ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ο κοσμοπολιτισμός των Ελληνικών νησιών

Πλησιάζοντας το βαπόρι της γραμμής και πριν στρίψει να μπει στο λιμάνι, το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι τα μεγάλα ξενοδοχεία.

Μάρτιος του `60. Το αεροπλανοφόρο Franklin Roosevelt , θα κάνει μια στάση στο νησί των Ιπποτών. Οι Αμερικανοί γοητεύονται από την παλιά πόλη της Ρόδου, τα μεσαιωνικά κάστρα και την φιλοξενία των κατοίκων. Το δολάριο γίνεται το δεύτερο νόμισμα του νησιού λόγω του αμερικανικού στόλου που στάθμευε συχνά εκεί. Ήλθαν, είδαν και έζησαν έστω και για λίγο.

Οι Δυτικοί ενθουσιάζονται με την ατμόσφαιρα της μεσαιωνικής πόλης, τις μαγευτικές παραλίες, τους αρχαιολογικούς χώρους και την κουλτούρα του νησιού. Άλλωστε η Ρόδος ήταν και είναι το σταυροδρόμι εθνών και πολιτισμών που άφησαν παντού το στίγμα τους. Το 1912, στην τελική μάχη ανάμεσα σε Τούρκους και Ιταλούς, κέρδισαν οι τελευταίοι και έτσι άρχισε μια περίοδος κατοχής που διήρκεσε έως το 1947, όταν η Ρόδος ενσωματώθηκε στην Ελλάδα. Οι Ιταλοί που είχαν υπό την κατοχή τους το πανέμορφο νησί , το προόριζαν για τουριστικό προορισμό εύπορων ταξιδιωτών. Εκείνη την εποχή άρχισε η ανοικοδόμηση των εμβληματικών ξενοδοχείων.

Ο Mario Lago, ο τότε διοικητής του νησιού, το 1924, αναθέτει το σχέδιο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου σε μια μεγάλη ενετική κατασκευαστική εταιρεία, την μεγαλύτερη στον τομέα της. Στις 26 Μαρτίου 1925 , η κατασκευή ξεκίνησε και μετά από δύο χρόνια , στις 24 Μαΐου του 1927, στην τελετή εγκαινίασης , συγκεντρώθηκαν προσωπικότητες από την Ιταλία, την Ελλάδα και την Αίγυπτο. Το Μεγάλο Ξενοδοχείο των Ιπποτών ,χαρακτηρίζεται ως το "όνειρο της Ανατολής", γίνεται διάσημος προορισμούς της εποχής. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, ο Τσώρτσιλ ήταν ανάμεσα στους επισκέπτες του.

Μετά την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων , το Μεγάλο Ξενοδοχείο των Ρόδων προσέφερε τις υπηρεσίες του στο Ελληνικό Κράτος. Στα μέσα της δεκαετίας του `70 , το ιστορικό ξενοδοχείο έκλεισε και από το 1999, που ανακαινίστηκε δημιουργεί τη δική του εποχή συνεχίζοντας το λαμπρό δρόμο του παρελθόντος.

Οι κάμερες της British Path, γνωστής κινηματογραφικής εταιρείας αποθανάτισαν τη δεκαετία του `60 την Κερκυραϊκή γη, καταθέτοντας μοναδικά ντοκουμέντα από το φυσικό κάλλος και την καθημερινή ζωή του νησιού. Η Κέρκυρα του 1962 ήταν ένα παρθένο νησί που δεν είχε γνωρίσει την επέλαση του μαζικού τουρισμού . Φωτογραφίες, ημερολόγια, βιβλία, ταινίες γράφτηκαν και σκηνοθετήθηκαν από καλλιτέχνες που έζησαν έστω και για λίγο στο νησί.

"Επισκεπτόμαστε το νησί, το καλοκαίρι για να κάνουμε τα μπάνια μας και να ζήσουμε τη νησιώτικη ζωή. Η Μαίρη, με καταγωγή από την Κέρκυρα, νοσταλγεί την εποχή που ήταν παιδί και περνούσε τα καλοκαίρια στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. "Φτάσαμε στην Κέρκυρα με το ΚΤΕΛ, διασχίζοντας τη Δυτική Ελλάδα για να πάρουμε το φέρυ μπόουτ, "Αγ.Σπυρίδων". Στα παιδικά μου μάτια το νησί μου φαινόταν ένας τόπος μαγικός. Δεν ξέρω αν ήταν τα φρούρια, τα παραμυθένια αρχοντικά, η μεγάλη πλατεία με το πλακόστρωτο, τα κόκκινα καμπαναριά, τα κυπαρίσσια, οι καταπράσινοι λόφοι και τα λουλούδια, πολλά λουλούδια. Μετά πήγαμε στο χωριό, στην κορυφή ενός λόφου, ανάμεσα σε ελαιώνες και θάλασσα. Θυμάμαι με νοσταλγία τις βόλτες κάτω από τις ελιές, τα καταπράσινα νερά της παραλίας του Αγίου Σπυρίδωνα, το κολύμπι με τη μάσκα, την βαρκάδα στην Κασσιόπη", λέει η Μαίρη.

Δεκαετία του `70 , η Κέρκυρα μπαίνει δυναμικά στους ταξιδιωτικούς προορισμούς με επισκέπτες Ευρωπαίους που αναζητούσαν αυθεντικές ταξιδιωτικές εμπειρίες.

Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την Κέρκυρα , ήταν στα τέλη της δεκαετίας του `70. Ήδη όλο και περισσότεροι βορειοευρωπαϊοι είχαν ανακαλύψει τις ομορφιές του νησιού ενώ χιλιάδες Ιταλοί συνέρρεαν τον Αύγουστο , γοητευμένοι από την φινέτσα του, την ειδυλλιακή ζωή , την μαγευτική ύπαιθρο που θύμιζε την περιοχή της Τοσκάνης.

Βρεθήκαμε σε ένα πανέμορφο χωριό, κρυμμένο πίσω από έναν τεράστιο ελαιώνα και μείναμε σε ένα κτήμα στην κορυφή ενός βράχου με θέα στη θάλασσα. Όταν ο Γιάννης με τη γυναίκα του επισκέφτηκε τον τόπο καταγωγής της μάνας του, ένα χωριό στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού, αποφάσισε να αναστυλώσει το παλιό σπίτι και να φτιάξει μια εταιρεία που νοικιάζει παραθεριστικές κατοικίες. Ήδη τα resort είχαν δώσει στην περιοχή τον αέρα του παραθαλάσσιου Kensington.

"Γνωρίστε την πραγματική Κέρκυρα της δεκαετίας του `60, σε μια ιδιαίτερη πολιτιστική εκδήλωση που απευθύνεται αποκλειστικά σε υποψιασμένους, σε σκεπτόμενους, σε αθεράπευτα ρομαντικούς", έγραφε η πρόκληση που έφτασε ηλεκτρονικά πριν δυο τρία χρόνια. Νοσταλγώ το κέφι εκείνης της βραδιάς, τον γεμάτο πεταλούδες αέρα του Παντοκράτορα, τον επίπεδο κίτρινο βράχο στο Γιαλισκάρι, όπου λιαζόταν ο Χένρυ Μίλερ, τους Κερκυραίους να πίνουν τζιτζιμπίρα στο περίφημο Λιστόν.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.