Όπως σας υποσχέθηκα χθες μετά τα έξι πρώτα συμπεράσματα για τις εκλογές της 21ης Μαϊου σήμερα σας γράφω άλλα πέντε…

7) Σε όλες τις δημοσκοπήσεις η ακρίβεια και η οικονομία ήταν αυτά που απασχολούσαν τους ψηφοφόρους. Όμως η εκλογική μάχη δόθηκε για την απλή αναλογική, την προοδευτική διακυβέρνηση, ποιοι θα συμμετέχουν και τις διαδικασίες που θα επιτευχθεί, τις υποκλοπές, τα Τέμπη, τα «πετσωμένα» μέσα ενημέρωσης, τους «Πάτσηδες, τους θανάτους από την πανδημία. Αντί να επιμένει μονότονα στην ακρίβεια, τους πλειστηριασμούς, τους μισθούς και να προβάλλει τις προτάσεις του για το πως θα διορθώσει τα οικονομικά προβλήματα άπλωσε …τραχανά επί παντός του επιστητού. Αντί η κριτική του να είναι επικεντρωμένη στα δύο τρίτα -όχι τέσσερα- θέματα που απασχολούν και ενδιαφέρουν τους ψηφοφόρους ο ΣΥΡΙΖΑ πυροβολούσε αδιακρίτως και τις περισσότερες φορές με αρνητικό τρόπο. Έβλεπε το ποτήρι άδειο. Αντίθετα η ΝΔ είχε θετική ατζέντα και ήταν επικεντρωμένη στο «μισογεμάτο ποτήρι» που θέλει μια δεύτερη τετραετία για να το γεμίσει.

8) Η λεγόμενη δεξιά πολυκατοικία, με εξαίρεση τον Βελόπουλο ξέμεινε από ενοίκους. Αντίθετα ο Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου για μια χούφτα ψήφους έμειναν εκτός Βουλής. Και μαζί με αυτούς και το κόμμα ΝΙΚΗ, που η εκλογική του βάση, λέγεται ότι ήταν θρησκευόμενοι ψηφοφόροι του Πάνου Καμμένου, οι οποίοι στις προηγούμενες εκλογές βρίσκονταν πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ παρά στη ΝΔ. Τα τρία αυτά κόμματα αθροίζουν περίπου 8,5% του εκλογικού σώματος. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν στην περιοχή του 30% ο Τσίπρας θα έτριβε τα χέρια του αφού θα μπορούσε να πάρει τουλάχιστον το μισό τους ποσοστό στην δεύτερη και δημοψηφισματικού χαρακτήρα εκλογική αναμέτρηση με τον Μητσοτάκη. Τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 20% και χωρίς κυβερνητική προοπτική οι ψηφοφόροι μπορεί να επιλέξουν να δώσουν στα τρία αυτά μικρά κόμματα τις λίγες ψήφους που χρειάζονται για να μπουν στη Βουλή. Εάν μπουν στη Βουλή (και από πεντακομματική γίνει οκτακομματική) το 16% της αναντιπροσώπευτης ψήφους που κατεγράφη στις εκλογές της 21ης Μαΐου αυτομάτως θα πέσει στο μισό και πιο κάτω από το 8% ανεβάζοντας έτσι την αυτοδυναμία στο 38%. Η γενναιοδωρία στα τρία μικρά κόμματα εφόσον προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ τότε μπορεί το 20% της Κουμουνδούρου να γίνει 18-19% και όχι 23-24%. Αν μάλιστα ανεβάσει ποσοστά το ΠΑΣΟΚ τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως, η γεναιοδωρία μπορεί να προέλθει και από άλλα μικρότερα κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή ή τελικά οι ψηφοφόροι να προκρίνουν ότι είναι πιο σοβαρό να ενισχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίβαρο στην δεξιά παντοδυναμία παρά να μπουν η Ζωή, ο Βαρουφάκης και ο Νάτσιος στη Βουλή.

