Οι ασχολούμενοι με τις στρατιωτικές υποθέσεις λένε ότι για να κερδίσεις έναν πόλεμο δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το μέγεθος των δυνάμεων του εχθρού ούτε η δύναμη των όπλων του και η ανδρεία των ανδρών του όσο το να ξέρεις τι επιθυμεί ο εχθρός σου. Η γνώση του αντιπάλου λοιπόν είναι το προαπαιτούμενο για τη νίκη. Όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά και στην πολιτική. Κυρίως, σε αυτήν. Και φαίνεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας, με την πρόταση μομφής που κατέθεσε για τις υποκλοπές, έχει διαβάσει καλά τον βασικό του αντίπαλο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γνωρίζει ότι ο πρωθυπουργός έχει υπεροπλία στο κράτος, στους μηχανισμούς, στα μήντια, στους μεγάλους επιχειρηματίες. Εκ παραλλήλου γνωρίζει πως ο Κυριάκος είτε επειδή εκ φύσεως είναι καχύποπτος είτε επειδή ο πατέρας του τον ορμήνεψε πως για να είναι αποτελεσματικός στην πολιτική, το παρασκήνιο (και ειδικότερα ο έλεγχος προσώπων και καταστάσεων που επηρεάζουν την άσκηση εξουσίας), σε πολλές περιπτώσεις, είναι πιο σημαντικό από το προσκήνιο. «Με την πρόταση μομφής ο Αλέξης θέλει να αποκαλυφθεί η σκοτεινή πλευρά του Μητσοτάκη ώστε να αμαυρωθεί η δημόσια εικόνα του εκσυγχρονιστή και κεντρώου πολιτικού που έχουν φιλοτεχνήσει γι’ αυτόν οι επικοινωνιολόγοι του» μάς λέει συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα. Θέλει δηλαδή να τον χτυπήσει στο σημείο που ο πρωθυπουργός, προέβαλε ως πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του, προκειμένου να γίνει αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός: στη δημόσια εικόνα του, αυτήν του φιλελεύθερου και μεταρρυθμιστή πολιτικού.

Και ο στόχος επετεύχθη, λένε στην Κουμουνδούρου, αφού «οι πολίτες, όπως καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις, εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνώριζε και ευθύνεται για τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ». Πλέον, η εντύπωση που υπάρχει δεν είναι ότι ο Μητσοτάκης είναι ο άριστος και υπερέχει των αντιπάλων του, αλλά ότι είναι το «μικρότερο κακό» στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. Εξάλλου, η υπερασπιστική γραμμή των κυβερνητικών στελεχών, είναι ότι «και εσείς τα ίδια κάνατε και ‘σείς παρακολουθούσατε αξιωματούχους». Και όχι μόνον αυτό, αλλά αντί να δοθούν απαντήσεις στα συγκεκριμένα ερωτήματα που έθεσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα 10 πρόσωπα (Ανδρουλάκης, Χατζηδάκης, Κύρτσος, Κουκάκης, Τέλλογλου, Διακόπουλος, Φλώρος, Λαλούσης, Λάγιος, Αλεξόπουλος) και τους λόγους που τα παρακολουθούσε η ΕΥΠ η …μπάλα πετάχτηκε στη μικρή Μαρία που «πνίγηκε» στον Έβρο, στον Άρειο και τον Καλογρίτσα, την ιδιαιτέρα του, τον Παππά και τις σακκούλες με τα λεφτά που πήγαιναν στην Κουμουνδούρου. Η τακτική του συμψηφισμού δεν είναι όμως μια πολιτική που οδηγεί σε πολιτική υπεροχή και ηγεμονία, αλλά εξισώνει προς τα κάτω τα κόμματα και τις ηγεσίες της. Και οπωσδήποτε εξυπηρετεί τον Τσίπρα αφού από εκεί που ο Αλέξης ήταν στριμωγμένος στα σκοινιά και τον σφυροκοπούσαν αλύπητα, όχι μόνον ο Μητσοτάκης, αλλά και όλοι όσοι συγκρότησαν το λεγόμενο αντισυριζα μέτωπο, ξαφνικά στέκεται πάλι στα πόδια του και διεκδικεί να κερδίσει ή να χάσει στα σημεία από τον Κυριάκο. Πλέον, «ο Μητσοτάκης δεν είναι ο καλύτερος, αλλά είναι χειρότερος ο Τσίπρας», μάς λέει επιφανής ακροκεντρώος, ο οποίος, με αφορμή τις υποκλοπές και αιχμή τα …βενιζελικά και το ερωτηματικό στην εκδήλωση των συνταγματολόγων για το «αν μένουμε Ευρώπη» έφυγε από το λεγόμενο φαν κλαμπ των Kyriakistas . Και προσθέτει: «Είναι άλλο πράγμα να είσαι ο καλύτερος και άλλο να μην είσαι ο χειρότερος. Είναι ποιοτική η αλλαγή και ανάλογα με τις εξελίξεις μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αντιστροφή των επιθετικών προσδιορισμών και των πολιτειακών τους ρόλων»

