Το 2021 για τη χώρα μας μπορεί να χαρακτηριστεί ως το μαύρο ημερολόγιο των γυναικοκτονιών. 13 γυναίκες έχουν δολοφονηθεί από νυν ή πρώην συντρόφους τους μέσα σε 11 μήνες.
Περιστατικά της πιο ακραίας μορφής έμφυλης βίας έχουν συνταράξει την ελληνική κοινωνία και τρομοκρατήσει την κάθε μια από μας που αρχίζει να συνειδητοποιεί πόσο εύκολα γίνεσαι η επόμενη.

Ακόμα όμως και τώρα, ο δημόσιος διάλογος δε διστάζει να παρουσιάζει τις δολοφονίες γυναικών σαν εγκλήματα πάθους ή ζήλειας, συνεχίζοντας έτσι μια παράδοση βαθειά πατριαρχική που δικαιολογεί ανθρωποκτονίες στηρίζοντας τες στο μύθο της τεστοστερόνης και της ανεξέλεγκτης ανδρικής φύσης.

Παράλληλα, επιδιώκουν να μας πείσουν ότι μια ξεχωριστή νομική ρύθμιση της γυναικοκτονίας στο Ποινικό Κώδικα θα αποτελούσε διάκριση υπέρ των γυναικών ή κάτι ανούσιο εφόσον μιλάμε για ανθρωποκτονία. Η απαξία του εγκλήματος όμως είναι διαφορετική και έχει τη βάση της στις έμφυλες προκαταλήψεις και στην εξουσιαστική τάση του ανδρός, που τείνει να θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του.

Ευτυχώς μέσα σ’αυτόν τον κυκεώνα στερεοτύπων υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις ανδρών από το νομικό και πολιτικό κόσμο που κατανοούν την επιτακτικότατα της κατάστασης και λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλης Πλιώτας απέστειλε εγκύκλιο σε όλους τους εισαγγελείς της χώρας και τους ζητά να παρεμβαίνουν αμέσως σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, ενώ κάνει χρήση και του όρου της γυναικοκτονίας, για πρώτη μάλλον φορά επισήμως από την ελληνική δικαιοσύνη, καθότι μέχρι πριν δύο μήνες ο ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης ήταν εγκάθετα αρνητικός επί της αναφοράς του όρου στον νέο Ποινικό Κώδικα.

Από την άλλη, ο Παύλος Χρηστίδης πρώην Εκπρόσωπος Τύπου και υποψήφιος Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, σε τηλεοπτική του συνέντευξή του δε δίστασε να τονίσει την τεράστια ανάγκη νομικής ρύθμισης της γυναικοκτονίας ως διακριτό ποινικό αδίκημα, ώστε να σταλούν σαφή κοινωνικά μηνύματα και να ξεκινήσει επιτέλους και μια ολιστική αναθεώρηση του ρυθμιστικού πλαισίου που αφορά τις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας.

Είναι επιβεβλημένο από τη δικαιοσύνη, αλλά και άκρως σημαντικό από την πολιτική ζωή του τόπου να παίρνει θέση για τέτοια ζητήματα που χρήζουν άμεσης επίλυσης και η πλειοψηφία της πολιτικής ζωής του τόπου τα αγνοεί επιδεικτικά για να μη συγκρουστεί με συντηρητικά ακροατήρια. Η πολιτεία οφείλει να δράσει επιτέλους πολυεπίπεδα, ώστε να σταματήσει εδώ η μάστιγα της έμφυλης βίας.

Είναι πραγματικά απαραίτητο οι ανδρικές φωνές που αναγνωρίζουν τη σοβαρότητα της κατάστασης να πληθύνουν και να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμα των κ. Πλιώτα και Χρηστίδη και στη δικαιοσύνη και στην πολιτική.

Η έμφυλη βία και η γυναικοκτονίες ως η πιο ακραία έκφανσή της δεν είναι γυναικεία υπόθεση, είναι ζήτημα κοινωνικό με τεράστιες διαστάσεις και δεν μπορούμε πια να το αγνοούμε ή να το ξεπλένουμε.