Η Ευρώπη, λέει, ετοιμάζεται να κλείσει τις θερμαινόμενες πισίνες, εξοικονομώντας το πανάκριβο πλέον ρεύμα. Εύκολο να το ακούς στο Παρίσι. Δύσκολο, όμως, να συστήνει ο νομπελίστας Τζόρτζιο Παρίσι εδώ, στους συμπατριώτες του, να βράζουν μ’ άλλον τρόπο τα ζυμαρικά, για τον ίδιο σκοπό. Κάτω τα χέρια από τις εθνικές παραδόσεις, η πρώτη αντίδραση. Μην μπερδεύετε την φυσική με την μαγειρική, η δεύτερη. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, η τρίτη. Αφορμές για εμφυλίους, άφθονες. Ακόμα και η παρουσία της Ίντερ ή της Μίλαν στο Τσάμπιονς Λιγκ, υποβαθμίζεται απέναντι στην απρόσμενη απόλυση του Σίνισα Μιχάιλοβιτς από την Μπολόνια. Όσο έδινε την μάχη με την λευχαιμία, ήταν ο ήρωας του καμπιονάτο. Τώρα είναι ο υπεύθυνος των απογοητευτικών αποτελεσμάτων της ομάδας. Ντροπή είναι η λέξη που κυριαρχεί στα δημοσιεύματα. Σ' ένδειξη αλληλεγγύης, ο προπονητής Ντε Τσέρμπι αρνείται να τον διαδεχθεί, αν και άνεργος.

Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο σύγχρονο, επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Μεσούσης, πάντως, της προεκλογικής περιόδου, η υπόθεση αποκτά διαστάσεις μίνι σκανδάλου. Όπως μ' ένα άλλο σκάνδαλο, ο Τζιάνι Αμέλιο συμπληρώνει την εντυπωσιακή εμφάνιση του ιταλικού σινεμά στην φετινή διοργάνωση, διχάζοντας ως συνήθως. Μάλιστα, η βράβευσή του με τον Χρυσό Λέοντα του 1998 για το "COSI RIDEVANO" είχε προκαλέσει τόσο έντονες αντιδράσεις, μ' αποτέλεσμα την παραίτηση του (τότε) καλλιτεχνικού διευθυντή της Μόστρα. Αυτή τη φορά, ο Αμέλιο μεταφέρει στην οθόνη την αληθινή ιστορία του Άλντο Μπραϊμπάντι που κατηγορήθηκε γι' "αποπλάνηση" αλλά καταδικάστηκε εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του και της ερωτικής του σχέσης με τον σπουδαστή Ετόρε, γόνο ισχυρής οικογένειας με πολιτικές διασυνδέσεις. Παρτιζάνος αντιφασίστας, ποιητής, φιλόσοφος, σκηνοθέτης και μυρμηγκολόγος ("IL SIGNORE DELLE FORMICHE"), ο ήρωας μετατρέπεται σε σύμβολο του απαγορευμένου έρωτα. Το κόμμα τον εγκαταλείπει, μόνοι του συμπαραστάτες οι Μοράβια, Παζολίνι, Έκο και Μπελόκιο. Μια δίκη-παρωδία, πορτρέτο της μισαλλοδοξίας και των προκαταλήψεων, στην Ιταλία του '60, πριν από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και την δολοφονία του Άλντο Μόρο. Μ' ευαισθησία, στέρεη αφήγηση και σωστή ανάπλαση της εποχής, η ταινία διεκδικεί μερίδιο στις βραβεύσεις, μένοντας πιστή τόσο στα γεγονότα όσο και στην οικουμενική τους σημασία.

Όσο για την αγγλοσαξωνική αντεπίθεση, αναμενόμενη και καλοδεχούμενη. Ειδικά στην περίπτωση του αιχμηρού ντοκιμαντέρ της Λόρα Πόιτρας "ALL THE BEAUTY AND THE BLOODSHED", με την διάσημη φωτογράφο κι ακτιβίστρια Ναν Γκόλντιν επικεφαλής του αγώνα εναντίον της δυναστείας των Σάκλερ, χορηγών των σπουδαιότερων μουσείων του κόσμου και φιλάνθρωπων, από τη μια, που πλουτίζουν όμως πουλώντας φαρμακευτικά προϊόντα με θύματα εκατομμύρια ανθρώπων σ' Αμερική κι Ευρώπη, απ' την άλλη. Πόλεμος συμφερόντων, η τέχνη σαν επένδυση κι απόκρυψη , ώς την αποκάλυψη της σκοτεινής συνάφειας. Προβλέψιμος και συμβατικός ο Φλόριαν Ζέλερ, ύστερα από την επιτυχία του Άντονι Χόπκινς στα περσινά όσκαρ ("The Father"), επανέρχεται στα ίδια ίχνη αλλ' ο πρωταγωνιστής Χιου Τζάκμαν είναι μεν ο γιος ("THE SON") αλλ' όχι αντάξιος του πατρός.

Μιλώντας για σχέσεις γονέων και παιδιών, καλύτερα τα καταφέρνει η Τζοάνα Χογκ πιυ είχε εγκαινιάσει το ημι-αυτοβιογραφικό της χρονικό μ' εκείνο το χαριτωμένο "Souvenir" και συνεχίζει με τούτη την "ETERNAL DAUGHTER" να διερευνά τις αλλαγές των ρόλων, των ισορροπιών και την αντοχή του ομφάλιου λώρου, στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Το παιχνίδι, ανάμεσα στην προσωπική εξομολόγηση και στην ατμόσφαιρα μυστηρίου με φόντο κάποιο απομονωμένο ξενοδοχείο γεμάτο μ' αναμνήσεις υποτίθεται και την επίδραση του Ρομάν Πολάνσκι, το κερδίζει θριαμβευτικά η Τίλντα Σουίντον, εξαιρετική εις διπλούν, ως υπέργηρη μητέρα και ως μεσήλικη κόρη, ταυτόχρονα.

Ας εντυπωσιάζουν το πολύχρωμο κοινό, στην είσοδο της Σάλα Γκράντε, με τις προκλητικές τους εμφανίσεις τόσες και τόσες διασημότητες. Δόξα εφήμερη, ολιγόλεπτη. Ύστερα από την επιβλητική ωριμότητα των Τζούλιαν Μουρ, Κέιτ Μπλάνσετ και Σιγκούρνι Γουίβερ, η Τίλντα Σουίντον θυμίζει κύκνο ανδρόγυνο τυλιγμένο σφιχτά σε μωβ τουαλέτα. Κι η κεφαλή; Μισή βαμμένη κίτρινη, σαν μισή σημαία της Ουκρανίας. Κι η άλλη μισή κατάξανθη. Σαν την καλύτερη εισαγωγή στην πολυαναμενόμενη αποβίβαση της "BLONDE" με το φάντασμα της Μέριλιν.