Η αποδόμηση της δημόσιας εικόνας του Μητσοτάκη και το σπάσιμο του αντισυριζα μέτωπου δεν ήταν όμως ο μόνος στόχος του Τσίπρα. Ήταν και η συγκρότηση αντιμητσοτακικού μετώπου απ’ όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και από προσωπικότητες του δημοσίου βίου, που επηρεάζουν το λεγόμενο εποικοδόμημα της κοινωνίας (πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι κ.α.), η πλειονότητα των οποίων, μέχρι πρότινος, έβλεπε με αρκετή συμπάθεια τον Κυριάκο και περισσότερη αντιπάθεια τον Αλέξη. Συνταγματολόγοι, νομικός κόσμος, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι μπορεί να μην ψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με αφορμή τις υποκλοπές, το απόρρητο, τη γνωμοδότηση Ντογιάκου και την επίθεση στον Χρήστο Ράμμο και την ΑΔΑΕ βρίσκονται στην ίδια πλευρά, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και απέναντι στην κυβέρνηση. Αν θα καταφέρει η ηγεσία της Κουμουνδούρου να καρπωθεί και εκλογικά το «αντικυβερνητικό - αντιμητσοτακικό μέτωπο» μέλλει να αποδειχθεί. Αν δηλαδή κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις από το χώρο της Κεντροαριστεράς, με απήχηση στην κοινή γνώμη, θα δεχθούν να περιληφθούν και στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε γίνει με αρκετούς πασοκογενείς, που το 2019 συμπαρατάχθηκαν με τον Μητσοτάκη για να κερδίσει τις εκλογές, αλλά και για να ασκήσει στη συνέχεια την κυβερνητική εξουσία. Προσώρας, η «ψαριά» του Τσίπρα στον λεγόμενο μεσαίο χώρο δεν είναι τόσο μεγάλη, που να δείχνει ότι διαμορφώνεται ρεύμα πολιτικής αλλαγής, όπως είχε γίνει πριν τέσσερα χρόνια με τον Μητσοτάκη. Σε κάθε περίπτωση η εκλογική μάχη τώρα αρχίζει και ζεσταίνεται. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει βελτιώσει την απόδοση του στο πολιτικο-εκλογικό παιχνίδι. Βρίσκεται σε καλύτερη θέση συγκριτικά με μερικούς μήνες πριν. Οι αποκαλύψεις για τις υποκλοπές τον βοήθησαν, αλλά δεν αρκούν για να περάσει μπροστά. Η επόμενη μέρα της σύγκρουσης στη Βουλή είναι μια καλή αφετηρία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις ανά την επικράτεια που ξεκινά την Τετάρτη από το «Ανδρέας Παπανδρέου» του Περιστερίου.

Ο τέταρτος στόχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι να ανατιναχτεί και η τελευταία γέφυρα συνεννόησης ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τον Ανδρουλάκη. Στην Κουμουνδούρου γνωρίζουν πως η πλειοψηφία της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ αν ήταν να διαλέξει θα προτιμούσε συνεργασία με τη ΝΔ και όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τα στελέχη τηςΧαριλάου Τρικούπη, τα οποία μάλλον προτιμούν την «προοδευτική διακυβέρνηση» από την επανάληψη της «συγκυβέρνησης με τη δεξιά», που τους οδήγησε σε πολιτικό και εκλογικό αφανισμό. Η αλήθεια βέβαια είναι πως τόσο ο Μητσοτάκης όσο και ο Τσίπρας θα ήθελαν ο ενδιαμέσος χώρος του ΠΑΣΟΚ να εξαφανιστεί και το μέλλον του δικομματισμού να επιστρέψει στις παλιές εποχές, όπου τη Δεξιά εκπροσωπούσε η ΝΔ και την λεγόμενη Προοδευτική Παράταξη, το ΠΑΣΟΚ. Να πάρει όσο μεγαλύτερη κομμάτι μπορεί από τους κεντρώους του ΠΑΣΟΚ θέλει ο Μητσοτάκης για να κάνει τη ΝΔ πανίσχυρη, να συγχωνευθούν ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ σε ένα κόμμα, την Προοδευτική Συμμαχία, θέλει ο Τσίπρας ώστε ο δεύτερος κυβερνητικός πόλος του δικομματισμού να γίνει πλειοψηφικός σε συνθήκες ενισχυμένης αναλογικής. Με την πρόταση μομφής, τη συζήτηση και την ψηφοφορία στη Βουλή θεωρεί πως τα δύο κόμματα έρχονται πιο κοντά και ταυτόχρονα η απόσταση της Χαριλάου Τρικούπη από την Πειραιώς μεγαλώνει. Βεβαίως, περισσότερο ωφελημένος βγαίνει ο Αλέξης Τσίπρας κι αυτό είναι το πέμπτο κέρδος του. Ενώ η αποκάλυψη των υποκλοπών ξεκίνησε από τον Ανδρουλάκη, τη διαχείριση την καρπώθηκε σχεδόν αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς το ΠΑΣΟΚ πέραν της καταγγελίας για το κινητό του Ανδρουλάκη δεν ανέλαβε καμμία άλλη πρωτοβουλία. «Το γεγονός το δημιουργήσαμε εμείς, με τον Ανδρουλάκη, αλλά στο ταμείο για να εισπράξει τα κέρδη πήγε ο Τσίπρας, με τον Ράμμο, την ΑΔΑΕ, τη λίστα με τα ονόματα και την πρόταση μομφής», μάς λέει διακεκριμένο και ιστορικό στέλεχος του Κινήματος . Στην παρατήρησή μας ότι το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει τους 50 βουλευτές που χρειάζεται για να υποβληθεί πρόταση μομφής, η απάντηση του πράσινου συνομιλητή μας είναι καταπέλτης: «Ένας λόγος παραπάνω για να κάνουμε εμείς το ΣΥΡΙΖΑ ουρά μας και να μην τρέχουμε πίσω από αυτόν. Θα έπρεπε να διακηρύξουμε την πρόθεσή μας να υποβάλουμε πρόταση μομφής και να καλέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης να υπογράψουν το κείμενό μας, βάζοντας τις υπογραφές τους κάτω από τους 22 βουλευτές μας. Εάν το είχαμε κάνει θα ήμασταν εμείς καβάλα στο άλογο και όχι ο Τσίπρας».

