ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η Δύση της (Άγριας) Δύσης;

Κακά τα ψέματα, σαν το Χόλιγουντ, άλλος μηχανισμός συγκίνησης δεν σημείωσε παρόμοια αποτελέσματα κι ανάλογες εισπράξεις, ποτέ και πουθενά. Κι αν δεν εξακολουθεί να τα καταφέρνει, δεν ευθύνεται το ίδιο, δεν λησμόνησε την παλιά του τέχνη κόσκινο. Απλώς, μειώθηκε δραματικά η μέση ηλικία των θεατών κι αντιστρόφως εκτινάχθηκε η ζήτηση για ψηφιακές εφαρμογές, επιστημονική φαντασία, ιλιγγιώδη δράση, φτηνό υπερθέαμα, δίχως δράματα και ψυχικές ταλαιπωρίες. Ακόμα και η βία, όσο πιο εντυπωσιακή, τόσο πιο ανώδυνη.

Ύστερα από μιαν τέτοια μεταστροφή, ποιούς να συγκινήσει, αλήθεια, η λαίδη Gaga τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ, πέραν των ολίγων παρευρισκομένων στην προεδρική ορκωμοσία, κάποιων μάλλον κατάπληκτων θαυμαστών της και των Ελλήνων παρουσιαστών, γνωστών για την χρόνια ευαισθησία τους, μόλις τα σύμβολα, οι ηγέτες, οι αστέρες, το άρωμα τελοσπάντων της Αμερικής, εισβάλλει στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων;

Αν η συγκίνηση πλησιάζει στην αλήθεια και το θέαμα ταιριάζει στην πολιτική, ποιός δανείζει ποιόν, ειδικά στην κοιτίδα των μεγάλων αναπαραστάσεων και των μεγάλων σκηνοθεσιών, είτε για εγχώρια κατανάλωση είτε για παγκόσμια; Σημασία έχει ότι δεν χρειαζόταν μια λαίδη λευκή, ούτε καν τα πάλλευκα οπίσθια της πιο διάσημης Λατίνας του πλανήτη, ώστε ν’ αναφερθούν στον Λούθερ Κινγκ οι μισθωμένοι αναλυτές, του επικού ή του λυρικού ρεπερτορίου, πλήρως συντονισμένοι. Πόσο θα ένιωθε δικαιωμένος αν ζούσε, βλέποντας την έγχρωμη αντιπρόεδρο ως συνέχεια του έγχρωμου προέδρου. Αλλ’ ως γνωστόν, δεν υπάρχει δεύτερη ζωή. Επί γης τουλάχιστον, είτε Βασιλιά σε λένε είτε Τζον και Ρόμπερτ Κένεντι. Όλα είναι, ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή. Δεν το λέμε μόνον εμείς εδώ, το ξέρουν κι οι σπουδαιότεροι τζαζίστες, πολλοί απ’ τους οποίους, από το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη ως τη Νέα Ορλεάνη, αρνήθηκαν να ηχογραφήσουν την μουσική τους.

Δεν συμβαίνουν πια αυτά τα πράγματα. Τι, να μην ηχογραφούν; Όχι, να δολοφονούν τους μαύρους ηγέτες και τους εκλεγμένους προέδρους. Στην επαναλαμβανόμενη σκηνοθεσία, ο ένοχος ήταν πάντοτε ένας. Ψυχοπαθής, ρατσιστής, προδότης, ξένος πράκτορας. Η σύλληψη κι η τιμωρία του, άλλοτε κι η δική του δολοφονία, αθώωνε συμβολικά την αμερικανική κοινωνία, προς δόξαν των θεσμών. Επιτροπές Γουόρεν, θεωρίες συνωμοσίας το Περλ Χάρμπορ και τους Δίδυμους Πύργους. Πόλεμος να γίνεται, τα εργοστάσια όπλων να είναι καλά και το βαθύ κράτος ανέγγιχτο. Η μεγαλύτερη ντροπή, ένας πρόεδρος χρώματος πορτοκαλί, φαρσικός θαρρείς συνδυασμός Νάρκισσου – Μπενίτο – Ντακ, δραπετεύοντας από τον Λευκό Οίκο μ’ ελικόπτερο ως μεγαλέμπορος ναρκωτικών, δεν θυμίζει μόνον την «Υπόθεση Καρλίτο». Ικέτευσε σχεδόν για μιαν δεύτερη θητεία, όπως δισεκατομμύρια άνθρωποι ονειρεύονται μιαν δεύτερη ζωή, μιαν δεύτερη ευκαιρία, την Δευτέρα Παρουσία. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας σαρώνει. Το δις εξαμαρτείν, η δεύτερη νύχτα γάμου, το δεύτερο παιδί, δεύτερο χέρι ρούχα, δεύτερης κατηγορίας πολίτες.

Μ’ ένα ψέμα έφτασε στο ύπατο αξίωμα (ότι ο Ομπάμα δεν ήταν ακριβώς Αμερικανός), μ’ ένα δεύτερο (νοθευμένο αποτέλεσμα των εκλογών) αποχώρησε. Άθελά του, ωστόσο, μας υποχρεώνει να παραδεχθούμε πως αυτός, πάντως, δεν ήταν μόνος. Ψυχοπαθής μεν, εκλεγμένος δε. Η ερασιτεχνική σκηνοθεσία, χίλιοι γραφικοί που δήθεν επιχειρούν να κάνουν πραξικόπημα στο Καπιτώλιο, δεν αλλάζει τα δεδομένα. Η δολοφονία του Κένεντι, αυτή ναι, ήταν αληθινό πραξικόπημα – πώς να ομολογήσει το βαθύ κράτος ότι ξεφορτώθηκε έναν εκλεγμένο επειδή αμφισβητούσε την εξουσία του;

Μαζί με τη δεκαετία του ’60 αποτέλεσε παρελθόν και το πλέον καθαρόαιμο αμερικανικό είδος του σινεμά. Ο Σαμ Πέκινπα υμνεί και θρηνεί ταυτόχρονα το λυκόφως του Φαρ – Ουέστ με την «Άγρια Συμμορία». Δυο δεκαετίες αργότερα, οι «Ασυγχώρητοι» του Κλιντ Ίστγουντ βάζουν την ταφόπλακα, σκαλισμένη με όσκαρ.

Από την χθεσινή τραγωδία στο σύγχρονο φιάσκο, μερικοί πρόεδροι κι ισάριθμες εκλογικές αναμετρήσεις δρόμος. Η Δημοκρατία νίκησε πάλι – πώς αλλιώς; Εκεί όπου ταυτίζονται σχεδόν, το Χόλιγουντ και οι ΗΠΑ, είναι το έπος του Ντέιβιντ Γκρίφιθ: «Η γέννηση ενός έθνους» από τον εμφύλιο Βορείων και Νοτίων. Ώσπου να σχολιάσει ο Μπραντ Πιτ στο φινάλε του «Kill them softly», ακούγοντας τον Ομπάμα στην τηλεόραση: «Δεν υπάρχει χώρα ΗΠΑ, μόνον μπίζνες».

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.