ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

75ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ: Το παρελθόν ποτέ δεν πεθαίνει

Αντί να καταργηθεί, όχι δια νόμου αλλά δια της παραδειγματικής αδιαφορίας εννοείται, η αξιολόγηση των ταινιών με αστεράκια, ο «πόλεμος των άστρων» εξαπλώνεται εκτός οθόνης. Για την ακρίβεια, οι παρελάσεις των διασημοτήτων στο κόκκινο χαλί δεν κοσμούν απλώς τις κοσμικές στήλες ή τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, έχουν πλέον μετατραπεί σ’ αντικείμενο βαθμολόγησης, είτε στο Δίκτυο είτε σε έντυπα. Το παλιό επάγγελμα του κοσμικογράφου έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ πιο επιδραστικό, ειδικά όταν ασκείται στις Κάννες. Δεν πρόκειται, πάντως, για εικονική πραγματικότητα, όσο για καθημερινή αντιπαλότητα. Νικήτριες, στα σημεία έστω, μέχρι στιγμής, οι Σάρον Στόουν, Τζούλια Ρόμπερτς, Κάρλα Μπρούνι, Τίλντα Σουίντον, Τζούλιαν Μουρ.

Δεν τις λες και νέο αίμα. Μήπως είναι νέο αίμα οι μόνιμοι πελάτες του φεστιβάλ, σαν τους Νταρντέν, τον Σκολιμόφσκι, τον Κρόνενμπεργκ ή τον Ντεσπλεσέν, που διαγωνίζονται και φέτος, με μέσο όρο ηλικίας που υπερβαίνει τα εβδομήντα; Το παρελθόν δεν πεθαίνει ποτέ, υποστηρίζει ένας άλλος βετεράνος, ευνοούμενος της συγκυρίας. Ο Μάρκο Μπελόκιο, φθονώντας θαρρείς τις τολμηρές επιλογές του συμπατριώτη του Πάολο Σορεντίνο («The New Pope»), στρέφεται με την σειρά του στις τηλεοπτικές σειρές που θριαμβεύουν, με την εξάωρη περίπου διερεύνηση της δολοφονίας του Άλντο Μόρο. Ερυθρές Ταξιαρχίες και μυστικές υπηρεσίες, Βατικανό, ΝΑΤΟ και Μόσχα, ο Κοσίγκα και ο Αντρεότι, το οργανωμένο έγκλημα και η ουτοπία του Ιστορικού Συμβιβασμού, ο Πάπας κι ο Μπερλινγκουέρ, ο ίδιος ο Μόρο ως Ιησούς, το Κομμουνιστικό Κόμμα και η Χριστιανοδημοκρατία, μαρτυρίες κι αποκαλύψεις για μιαν πολιτική συνωμοσία που οδήγησε την Ιταλία σε βαθιά κρίση. Τίτλος, «EXTERNO NOTTE». Αντιδράσεις ποικίλες, από τα σύγχρονα ιταλικά κόμματα ως τις οικογένειες των πρωταγωνιστών.

Τι σύμπτωση, την ημέρα της προβολής συμπληρώνονται τρεις δεκαετίες από μιαν ακόμα δολοφονία, του δικαστή Τζιοβάνι Φαλκόνε, του διώκτη της Μαφίας που πρώτος ξεκαθάρισε ότι το έγκλημα είναι πρωτίστως ζήτημα οικονομικής διείσδυσης και διαφθοράς και πολύ λιγότερο αιματηρών πράξεων. Γιατί, ο δυό φορές βραβευμένος εδώ Φράνσις Κόπολα («Αποκάλυψη, τώρα», «Η Συνομιλία»), δεν έκανε την ίδια διάγνωση με την τριλογία του «Νονού», του αριστουργήματος που γιορτάζει φέτος μισόν αιώνα ζωής; Δυο σημαντικοί ντοκιμαντερίστες, εκτός διαγωνισμού, αδιαφορούν για την Μαφία, αλλ’ όχι και για την διαχρονική αλληλεξάρτηση βίας και πολιτικής. Ενώ ο Κύριλ Σερεμπρένικοφ, κάτοικος Βερολίνου ως αντίπαλος του Πούτιν, συμμετέχει στο επίσημο πρόγραμμα και βουλιάζει στη μετριότητα επιλέγοντας ν’ αφηγηθεί μιαν ιστορία εποχής με τραγικό τέλος και ηρωίδα την «Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι», ο Σεργκέι Λοζνίτσα, δημιουργός του «DONBASS» επεξεργάζεται αρχειακό υλικό από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ερείπια, πτώματα, γυναίκες στην υπηρεσία του μέλλοντος. Τι κρύβεται πίσω από την επανάληψη της φρίκης, ποιά είναι η συνωμοσία της Ιστορίας, ποιός ο ρόλος της μνήμης; Το σχόλιο του Λοζνίτσα και οι εικόνες της «NATURAL HISTORY OF DESTRUCTION» ενοχοποιούν ξεκάθαρα τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία ως πηγές κακού. Ο Ουκρανός σκηνοθέτης αρνείται την λογική του άσπρου/μαύρου, καταδικάζει την ρωσική εισβολή αλλ’ όχι και τον αποκλεισμό ή την συκοφάντηση των Ρώσων ομοτέχνων του. Μ’ αποτέλεσμα, την διαγραφή του από την Ουκρανική Ακαδημία.

Όσο για τον Πατρίσιο Γκουσμάν («IMAGINARY COUNTRY»), συνδέει το πραξικόπημα εναντίον του Σαλβαδόρ Αλιέντε, με όσα ακολούθησαν και τον σύγχρονο αγώνα για πολιτική χειραφέτηση στην Χιλή. Πάλι οι γυναίκες πρωταγωνίστριες, στις διαδηλώσεις, στις αφηγήσεις, στις προτάσεις για την κοινωνική αλλαγή. Ναι, το παρελθόν συνεχώς βρυκολακιάζει, εντός κι εκτός οθόνης, όμως στις Κάννες τα πάντα θαρρείς τρέχουν πίσω από τις γυναίκες. Κι ας ετοιμάζεται η Λεά Σεϊντού να γίνει η νέα «Εμανουέλα». Ούτε αυτή πεθαίνει.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.