ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η περιπέτεια του αγνώστου «Χ»

Τις πταίει;

Πέντε μήνες lockdown και ο αριθμός των κρουσμάτων αυξάνεται ραγδαία. Θα είχε ένα ενδιαφέρον να δούμε ποιος φταίει…

Ναι, είναι αυτοί που δεν πειθαρχούν στα μέτρα, είτε είναι αρνητές, είτε είναι κουρασμένοι. Σε μία κατάσταση πανδημίας τίποτα από τα δύο δεν δικαιολογείται, αλλά ας μείνουμε στα γεγονότα. Υπάρχουν, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία. Αντίθετα, είναι μία μικρή μειοψηφία.

Οι περισσότεροι εξ ημών πειθαρχούμε στα μέτρα, στα όποια μέτρα λαμβάνονται κάθε φορά, σωστά ή λανθασμένα, με κόστος στην προσωπική μας ζωή, με κόστος στην επαγγελματική μας ζωή, με ακόμα μεγαλύτερο κόστος στην οικονομία της οικογένειάς μας και με μέγιστο κόστος εσχάτως στην ψυχική μας υγεία.

Ας μείνουμε όμως και πάλι στα γεγονότα. Αν οι περισσότεροι από εμάς πειθαρχούμε, πώς γίνεται πέντε μήνες μετά από την απόφαση για lockdown, τα κρούσματα να αυξάνονται;

Ας πάρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα. Του αγνώστου «Χ». Ο άγνωστος Χ λοιπόν, αρκετά μεγάλος για να πάσχει από την καρδιά του, αλλά αρκετά μικρός για να έχει εμβολιαστεί στην Ελλάδα, εκεί λίγο πριν από τα 70, Παρασκευή απόγευμα, όχι αργά, περί τις επτά, πριν από το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας δέχεται ένα τηλεφώνημα. «Είμαι θετικός», του λένε από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Δεν έχει έρθει σε άμεση επαφή με το κρούσμα. Το έχει όμως συναντήσει το πρωί, σε απόσταση ενός μέτρου, μόνο για να ανταλλάξουν μία κουβέντα και μόνο επειδή δεν γινόταν αλλιώς. Γιατί, μαντέψτε, ο άγνωστος Χ εδώ και έναν χρόνο είναι κλεισμένος μέσα και δεν βλέπει άνθρωπο αν δεν είναι εντελώς απαραίτητο. Ο άγνωστος Χ μάλιστα το πρωί αυτό φορούσε διπλή μάσκα, μόνο και μόνο γιατί θεωρεί σωστά πως ανήκει σε ευπαθή ομάδα και έχει αποδεχθεί επίσης σωστά πως η σωτηρία του από αυτή την πανδημία έγκειται μόνο στην ατομική του ευθύνη.

Με το που μαθαίνει τα νέα, ο Χ αποφασίζει να τρέξει να κάνει τεστ. Αρχικά ένα rapid, μπας και κοιμηθεί στοιχειωδώς ήρεμος, και έπειτα ένα μοριακό και ας βγουν την επομένη τα αποτελέσματα. Μπαίνει στο ίντερνετ. Βλέπει τα διαγνωστικά κέντρα στη γειτονιά του. Ωραία. Κλείνουν στις εννιά. Επισκέπτεται το πρώτο. «Συγγνώμη, δεν κάνουμε τεστ τέτοια ώρα. Μέχρι τις δυόμισι το μεσημέρι γίνονται». «Γιατί ρε παιδιά, εξετάσεις αίματος είναι, να είμαι νηστικός; Κάντε μου έστω ένα rapid που βγαίνει σε ένα τέταρτο». «Λυπάμαι, αδύνατον». Φεύγει για το επόμενο. Η ώρα είναι ήδη επτάμισι. Τα ίδια και εκεί. Δεν το βάζει κάτω. Θα πάει στο κοντινότερο ιδιωτικό νοσοκομείο. «Λυπάμαι, δεν κάνουμε rapid και αν σας κάνουμε μοριακό, το δείγμα σας θα σταλεί αύριο στα αντιδραστήρια και από εκείνη την ώρα, θα περιμένετε 24-36 ώρες για το αποτέλεσμα». Φεύγει και από εκεί.

Επικοινωνεί με τον γιο του, πιο εξοικειωμένο με το ίντερνετ από τον ίδιο. Υπάρχει ένα διαγνωστικό κέντρο στη Νέα Σμύρνη (σ.σ. έχει ξεκινήσει από το Κερατσίνι) που ειδικεύεται στον κορωνοϊό, κλείνει στις δέκα, του λέει. Ξεκινάει για εκεί. Φτάνει, παίρνει σειρά προτεραιότητας. Περιμένει. Η ώρα είναι πλέον 21:20. Φτάνει η σειρά του. Ανακουφίζεται. «Λυπάμαι κύριε. Κλείσαμε. Αν θέλετε να σας κλείσουμε ραντεβού για το πρωί να μην περιμένετε». «Μα … Κλείνετε στις δέκα». «Τα τεστ όμως σταματάνε στις επτάμισι», του λένε. Φεύγει και από εκεί άπραγος.

Επιστρέφει σπίτι. Η γυναίκα του τον περιμένει μες στην αγωνία, έτοιμη να τον κατσαδιάσει που δεν πήρε να της πει το αποτέλεσμα. Της διηγείται τον Γολγοθά του. Κοιμούνται χωριστά. Το πρωί δεν πίνουν μαζί ούτε τον καφέ τους, συνήθεια των τελευταίων 45 χρόνων. Φεύγει ακριβώς στις επτά που ξέρει ότι ανοίγει το συνοικιακό κέντρο. Φτάνει εκεί. «Λυπάμαι, πρέπει να κλείσετε ραντεβού». Με τα πολλά, κλείνει ραντεβού για τις δωδεκάμισι. Αποφασισμένος μέχρι εκείνη την ώρα να μην επιστρέψει σπίτι, ακόμα και αν χρειαστεί να περιμένει στο αμάξι, ένεκα του lockdown, παίρνει τον δρόμο της επιστροφής και καθ’ οδόν βλέπει άλλο διαγνωστικό. Δεν έχει να χάσει κάτι. Κατεβαίνει. Ρωτάει αν γίνονται τεστ. Ναι, του απαντάνε. Περιμένει στην ουρά. Περί τις οκτώμισι κάνει το rapid. Ένα τέταρτο μετά, επικοινωνεί με τη σύζυγό του. Αρνητικό. Πρώτη ανάσα ανακούφισης. Στις δωδεκάμισι πηγαίνει για το ραντεβού του στο άλλο διαγνωστικό. Ακολουθεί μοριακό. Τον έχουν ‘δασκαλέψει’ να ζητήσει να βγει όσο το δυνατόν νωρίτερα το αποτέλεσμα. Θέλει να προλάβει την αργία της Καθαράς Δευτέρας. Και είναι ήδη Σάββατο. Σάββατο μέσα σε τριήμερο. Στις οκτώ περίπου το απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνό του. Ο ήχος έρχεται αμέσως μετά από εκείνον του μέιλ. Αρνητικό. Ευτυχώς.

Αναρωτιέται. Αν δεν ήταν αρνητικό και περνούσε το τριήμερο με την οικογένειά του, γιατί δεν ήταν τόσο επιμελής όσο εκείνος; Τόσο πεισματάρης; Τόσο φοβητσιάρης ίσως…

Πρέπει να το επαναλάβει την Τετάρτη. Θα το κάνει. Ελπίζει να τα βρει ανοιχτά…

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.