Οσάκις, πράγματι, ο «νέος Χρόνος» εκδιώκει τον «παλιό», -τον «ξοδεμένο χρόνο»-, μύρια όσα εκφράστηκαν κατά την διαδρομή του γίνονται, θαρρείς, ένας «μύθος» που επιθυμεί και, αλίμονο, προσπαθεί να διδάξει ως ένας σοφός πρωθιερέας του Χώρου και του Χρόνου. Έτσι, δεν είναι άστοχο ούτε κακόγουστο αστείο του «παλιού Χρόνου», να παρεισδύει και να διασπείρει, καθ’ όλη την διάρκεια του «νέου», ότι στενωπούς, αμφιταλαντεύσεις και οχλήσεις συνάντησε και, με το οφίτσιο και την πείρα του (ως παλιός), να τα χρεώσει στον αδοκίμαστο και, εν πολλοίς, άπειρο «νέο» που, όντως, τρέμει το φυλλοκάρδι του απ’ όσα ανήκουστα κι ανείπωτα κληρονόμησε. Κοντολογίς : ο «νέος Χρόνος» έχει - τι έχει να αντιμετωπίσει στο δικό του διάβα, έχει να κάνει και με τα καπρίτσια του «παλιού» που επιδιώκει, πολλές φορές με βάναυσο και ανοίκειο τρόπο (!), να διανθίσει ποικιλότροπα την υστεροφημία του.

Καταλήγει, λοιπόν, όλα τα «κακά και άσχημα» του «παλιού Χρόνου» να λογίζονται ως «κακά και άσχημα» του καινούργιου και  όλα τα «καλά» του περασμένου να προσμετρούνται απλώς και μόνο σ’ αυτόν. Η έλλειψη δικαιοσύνης, ως φαίνεται, όπως στα χνάρια των Ανθρώπων έτσι και στα χνάρια των Χρόνων καλά κρατεί. Και κρατεί αιώνες τώρα : από κείνη την ένδοξη στιγμή όπου επί γης, αν και οι Άνθρωποι έχουν το κουμάντο (και αναζητείται, ματαίως, η ευδοκία), πράττουν αλλοπρόσαλλα και μεσ’ την διαχρονική σύγχυση, απερισκεψία και δολιότητά τους απομακρύνονται, τρόπον τινά, από την ζωοδόχο πηγή της ζωής – την τέλεια απλότητα και ακεραιότητα της αγάπης, και στροβιλίζονται σε ζώνες και δέσμες του σκοταδιού.

«Αγάπη είναι το Όνομα το αγνοημένο (…)» γράφει, ειδοποιεί και ενοχλεί ο ανυπέρβλητος υποβολέας Τ.Σ Έλιοτ στο «LITTLE GIDDING» των Τεσσάρων Κουαρτέτων του. Οι οπλισμένοι της γνώσης (!), που καραδοκούν στα πέριξ (των αιώνων), το γνωρίζουν και το αναγνωρίζουν εξόχως. Η περηφάνια τους, όμως, -το αέναο σκοτάδι των εκλεκτών και σιμά σ’ αυτούς και των άλλων ανθρώπων-, ούτε στιγμή δεν τους αφήνει να το κάνουν όμοιο ενός εύχρηστου δρώμενου : να το μεταλαμπαδεύσουν –«με μια κατάσταση τέλειας απλότητας (που δεν στοιχίζει και λιγότερο από το καθετί) »-, στον θνητό το Χώρο και Χρόνο : βαθιά ηττημένοι από την πλεονεξία του εκλεκτού πλην αλεξήλιου μυαλού τους, το κρατούν μόνο για τον εαυτό τους : και, σχεδόν, απομονωμένοι, ως είθισται με κάθε ξεχωριστό που δεν θέλει να εκτεθεί και να χτυπηθεί (μήπως κι αλλάξει), το χαίρονται και το απολαμβάνουν μόνοι τους μέχρι, επιτέλους, να βαρεθούν από την ίδια την πείσμονα αυστηρότητά τους.

Όθεν, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει η χρήσιμη ζεύξη όλων των Χρόνων και Τόπων παρά το γεγονός ότι έτσι ακριβώς είναι. Καθότι, -πάλι δίνει την λύση ο Έλιοτ : «Ο Χρόνος ο παρών (ο «νέος» χρόνος δηλαδή), κι ο παρελθών (ήτοι, ο «παλιός»), και οι δύο είναι παρόντες μες στον μέλλοντα (…) ». Έτσι, οι Άνθρωποι υποκείμενοι στους Χρόνους και τους Τόπους θα βιώνουν τον Χρόνο κατά το στρεβλό δοκούν : θα αισθάνονται τον «παλιό» και το «νέο» Χρόνο ως «δύο» σημάδια ενώ, ακριβώς, είναι «Ένα» και το αυτό που θέλει, αλλά, δεν μπορεί, διότι, δεν δύναται επουδενί να σμίξει και να κάνει το μεγάλο Θαύμα του Κόσμου : να τον αλλάξει εσωτερικά και εξωτερικά και όλα μαζί, πλέον, -Χρόνος, Τόπος, Άνθρωπος- σε μια Κοσμογονία αισθήσεων και αντιλήψεων να συμφιλιωθούν, να ενωθούν, να γίνουν ένα με την γηραιά Πατρίδα μας : την φύση και τους αγέρες όλων των Κόσμων…