Ζω στον δρόμο. Δεν έχω λεφτά να ταΐσω τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Φράσεις και λέξεις που γίνονται σύνθημα όλες αυτές τις μέρες καθώς ο ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί την έκρηξη του φυλετικού στην Αμερική. Διαδηλώσεις, ταραχές, σφαίρες σε δεκάδες πολιτείες της χώρας και στο βάθος η φτώχεια για 40 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν στο κέντρο του καπιταλισμού.

Από τη μια η πλούσια ελίτ, τα εμβληματικά πανεπιστήμια και η NASA, που απολαμβάνει όλα τα προνόμια και από την άλλη, οι άνθρωποι που ζουν από τα συσσίτια, τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση. Παιδιά προσχολικής ηλικίας, ζουν σε ακατάλληλα σπίτια, τρέφονται με επεξεργασμένα φαγητά και είναι ευάλωτα στον ιό.

Στο Τούσον της Αριζόνα, τα αυτοκίνητα σχημάτισαν μια τεράστια ουρά μπροστά από ένα κέντρο τροφίμων που ανοίγει μόνο για τρεις ώρες. Στο Νότο, σε Λουιζιάνα, Τενεσί, Αλαμπάμα, η κατάσταση είναι ζοφερή καθώς η ανεργία θα μπορούσε να κρατήσει χρόνια και οι τράπεζες τροφίμων θα είναι δύσκολο να ανταποκριθούν. Η διατροφική ανασφάλεια, αποτέλεσμα της ανεργίας έχει χτυπήσει και πολιτείες όπως το Λος Άντζελες των 10 εκατομμυρίων. Στο Λας Βέγκας μετά το κλείσιμο των καζίνο και των ξενοδοχείων που θα χρειαστούν μήνες για να επαναλειτουργήσουν, χιλιάδες εργαζόμενοι οδηγήθηκαν στην ανεργία και δεν ξέρουν αν θα ξαναβρούν την δουλειά τους.

Ο μέσος Αμερικανός πολίτης μπολιασμένος με το δόγμα "κάνε λεφτά" παρακολουθούσε τις ταραχές σε διάφορες χώρες του κόσμου και αισθανόταν ασφαλής μέσα στην απάθειά του και τη σιωπή.

Τις τελευταίες βδομάδες η πανδημία ανέδειξε και μια άλλη εικόνα της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη με τα εξωπραγματικά ενοίκια, τους πανάκριβους οίκους μόδας, είδαμε απελπισμένους ανθρώπους να έχουν χάσει την πίστη τους στην ηγεσία της χώρας.

Οι Αμερικανοί πολίτες φαίνονται δυσαρεστημένοι καθώς η φορολογία τα τελευταία χρόνια έγινε βαρύτερη, η ανεργία αυξήθηκε και η μεσαία τάξη κατέφυγε στον δανεισμό για να καλύψει τα έξοδα διατροφής, κατοικίας, σπουδών των παιδιών της.

Το ρατσιστικό έγκλημα που ξεσήκωσε την Αμερική έχει άμεση σχέση με την ρητορική μίσους εναντίον κάθε "ξένου" από τα χείλη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Οι ιστορίες μπούλινγκ εναντίον των μαύρων και των μειονοτήτων, είναι καθημερινό φαινόμενο σε μια χώρα που η πόλωση έχει χρησιμοποιηθεί ως επικοινωνιακό τέχνασμα από την πολιτική ηγεσία. Η κυρίαρχη ιδεολογία που με νύχια και με δόντια υποστήριζε η ελίτ και τα πανίσχυρα ΜΜΕ, εξουδετερώθηκε από την όλο και αυξανόμενη δυσαρέσκεια απέναντι στους λίγους, τους μη προνομιούχους. Οι εικόνες των χιλιάδων νεκρών στις μεγάλες πόλεις άλλαξε δραματικά το επικοινωνιακό παιχνίδι της πολιτικής εξουσίας.

Στην προεκλογική του καμπάνια το 2016, ο Τραμπ, παρουσιαζόταν ως ο άνθρωπος της μεσαίας τάξης που έγινε πλούσιος και μπήκε στην πολιτική, προκειμένου να "κάνει την Αμερική μεγάλη". Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά την πανδημία στρέφονται εναντίον του. Στις βασικές του προεκλογικές υποσχέσεις ήταν η μείωση της φορολογίας και η αναζωογόνηση της παραγωγικής δραστηριότητας. Η ρητορική του Τραμπ στηρίχτηκε στην φιλοσοφία, ότι ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκεις, μπορείς να εργαστείς σκληρά και άρα να εξελιχθείς οικονομικά. Η πρωτοβουλία, η καινοτομία, το ρίσκο είναι τα χαρακτηριστικά του Αμερικανικού ονείρου που διαμόρφωσαν και την αμερικανική κοινωνία. Το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα για την μεσαία τάξη που θέλει να κατακτήσει το Αμερικανικό όνειρο. Με τους φόρους να αυξάνονται, την παραγωγή να υποχωρεί και τους μισθούς να βρίσκονται σε τέλμα, ο μέσος Αμερικανός βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται και να μην μπορεί να ανταποκριθεί. Το ολοένα αυξανόμενο κόστος διαβίωσης τον σπρώχνει στον δανεισμό, εξανεμίζοντας την δυνατότητα της αποταμίευσης.

Συνηθισμένες μεσαίες οικογένειες βρίσκονται πολύ κοντά στην χρεοκοπία, αφού πλέον δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνειά τους. Το Αμερικανικό όνειρο που δεν επέτρεπε την δεκαετία του `50 να κάθονται οι λευκοί με τους μαύρους στα ίδια καθίσματα, να κολυμπάνε στις ίδιες παραλίες, να τρώνε στα ίδια εστιατόρια δεν έφερε την επιτυχία και την ευτυχία.
Στο ντοκιμαντέρ "Ρέκβιεμ για το Αμερικάνικο όνειρο" ο Νόαμ Τσόμσκι, συγκρίνει την κρίση του `30 με τη σημερινή, καταλήγοντας στο ζοφερό συμπέρασμα ότι υπάρχουν ελάχιστες ελπίδες για την ανάκτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κοινωνικό και εργασιακό χώρο. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι το 1% του πληθυσμού της γης συγκεντρώνει όλο τον πλούτο.

• Ετικέτες: 
• ανεργία
• ανθρώπινα δικαιώματα
• ανισότητες
• αστυνομική βία
• διαδηλώσεις
• διακρίσεις
• ελίτ
• ΗΠΑ
• Καπιταλισμός
• πείνα
• Ρατσισμός
• φτώχεια