Προφανώς, η καταφανής υπεροχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναντι του ΠΑΣΟΚ οφείλεται και στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα συγκροτημένο κόμμα, με ηγεσία, στρατηγική, τακτική και κυβερνητική στόχευση, σε αντίθεση με τη Χαριλάου Τρικούπη, η οποία ψάχνει ακόμη να βρει τα πατήματά της και με έναν επικεφαλής, ο οποίος δεν βρίσκεται στη Βουλή και δεν έχει ακόμη αφομοιώσει -για να το πούμε όσο πιο γίνεται κομψά- τα μαθήματα ηγεσίας, προκειμένου να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο κυβερνητικό παιχνίδι και στις υποθέσεις της κεντροαριστεράς. Για να καταλάβουμε τη διαφορά στη λειτουργία των δύο κομμάτων, αλλά και για να αποκαλύψουμε το παρασκήνιο της απόφασης για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνουμε το εξής γεγονός. Η απόφαση για κατάθεση μομφής δεν ελήφθη μετά τη συνάντηση του Τσίπρα με τον Ράμμο και την Κατερίνα Σακελλαροπούλου την Τρίτη. Είχε ληφθεί πέντε μέρες νωρίτερα σε συνάντηση του Τσίπρα με 11 κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Σβίγγου, Βασιλειάδης, Καλογήρου, Τσακαλώτος, Σκουρλέτης, Ραγκούσης, Φλαμπουράρης, Βούτσης, Βίτσας, Γεροβασίλη, Θεοχαρόπουλος), όπου συζητήθηκε η τακτική του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας για τις υποκλοπές και για να αποκρουστεί η κυβερνητική αντεπίθεση που είχε ως αιχμές τον Ράμμο, τον Καλογρίτσα και την μικρή Μαρία.

Στη συνάντηση αυτή αποφασίστηκε, ομοφώνως, πως ο Τσίπρας πρέπει μετά τις συναντήσεις που θα έχει με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ να πάει στην Ολομέλεια της Βουλής, να ανακοινώσει τα ονόματα που η ΕΥΠ παρακολουθεί με νόμιμη επισύνδεση, αλλά χωρίς να συντρέχει κανένας λόγος εθνικής ασφάλειας, και να καταθέσει πρόταση μομφής. Από τη μια «για να βρεθεί ο Μητσοτάκης με την πλάτη στον τοίχο» και από την άλλη για «να ανακοπεί η επίθεση Μητσοτάκη», η οποία, σύμφωνα με τα όσα συζητήθηκαν στο γραφείο του Τσίπρα, μετά την συζήτηση και την ψηφοφορία για τη μομφή όντως «ανακόπηκε, αφού όχι μόνο δεν απάντησε στα συγκεκριμένα ερωτήματα που του έθεσε ο Τσίπρας, αλλά ήταν φανερή η πρόθεσή του να υπάρξει συμψηφισμός». Κάποιοι μάλιστα, έκαναν λόγο για «επιστροφή στην εποχή της ΕΡΕ», ενώ κάποιοι άλλοι εκτίμησαν πως «ο λαϊκοπατριωτικός κόσμος της ΝΔ είναι δυσαρεστημένος με τον Μητσοτάκη, όχι τόσο για τις υποκλοπές αφού ανέκαθεν από την εποχή Τόμπρα και Μαυρίκη γίνονταν, αλλά για την παρακολούθηση της στρατιωτικής ηγεσίας». Η επίθεση Μητσοτάκη μπορεί να ανακόπηκε -κι αυτό συνιστά ένα ακόμη κέρδος-, αλλά οι εκλογές πλησιάζουν και ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει στη δημοσιότητα τα ονόματα των υποψηφίων βουλευτών. Πέρασαν τρεις μήνες και η ανακοίνωσή τους πάει από βδομάδα σε βδομάδα κι από μέρα σε μέρα. Η ερχόμενη λέγεται ότι θα είναι η τελευταία(;) και επιτέλους(!) θα συνεδριάσει η Πολιτική Γραμματεία και κάποια στιγμή τον Φεβρουάριο θα συνέλθει και η Κεντρική Επιτροπή για να δώσει και τυπικά την έγκριση στις λίστες των υποψηφίων.