9) Το πως θα ανεβάσει το ποσοστό του ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που (πρέπει να) απασχολεί τον Τσίπρα. Από τη στιγμή που δεν έχει άμεσο κυβερνητικό αφήγημα είναι δύσκολο. Η εκλογική του στρατηγική θα πρέπει να ισορροπήσει σε τρία ασταθή βάθρα. Το πρώτο, να «ρουφήξει» αυτός τα τρία μικρά κόμματα και όχι να «βυζάξουν» αυτά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο, να περιορίσει όσο (και εάν) μπορεί το ιμπέριουμ του Μητσοτάκη. Να δυσκολέψει την επίτευξη της αυτοδυναμίας του πρέπει να είναι ο στόχος. Το τρίτο, να μην εγκλωβιστεί σε ένα πόλεμο φθοράς με το ΠΑΣΟΚ για το ποιος θα είναι η μελλοντική αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτή η διαμάχη εξυπηρετεί πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και την κυβέρνηση. Στην πολιτική ο δεύτερος αντιπαρατίθεται με τον πρώτο και όχι με τον τρίτο. Αν αμύνεσαι για να κρατήσεις τη δεύτερη θέση και δεν επιτίθεσαι για να διευρύνεις τα περιθώρια μελλοντικής επικράτησης επί του πρώτου έχεις χάσει το παιχνίδι. Η αξιωματική αντιπολίτευση (οφείλει να) κάνει μονομέτωπο αγώνα κι όχι διμέτωπο. Το μέτωπο είναι προς την κυβέρνηση και όχι στα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μέχρι πρότινος θεωρούσες δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους. Αντί να καταγγέλλεις τον Ανδρουλάκη και τον Κουτσούμπα που σε πολεμάνε -και είναι λογικό για να περιφρουρήσουν τη δύναμή τους- απευθύνεσαι στα δημοκρατικά και αντιδεξιά αισθήματα των προοδευτικών πολιτών και θέτεις τα εκλογικά διλήμματα για την πορεία της χώρας και της ανάγκης να υπάρχει ισχυρός έλεγχος στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία με βάση το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου θα πρέπει μάλλον να θεωρείται δεδομένη. Βεβαίως, με τον Αντώναρο υποψήφιο δεν κάνεις αντιδεξιό αγώνα ούτε μπορείς να καλείς σε διάλογο τους πασόκους (και ιδιαίτερα τους παπανδρεϊκούς) με φόντο τα πολλά πρόσωπα του καραμανλισμό, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

10) Το εκλογικό αποτέλεσμα ισχυροποίησε τον Μητσοτάκη, τον Ανδρουλάκη και τον Κουτσούμπα στα κόμματά τους. Αντίθετα, η εκλογική καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ως λογική συνέπεια και την αμφισβήτηση της ηγετικής επάρκειας του Τσίπρα. Θα ήταν όμως καταστροφικό, πολιτικά και εκλογικα, τόσο για τον Τσίπρα όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ να επικρατήσει η λογική ότι ο Τσίπρας είναι αρχηγός υπό προθεσμία, μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιουνίου.
Καλύτερα να υπάρξει αλλαγή φρουράς τώρα παρά να λέγεται ότι το θέμα της ηγεσίας θα συζητηθεί την επομένη των εκλογών. Μόνον ηλίθιοι ή εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ θα υποστήριζαν μια τέτοια ανοησία. Η πολιτική έχει και νίκες και ήττες. Και τα πάντα εξετάζονται μετά τις εκλογές. Δεν λες ότι υπάρχει πρόβλημα, αλλά θα το αντιμετωπίσουμε αργότερα επειδή τώρα δεν μας φτάνει ο χρόνος ή δεν έχουμε καλύτερο/η από τον Τσίπρα. Αντί να φλυαρούν θα έπρεπε να υιοθετήσουν τα γαλλικά του Τζουμάκα στον εκπρόσωπο τύπου του ΠΑΣΟΚ: Silence.

11) Τελικά ούτε οι νέοι ούτε οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι προτίμησαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Πλειοψηφία και στις δύο αυτές κατηγορίες ήταν, με βάση την ανάλυση των exit polls η ΝΔ. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας περίμενε αυτούς για να ανατρέψει ή να περιορίσει τη διαφορά δείχνει ότι η γνώση του για την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών δεν είναι και η καλύτερη δυνατή. Επίσης, αποδεικνύεται λάθος η στροφή προς το Κέντρο. Στην πλειοψηφία τους οι κεντρώοι προτίμησαν τον Μητσοτάκη, ενώ δεύτερη επιλογή τους ήταν το ΠΑΣΟΚ, με τον ΣΥΡΙΖΑ να λαμβάνει περίπου το 12% των κεντρώων ψηφοφόρων. Βέβαια, τους μετριοπαθείς μεσοχωρίτες δεν μπορείς να τους κερδίσεις με τον Πολλάκη, τον Αντώναρο, τον Μιθριδάτη, την Φωτίου, τον Κατρούγκαλο και έχοντας τον Βαρουφάκη για κυβερνητική καβάντζα. Είναι προφανές ότι στην κοινωνία σημειώνονται αλλαγές και μετατοπίσεις τις οποίες η Κουμουνδούρου, σε αντίθεση με το Μαξίμου, δεν φαίνεται να έχει εισέτι κατανοήσει, με αποτέλεσμα ολόκληρη η Ελλάδα να βαφτεί γαλάζια. Να πέσουν ακόμη και η Κρήτη και η Δυτικά Ελλάδα, παραδοσιακά κάστρα της Προοδευτικής Παράταξης. Και να περάσουν στα χέρια της Δεξιάς οι λαϊκές και εργατικές περιφέρειες της Δυτικής Αθήνας και της Β’ Πειραιώς…