσία ως σκηνοθέτης πλέον, με τους «Ασυγχώρητους», τις «Γέφυρες του Μάντισον» και το «Γκραν Τορίνο». Στη δίνη του σεξισμού κι ο Γούντι Άλεν πρόσφατα, ως ύποπτος παρενόχλησης. Αλλ’ αν οι απόψεις ενοχλούν, να λογοκριθούν;

Όχι, ο Αλέν Ντελόν δεν είναι ένας ακόμα Ρομάν Πολάνσκι, δεν βιάζει ούτε πνίγεται σε μιαν «Πισίνα» κενή περιεχομένου. Κοιτάζοντας τον 84χρονο, τιμώμενο και το πορτρέτο πίσω του, τον ίδιο ως νεαρό ήρωα του Ρενέ Κλεμάν («Γυμνοί στον ήλιο») πριν εξήντα χρόνια, η ομοιότητα είναι εκπληκτική. Παρά το πέρασμα του χρόνου, ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο είναι εδώ. Θύμα μιας εποχής που δεν ανέχεται τους εξαιρετικούς, ειδικά αν είναι ολίγον ντεμοντέ, θύμα της νέας μισαλλοδοξίας. Ο φαντάρος απ’ την Ινδοκίνα που κατέκτησε άθελά του το Παρίσι. Τι να σκέφτεται άραγε για την Μπριζίτ Μπαρντό, στη θέση του; Η Μπε-Μπέ είναι τουλάχιστον ζωόφιλη…

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.