ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

70η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ / Το μετέωρο βήμα του Κάρλο Τσατριάν

Νέα η καλλιτεχνική διεύθυνση, ανανεωμένη και η διάθεση. Απλώς, σκοντάφτει. Πάνω στο πολύνεκρο επεισόδιο του Χανάου, στο φάντασμα του ιού, στις γνωστές ιδεοληψίες, στην αλλαγή των υπευθύνων που μεταφράζεται σε μικρούς αποσυντονισμούς και στο «εργοτάξιο» πέριξ της Ποτσνταμερπλατς, υπεύθυνο για τις συγκοινωνιακές ταλαιπωρίες ειδικώς και την αφιλόξενη ατμόσφαιρα γενικώς στη γειτονιά της Μπερλινάλε. Βροχή, χαλάζι και διαστήματα ηλιοφάνειας συνθέτουν το απρόβλεπτο μίγμα εξ ουρανού. Αλλ´ η καχυποψία του παλιού απέναντι στο καινούριο αποτυπώνεται, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, στα λόγια ενός ταξιτζή, για παράδειγμα, μιας πωλήτριας και όσων «ανησυχούν» για την τύχη της διεθνούς διοργάνωσης, στα χέρια τώρα ενός ξένου. Ας μην γελιόμαστε, το περιβάλλον φτιάχνει κλίμα. Στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας, ο Ντίτερ Κόσλικ, πρωταθλητής των δημοσίων σχέσεων και σόουμαν εκ γενετής, δεν έριξε μόνο το βάρος στις βεντέτες, στις παράτες και στις τουαλέτες, εις βάρος της ουσίας. Κατάφερε να πείσει την τοπική κοινωνία πως το φεστιβάλ είναι καθρέφτης της, αυξάνοντας ειν´ αλήθεια την συμμετοχή. Πέρυσι, μάλιστα, δεν έκρυψε την δυσαρέσκειά του για την επικείμενη αντικατάσταση.

Για την ακρίβεια, ο Κάρλο Τσατριάν, πρώην διευθυντής του Λοκάρνο, καλείται να προσδώσει στον θεσμό τη νέα του φυσιογνωμία. Ούτε Κάννες ούτε Μόστρα. Η περίοδος Κόσλικ συνδέθηκε με την μετακίνηση προς ανατολάς, το εγχείρημα της ουσιαστικής ενοποίησης του Βερολίνου και τα εγκαίνια του Berlinale Palast. Το στοίχημα πλέον έγκειται αλλού. Πώς να γίνει πιο επιδραστική η Μπερλινάλε δίχως να προδώσει τον προηγούμενο εαυτό της; Πρώτον, ο Τσατριάν απομακρύνει εμφαντικά την βλαπτική επίδραση των Όσκαρ. Δεύτερον, ενισχύει το διαγωνιστικό πρόγραμμα με ονόματα δημιουργών που σύχναζαν αλλού, όπως οι Ριτι Παν, Τσάι Μινγκ Λιαγκ, Ζία Ζανγκ-Κε, Φεράρα, Πότερ και Γκαρέλ, προσθέτοντας δίπλα τους ορισμένους πρωτοεμφανιζόμενους. Η πιο θεαματική όμως καινοτομία ονομάζεται «Encounters», το νέο παράλληλο πρόγραμμα, υποτίθεται προορισμένο να φιλοξενεί ταινίες ιδιαίτερων αισθητικών αναζητήσεων, είδος υπό εξαφάνιση σχεδόν.

Μάλιστα, θέλοντας να υπογραμμίσει την τόλμη που προϋποθέτει κάτι τέτοιο, επιλέγει ως πρώτο τίτλο το «MALMKROG» του Κρίστι Πούιου. Τι το ξεχωριστό; Η διάρκεια, καταρχήν. Αφήγηση διακοσίων λεπτών δεν συναντάς και κάθε μέρα. Ούτε μεταφορές φιλοσοφικών κειμένων σαν τις «Τρεις Συνομιλίες» του Βλαντίμιρ Σολόβιεφ. Ποιος μέσος θεατής να υπομείνει τις ατέρμονες λεκτικές αψιμαχίες μιας ομάδας αριστοκρατών, αποκλεισμένων απ´ το χιόνι σε μιαν έπαυλη της Τρανσυλβανίας; Μόνον όσοι ερεθιστούν από τα υπό διαπραγμάτευση θέματα, όπως ο πόλεμος και η ειρήνη, ο έρωτας και η προδοσία, ο ηρωισμός και η διαφθορά, ο πλούτος και η ανηθικότητα, το καλό και το κακό, ο Θεός και ο Αντίχριστος. Μια τοιχογραφία αλα Μπελ Εποκ, ως προφητικό σχόλιο για τις απαράλλαχτες με την δική μας εποχή συγκρούσεις, κενές νοήματος αξίες, προκαταλήψεις και βίαιες διαθέσεις. Δεκαπέντε χρόνια μετά από τον «Θάνατο του κ. Λαζαρέσκου» ο Ρουμάνος σκηνοθέτης επανέρχεται δριμύτερος, δίχως να διεκδικεί απαραίτητα την καθολική αποδοχή.

Όσο για το Χόλιγουντ, το εκπροσωπεί η Σιγκούρνι Γουίβερ, στο ρόλο της κυνικής εκδότριας του γνωστού συγγραφέα Ντέιβιντ Σάλιντζέρ, με το εκτός συναγωνισμού «My Salinger year» να ανοίγει την κούρσα των προβολών. Και ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, Τζέρεμι Άιρονς, να ανασκευάζει παλιότερες δηλώσεις του, όψιμος υποστηρικτής των αμβλώσεων και φανατικός πολέμιος της παρενόχλησης. Πάλι νίκησε το καλό (γέλια).

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.