ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η τέλεια αποδόμηση της κοινωνίας

Άνθρωποι, λες, χωρίς καρδιά. Χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς ίχνος Αγάπης ή, έστω, προσχηματικής αλληλεγγύης και συμπόνιας μέσα τους. Σαν να μη έμαθαν ποτέ να αισθάνονται και να ψηλαφίζουν τι γίνεται γύρω τους. Ακόμη περισσότερο: σαν να μη έμαθαν ποτέ να αισθάνονται και να ψηλαφίζουν τι συμβαίνει μέσα τους! Διότι, για να αισθανθεί κάποιος με κάποια επαρκή ενάργεια το τι συμβαίνει γύρω του, πρώτα πρέπει να αισθανθεί καλά το τι συμβαίνει μέσα του. Όταν μέσα του, όμως, κυριαρχεί ο φόβος, είτε, από την τεράστια δύναμη και μόχλευση της μίας και μόνης έγνοιας των καιρών που δεν είναι άλλη από τη επιβίωση και τη προσωπική σωτηρία (απ’ αυτή την πύρινη κόλαση της καθημερινότητας), είτε, γιατί έχει μάθει να μη κάνει χωρίς το φόβο (ώστε, χωρίς ρίσκα να εξασφαλίσει το ελάχιστον των προτεραιοτήτων και των σχεδίων του εγώ του από «τα κάτω»), στην ουσία παραμένει κενός : ολότελα άχρηστος και για τους γύρω του και για τον εαυτό του.

Και, δυστυχώς, αυτό γίναμε όλοι μας τώρα : ολότελα άχρηστοι και για τους γύρω μας, αλλά, και για τον εαυτό μας. Η τέλεια αποδόμηση της κοινωνίας και των εαυτών μας εμφιλοχωρεί κάθε μέρα και πιο βαθιά : κατακλύζει και, παράλληλα, καταλύει το «παλιό όλον» ως αναπότρεπτο, περίπου, ιστορικό γεγονός. Αυτή – τούτη η μεταμόρφωση που δεν είναι τίποτε άλλο από τον μετασχηματισμό μιας δεσποτικής (αδέσποτης) περιφερειακής χώρας και κοινωνίας σε μέρος μιας ενιαίας υπερεθνικής κοινότητας και αγοράς (με άλλους κανόνες και συμπεριφορές), αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ ένα ενδελεχές σοκ (!), το τίμημα του οποίου ακόμη δεν γνωρίζουμε μέχρι πότε θα το πληρώνουμε. Εκείνο που γίνεται σαφές, πάντως, είναι ότι ήδη αποδίδουμε τις όποιες δόσεις μας (στον ταμία χρόνο της συνείδησης), για τούτο και η απατηλότητα, η σύγχυση, η στρέβλωση και η διά – σπαση σε κάθε τι που έχει απομείνει όρθιο στις γκρεμισμένες επάλξεις να είναι κάτι παραπάνω από προφανής.

Οδυνηρά γεγονότα, οδυνηρές μεταβολές, οδυνηρές μεταπτώσεις. «Ο άνθρωπος της εξουσίας» γράφει ο μεγαλοφυής Έρμαν Έσσε «καταστρέφεται από την εξουσία, ο άνθρωπος του χρήματος απ’ τα λεφτά, ο υποταγής υπηρετώντας, ο φιλήδονος από την ηδονή»! Και ’μείς ο λαός που, αείποτε, περίμενε το «ραντεβού με την ιστορία» καταστραφήκαμε από αυτή – τούτη την ίδια την αναμονή του ραντεβού μας. Στην ουσία, βεβαίως, ποτέ δεν υπήρχε «ραντεβού» αλλά μια κίβδηλη αφήγηση (ελληνικού τύπου), μια ψευδαίσθηση για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Και καταστραφήκαμε, τελικώς, από την ψευδαίσθησή μας για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Γιατί ταυτιστήκαμε τόσο με αυτή τη ψευδαίσθηση που αυτή μετατράπηκε σε εξάρτηση. Εξάρτηση, όμως, χωρίς βάση (χωρίς αγώνα, χωρίς προσπάθεια), είναι ως το όνειρο χωρίς εικόνες. Μια ψυχωτική κατάσταση που δεν μπορεί να αναλυθεί ή να υποστηριχθεί θεραπευτικά. Όθεν, γίνεται εμμονή : καταθλιπτικό - νευρωτικό γεγονός χωρίς αντίκρισμα και, αλίμονο, χωρίς γιατρειά. Γι’ αυτό ακριβώς θα βιώσουμε την πτώση μας και την καταστροφή μας χωρίς να ξαναδώσουμε ποτέ «ραντεβού με την ιστορία». Η συλλογική μας κατάθλιψη και βύθιση στο πουθενά, μάς έχει νικήσει καταφανώς ολοκληρωτικά. Αυτό και αν είναι παρακμή…

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.