Ένα από τα επιπλέον κέρδη, το έκτο, της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την πρόταση μομφής , σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι «χάλασε και ο σχεδιασμός Μητσοτάκη. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τη συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός τη Δευτέρα και τις εξαγγελίες για την οικονομία, ούτε για την επίσκεψη στην Κρήτη και τον ΒΟΑΚα». Και βέβαια, το έβδομο κέρδος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «πόλεμος των ακροκεντρώων». Και ειδικότερα (στο θεμελιακό και υπαρξιακό ερώτημα για τον δημόσιο και πολιτικό βίο!!!) αν κάποιοι, μεταξύ των οποίων ο Βενιζέλος και ο Αλιβιζάτος, αρχίζουν και νιώθουν καλύτερα με τον ΣΥΡΙΖΑ παρά με τη ΝΔ και προτιμούν τον Τσίπρα από τον Μητσοτάκη; Πάντως, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ βλέποντας τον «πόλεμο των ακροκεντρώων» και μάλιστα μεταξύ πρωτοκλασάτων υπουργών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ σημειώνει με μελαγχολία: «Τουλάχιστον, Διαμαντοπούλου και ο Φλωρίδης, για να είμαστε δίκαιοι, δεν αλλαξοπίστησαν, παραμένουν συνεπείς οπαδοί του φιλελεύθερου και μεταρρυθμιστή νέου τους αρχηγού, του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ακόμη και στην ομιλία του στη Βουλή για τις υποκλοπές επετέθη στον Ανδρέα Παπανδρέου συσχετίζοντας τις σακούλες του Καλογρίτσα με τα πάμπερς του Κοσκωτά, ξεχνώντας ότι ο Ανδρέας όχι μόνον αθωώθηκε, αλλά και απεδείχθη, όπως παραδέχτηκε ακόμη και ο τότε Πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου Βασίλης Κόκκινος, ότι οι ιστορίες με τα πάμπερς ήταν μυθεύματα».

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε πως σε πολλούς βουλευτές, αλλά και παράγοντες του δημοσίου βίου, προκάλεσε εντύπωση το γεγονός ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δέχθηκε τον Αλέξη Τσίπρα λίγες ώρες μετά τη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της ΑΔΑΕ. Η εντύπωση που δόθηκε ήταν πως η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ουσιαστικά «νομιμοποίησε» τη συνάντηση του Τσίπρα με τον Ράμμο και κατά κάποιο τρόπο συμφώνησε να αξιοποιήσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πολιτικά τον φάκελο που του έδωσε ο Πρόεδρος της ΑΔΑΕ, παρότι η κυβέρνηση υποστηρίζει πως αυτό είναι παράνομο. Η αλήθεια βέβαια δεν είναι αυτή. Το ραντεβού στο προεδρικό Μέγαρο είχε κλειστεί μέρες πριν ο Τσίπρας συναντηθεί με τον Ράμμο. Μάλιστα, η επίσκεψη στην ΑΔΑΕ και η συνάντηση με τον Πρόεδρό της αποφασίστηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Οι δύο συναντήσεις είχαν ως σκοπό τη μεγιστοποίηση των εντυπώσεων και έγιναν με τρόπο που ούτε η Σακελλαροπούλου ούτε ο Ράμμος μπορούσαν να ματαιώσουν ή να μεταθέσουν τη συνάντηση με τον Τσίπρα χωρίς να γίνουν αντικείμενο επικρίσεων και αρνητικών σχολίων. Με απλά λόγια και όπως θα έλεγε και ο λογοτέχνης Βασίλης Βασιλικός …η Κατερίνα πιάστηκε στα δίχτυα του Αλέξη.