ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η Μήδεια επιστρέφει

Σκοτεινά συναισθήματα, έρωτας και θάνατος, αγριεμένες μορφές που ξεσπούν την δολοφονική μανία τους στα ίδια τους τα παιδιά, το όνομα της Μήδειας, είναι ένα διαχρονικό σημείο αναφοράς για τα πιο άγρια συναισθήματα αλλά και έμπνευση για σπουδαία έργα τέχνης.

Παρακολουθώντας το "O Medea" του χορογράφου Τράγιαλ Χάρελ, σκέφτομαι ότι η εμβληματική ηρωίδα του Ευριπίδη συνεχίζει να ασκεί επιρροή στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία είτε πρόκειται για θέατρο, εικαστικά, σινεμά και χορό.

Εστιάζοντας τόσο στην μυθολογική και ιστορική διάσταση του προσώπου όσο και στις τελετουργικές αναπαραστάσεις του γυναικείου σώματος, ο Αμερικανός χορογράφος μέσα από τις προσωπικές αφηγήσεις του πενταμελούς χορευτικού συνόλου θέτει τα δικά του ερωτήματα στο σύγχρονο κοινό. Πώς είναι να είσαι γυναίκα και να ζεις σε μια κοινωνία κουβαλώντας το ζοφερό παρελθόν σου, ποια είναι η ιστορία σου, πως αγάπησες, πως προδόθηκες, πώς μίσησες; Και πως κουβαλάς το βαρύ πένθος σου;

Ο Τράγιαλ Χάρελ, σημαντικός Αμερικανός χορογράφος με εξαιρετικές δουλειές τις δύο τελευταίες δεκαετίες σε Ευρώπη και Αμερική, παρουσίασε τη δική του εκδοχή της Μήδειας σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

H παράσταση του αντισυμβατικού καλλιτέχνη που συνδυάζει τον μεταμοντέρνο χορό voguing που γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80 στις συνοικίες του Χάρλεμ, επαναφέρει στη σκηνή το σώμα ως το κύριο στοιχείο συγκρότησης του εαυτού και της διαφορετικότητας.

Η Μήδεια επαναστατεί χορεύοντας, κουβαλώντας στο σώμα της το τεράστιο βάρος των πράξεων της. Ο Χάρελ, ο οποίος εμφανίζεται και ο ίδιος πάνω στη σκηνή συνοδευόμενος από πέντε χορεύτριες που θυμίζουν χορό αρχαίας τραγωδίας καταθέτει τη δική του πρόταση: ένα αριστουργηματικό χορευτικό υβρίδιο που εμπεριέχει αντιφατικά συναισθήματα, ερμηνεύοντας τα ιστορικά γεγονότα μέσα από τα συναισθήματα και τις επιθυμίες των σύγχρονων γυναικών που διεκδικούν το δικαίωμα να καθορίζουν οι ίδιες την ύπαρξη τους.

Το παράδοξο είναι ότι διαχρονικά το κοινό φαίνεται να συγκινείται από το δισυπόστατο της φύσης της Μήδειας. Ανατρέχοντας σε καλλιτεχνικά ρεπορτάζ του παρελθόντος διαπιστώνεις την τεράστια απήχηση που είχε στο παγκόσμιο κοινό το εμβληματικό έργο του Ευριπίδη. Η Μήδεια επιστρέφει ξανά και ξανά.

Ήταν 6 Αυγούστου του 1961 όταν η Μαρία Κάλλας ως "Μήδεια" συγκλόνισε το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Δεκαεφτά χιλιάδες θεατές αποθεώνουν την ντίβα, ανάμεσα στους οποίους και αρκετοί πολιτικοί και άνθρωποι από το χώρο της τέχνης. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής , οι τυχεροί θεατές είχαν ταξιδέψει ακόμα και από το εξωτερικό για να δουν από κοντά την Μαρία Κάλλας στον πιο τραγικό ρόλο της καριέρας της. Αναμφισβήτητα ήταν το καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Τα εισιτήρια είχαν γίνει ανάρπαστα ενώ αρκετοί θεατές έμειναν έξω από το θέατρο. Σκηνοθέτης ήταν ο Αλέξης Μινωτής, τα εκπληκτικά σκηνικά είχαν την υπογραφή του Τσαρούχη ο οποίος έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό για την μεγάλη τραγουδίστρια του λυρικού θεάτρου με την οποία είχε ανεβάσει ξανά την "Μήδεια" του Κερουμπίνι στο Ντάλας της Αμερικής. Η Κάλλας ερμήνευσε πρώτη φορά τη "Μήδεια" το 1953 και από τότε συμπεριέλαβε το έργο στο ρεπερτόριό της και με τη θεϊκή φωνή της το απογείωσε.

Όταν τα φώτα έσβησαν στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 1961 και βγήκε η ντίβα στη σκηνή, οι θεατές ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ενώ σε όλη τη διάρκεια της παράστασης χειροκροτούσαν και φώναζαν "μπράβο".

Οκτώ χρόνια αργότερα η Μαρία Κάλλας θα κάνει την μοναδική της κινηματογραφική εμφάνιση ενσαρκώνοντας την Μήδεια. Ο αιρετικός του σινεμά, Πιερ Πάολο Παζολίνι, συναντήθηκε με την Κάλλας στα γυρίσματα της "Μήδειας". Η αρχική αντιπάθεια ανάμεσα στη ντίβα της όπερας και τον διανοούμενο καλλιτέχνη που αφουγκράστηκε τα λαϊκά στρώματα και διέγραψε το δικό του δρόμο στη μεγάλη οθόνη, εξελίχτηκε στην απόλυτη σχέση που εμπεριείχε φιλία, αλληλοεκτίμηση και απόλυτο πάθος. Η "Μήδεια" του Παζολίνι είναι μια διττή προσωπικότητα. "Η βαρβαρότητα βαθιά μέσα της, που βγαίνει από το βλέμμα της, από τα χαρακτηριστικά της, δεν δείχνεται άμεσα. Ανήκει σ’έναν αγροτικό κόσμο, στην επαρχιακή Ελλάδα και μετά ανατράφηκε με την αστική κουλτούρα. Κατά κάποιο τρόπο, προσπάθησα να επικεντρώσω την πολυπλοκότητα της Μήδειας πάνω στο χαρακτήρα της", θα πει ο Παζολίνι για την δικιά του Μήδεια.

Η Μήδεια του Τράγιαλ Χάρελ ξεκινάει από εκεί που τελειώνει η ηρωίδα του Ευριπίδη. Δεν εστιάζει στην εκδίκηση της Μήδειας αλλά τον ενδιαφέρει το τι συμβαίνει μετά την θυσία των παιδιών της , προσεγγίζοντας την γυναικεία ψυχολογία και τις αληθινές επιθυμίες που πιθανότητα κρύβονται κάτω από αναγκαστικές κοινωνικές επιλογές.

Οι σύγχρονες Μήδειες δεν είναι οι γυναίκες που σκοτώνουν τα παιδιά τους. Είναι οι γυναίκες εκείνες που επιθυμούν βαθιά μέσα τους να καθορίζουν οι ίδιες την ύπαρξή τους.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.