Η μέρα έμοιαζε με μια τυπική καλοκαιριάτικη με την θερμοκρασία στους τριάντα και βάλε και σε τίποτα δεν θύμιζε Μάιο. Παρόλο που οι κήποι μοσχοβολούσαν στα προάστια και η ανθοφορία ήταν ορατή ακόμη και στα απεριποίητα παρτέρια σε πλατείες και πεζοδρόμια στο κέντρο της πόλης  η κατάσταση ήταν αφόρητη. Η κίνηση στους δρόμους και το συνεχές μποτιλιάρισμα  έκανε την κατάσταση πιο δύσκολη για πεζούς και οχήματα. ``Μα, δεν μπορεί να κατεβαίνουν όλοι στο κέντρο με το αυτοκίνητο``, σχολιάζει η κυρία Στέλλα που μένει στο Κουκάκι και ποτέ δεν θέλησε να φύγει από το σπίτι της. Για τους κατοίκους του κέντρου η κατάσταση της πανδημίας βοήθησε ώστε να βγουν να περπατήσουν στους δρόμους της γειτονιάς καθώς προ πανδημίας δεν υπήρχε πεζοδρόμιο χωρίς παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια και η Αθήνα είναι μια τόσο αφιλόξενη πόλη ; Το άρθρο σε αγγλόφωνη εφημερίδα για το αν η Αθήνα μπορεί να ξεπεράσει μετά την πανδημία την κρίση της κλιματικής αλλαγής σε βάζει σε σκέψεις. Η αρθρογράφος εστιάζει στις υψηλές θερμοκρασίες, τα σαραντάρια που κάνουν την πρωτεύουσα να μοιάζει με καμίνι. Μπορούμε άραγε να διαχειριστούμε μετά την πανδημία, την επόμενη κρίση που θα είναι κλιματική  σε μια πόλη χτισμένη από μπετόν και με πάρκα σχεδόν ανύπαρκτα; Στο ερώτημα της αρθρογράφου, αν προλαβαίνει η Αθήνα να διαχειριστεί  τις συνέπειες της  κλιματικής αλλαγής, ο Δήμαρχος της Αθήνας, Κώστας Μπακογιάννης μιλάει για τα σχέδια ανάπλασης, με γήπεδο στην καρδιά της πόλης μέσα σε ένα καταπράσινο πάρκο. Το σχέδιο  στο οποίο υπάρχει δημόσιος χώρος για  τους πεζούς και τους ποδηλάτες έχει ως στόχο να δώσει μια ευκαιρία στην Αθήνα  να αλλάξει ενόψει της κλιματικής αλλαγής που θα μετατρέψει την πόλη σε καμίνι. Πώς μπορείς να ζήσεις σε μια  πόλη με σαραντάρια που το μπετόν ανεβάζει την θερμοκρασία δύο και τρεις βαθμούς;

`` Εγώ, θυμάμαι τα σαραντάρια στο τέλος Ιουλίου, άντε τις πρώτες μέρες του Αυγούστου  που άρχιζαν και τα μελτέμια και δεν το έλεγες ότι `καήκαμε`!``, η θεία Σοφία μου δείχνει το τετράδιο με την έκθεση της ξαδέλφης που διηγείται μια καλοκαιρινή ημέρα στην πόλη. Η μάνα της και ο πατέρας της δούλευαν και δεν της έκανε καρδιά να σηκωθεί να πάει μόνη της στο νησί που την περίμεναν τα ξαδέρφια της. Συνήθως, πήγαινε πιο νωρίς με την μάνα της και μετά ερχόταν ο πατέρας της αλλά εκείνο το καλοκαίρι που όλοι έλεγαν ότι θα κάνει ζέστη, η μάνα της βρήκε να  κάνει ανακαίνιση στο κομμωτήριο. Αχ πάντα θα θυμάται εκείνο τον Αύγουστο και τις βόλτες που έκανε στο κέντρο της πόλης. Υπήρχε ένας πλάτανος στην όχθη του ποταμιού που πέρναγε μέσα από την πόλη και έφτανε στη θάλασσα. Στις σημειώσεις της ξαδέλφης υπάρχει μια κρυμμένη λίμνη με βελανιδιές και πεύκα, κούμαρα και πουρνάρια. Στο σχέδιο που έχει ζωγραφίσει με αχνό μολύβι γύρω από την λίμνη υπάρχουν ξύλινα τραπεζάκια για πικ-νικ και όμορφα γεφυράκια που κάνουν ακόμα πιο ειδυλλιακό το τοπίο. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που είδα ζωγραφισμένη τη λίμνη των Αθηνών, όπως έγραφε η ξαδέλφη ομολογώ ότι μου φάνηκε αποκύημα της φαντασίας της. Μερικά χρόνια που βρέθηκα με μια παρέα αρχιτεκτόνων και ακτιβιστών κάποιος μίλησε για την κρυμμένη λίμνη της Πάρνηθας, την λίμνη Μπελέτσι. Στις ανατολικές πλαγιές της Πάρνηθας , η `Κιθάρα``, όπως αλλιώς ονομάζεται λόγω του σχήματος της, έχει συνολική επιφάνεια γύρω στα  5 στρέμματα και ο  χώρος γύρω αποτελεί προστατευόμενο υδροβιότοπο. Είναι γεγονός, ότι πριν την πανδημία, η Αθήνα ήταν ο απόλυτος τουριστικός προορισμός. Η πανδημία έβγαλε και τους κατοίκους στους δρόμους και στις πλατείες με διάθεση να ανακαλύψουν ξανά την πόλη τους. Θα πρέπει να `ανθίσουν``, οι δημόσιοι χώροι να γίνει η πόλη πιο φιλική στους πεζούς. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει η Αθήνα γιατί χρειάζεται να αλλάξει και η νοοτροπία και η στάση ζωής για μια πόλη πιο ανθρώπινη.