ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

78ο Φεστιβάλ Βενετίας – Ο Χρυσός Λέων τρώει ..χρυσό χέλι;

Θυμάστε την διαφήμιση του ιταλικού απεριτίφ με τον Τζορτζ Κλούνι να μην γίνεται δεκτός στο πάρτι, ώσπου ν’ αγοράσει ένα μπουκάλι και ν’ ανοίξει διάπλατη η είσοδος σ’ αυτό; Την θύμισε σ’ αρκετούς, πάντως, η τελετή λήξης της φετινής Μόστρα. Το πάρτι δινόταν στη Σάλα Γκράντε του Λίντο, ούτε διακόσια μέτρα από την είσοδο του θρυλικού EXCELSIOR, όπου γεννήθηκε το αρχαιότερο φεστιβάλ του κόσμου, 90 χρόνια πριν, κι όπου εξακολουθούν να φιλοξενούνται οι αστέρες κάθε διοργάνωσης. Ανοιχτό για όλους, λιγοστό κοινό και δημοσιογράφους, ντίβες και τουαλέτες, κάμερες και τελετάρχες, κριτές και κρινόμενους. Ανάμεσα στα μέλη της κριτικής επιτροπής κι η Κλόε Ζάο, νικήτρια πέρυσι («NOMADLAND») τόσο στη Βενετία όσο και στα όσκαρ, άτυπη επικεφαλής του γυναικείου κουαρτέτου. Ο πρόεδρος της ίδιας επιτροπής Μπονγκ Τζουν-Χο, επίσης κάτοχος όσκαρ («Παράσιτα») κι οι δυό άνδρες που συμπλήρωναν την σύνθεση, δεν ένιωσαν ποτέ άβολα ως μειοψηφία αλλ’ αντίθετα, όπως φανερώνει και η ετυμηγορία, προσχώρησαν μετά χαράς στην κυρίαρχη μόδα του νέο-φεμινισμού, του καλλιτεχνικού ακτιβισμού και της θυσίας των κριτηρίων στον βωμό των εντυπώσεων.

Αποτέλεσμα; Θρίαμβος των ονομάτων, των θεμάτων, των προθέσεων ή των διαθέσεων, γένους θηλυκού. Ψυχραιμία. Όσοι αισθάνονται υπό διωγμόν, αναγνωρίζουν πως πρόκειται για μιαν ακόμα εκδοχή της απαραίτητης ιστορικής διόρθωσης, φαινόμενο που διαπερνά ολόκληρο το φάσμα των πολιτικών, κοινωνικών και αξιακών διεργασιών, κάτι που δεν έχει ως αφετηρία ούτε ως κατάληξη τον κινηματογράφο, όπως και δεν τον αφήνει αδιάφορο, εννοείται. Ο ευφυής, αν και μέγας αδικημένος, Πάολο Σορεντίνο συνοψίζει με πικρία ανάμικτη μ’ αυτοπεποίθηση και το χαρακτηριστικό ειρωνικό ύφος: «είμαι νέος ακόμα, έχω καιρό για τον Χρυσό Λέοντα». Σαν την αυτοβιογραφική ταινία του «Το χέρι του θεού», μακράν την καλύτερη του διαγωνισμού και, πιο πέρα, της καριέρας του, τα λόγια του, παραλαμβάνοντας το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής, συγκινούν μιαν αίθουσα που τον αποθεώνει. Αλλ’ ο Χρυσός Λέων απονέμεται στην Οντρέ Ντιγουάν, μιαν άσημη μισο-γαλλίδα μισο-λιβανέζα, και στο «L’ EVENEMENT», από το βιβλίο της Ανί Ερνό, με φόντο την γαλλική επαρχία του ’60 και ηρωίδα μιαν σπουδάστρια, ανάμεσα στην καταπιεστική νοοτροπία, την επιστήμη, τους εφήμερους έρωτες, την συντηρητική οικογένεια και, κυρίως, την απαγορευμένη άμβλωση. Αν η ταινία ξεπέρασε ακόμα και τις υψηλότερες φιλοδοξίες της, το οφείλει στο ότι η κάμερα δεν εγκαταλείπει ούτε στιγμή την πρωταγωνίστρια Αναμαρία Μπαρτολομέι, άσημη επίσης μέχρι χθες. Αν ο υπότιτλος ήταν «12 εβδομάδες», συγκριτικά με το «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες» του Κρίστιαν Μουνγκίου, η γαλλική ταινία υστερεί προφανώς. Ακόμα χειρότερα, η Μπαρτολομέι χάνει το βραβείο ερμηνείας από τον Πενέλοπε Κρουζ, μία από τις δυό «Παράλληλες μητέρες» του Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Βλέπεις, το θηλυκό διαβατήριο για την συμμετοχή στο πάρτι των βραβείων δεν είναι αρκετό από μόνο του, σκοντάφτει πάνω στην απαραίτητη ισορροπία, γνωστότερη ως «μοιρασιά». Ναι, λοιπόν, ν’ αποκλειστεί ο Αλμοδόβαρ ως 70άρης, αλλ’ ας τιμηθεί για την επιστροφή της η 65άρα Τζέιν Κάμπιον με το βραβείο σκηνοθεσίας για το ψευδογουέστερν «Power of the dog». Μην λησμονήσουμε να χαρίσουμε και το βραβείο σεναρίου στην ηθοποιό Μάγκι Τζίλενχαλ, για το σκηνοθετικό της ντεμπούτο («Lost Daughter»). Γιατί όχι κατευθείαν στην Έλενα Φεράντε, συγγραφέα του ομότιτλου μυθιστορήματος, παρά τις θεωρίες συνωμοσίας που αμφισβητούν ότι πρόκειται όντως για Ιταλίδα του Νότου; Ένας Ιταλός του Νότου, ο Μικελάντζελο Φραμαρτίνο σπάει κι αυτός τον αποκλεισμό, κερδίζοντας το Ειδικό Βραβείο για το «IL BUCO», ποιητικό ντοκιμαντέρ, στηριγμένο στη δύναμη της σιωπής.

Μιλώντας για ήχους, θορύβους, σιωπές, μάχη φύλων κι εντυπώσεων, για πολιτική ορθότητα και κινηματογραφική ποιότητα, καλύτερο φινάλε από το τρίωρο σχεδόν, πληθωρικό ντοκιμαντέρ του Τζουζέπε Τορνατόρε για τον μεγάλο «ENNIO» Μορικόνε, δεν γινόταν.

Πάρτι γυναικών, λοιπόν, πάρτι και του NETFLIX, χάρη στην Κάμπιον και στον Σορεντίνο. Κι αν ο Λέων τρέφεται από διασημότητες και σκοπιμότητες, μήπως να δοκίμαζε και λίγο τοπικό πιάτο, χέλι της λιμνοθάλασσας; Δέκα λεπτά απ’ το EXCELSIOR, σ’ αντίθεση κατεύθυνση όμως από την Σάλα Γκράντε, στην θρυλική πιτσαρία DA TIZIANO, μια διαφορετική τελετή, οργανωμένη από τους Ιταλούς κριτικούς του σινεμά. Ο φίλος και συνάδελφος Ούγκο Παζινέτι χαρίζει αναμνηστικά, κρυστάλλινα πιάτα και ταπεινούς παπύρους, στην ομάδα ηθοποιών του «FREAKS OUT», στο πολωνικό, αντισταλινικό δράμα «LEAVE NO TRACES» και στο φαντασμαγορικό ντοκιμαντέρ για την περιοχή της Βενετίας «ATLANTIDE» του Γιούρι Ακαράνι, ύμνο στην μυστική ζωή μακριά από την τουριστική υστερία και στους αληθινούς ανθρώπους της Λαγκούνα. Ένας απ’ τους τελευταίους, φροντίζει για το μενού αυτών των εναλλακτικών διακρίσεων. Βραβεία Χρυσό Χέλι (Bisato d’ Oro), ριζότο και ψητό χέλι για τους βραβευμένους, τους κερδισμένους και τους χορηγούς, μικρομαγαζάτορες κι επιχειρηματίες του Λίντο. Γεύσεις ξεχωριστές, σαν την αύρα της ανεξάρτητης σκέψης. Ιδέες, γέλια, φωτό. Και του χρόνου.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.