Αγγελόπουλο αυτοί; Λάνθιμο εμείς. Πανάρχαιο γνώρισμα, πανάρχαιη και η ανάγκη μας για μικρούς ή μεγάλους εμφυλίους. Δεν πανηγύριζε σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, με τον Χρυσό Φοίνικα για την "Μία αιωνιότητα και μια ημέρα". Ούτε τώρα, για το "POOR THINGS" και τον Χρυσό Λέοντα που κάποια αδιάβαστα Μίντια τον συγχέουν με την Χρυσή Άρκτο, σπεύδοντας αιφνιδιασμένα να πάρουν μέρος στον εθνικό αλαλαγμό. Και τότε, βέβαια, το αρμόδιο υπουργείο ανακοίνωσε την υπερηφάνειά του, όπως σήμερα η αρμόδια υπουργός κάνει λόγο για "πράξη ανάτασης σε στιγμές δοκιμασίας". Τι κρίμα γι αυτήν και τους εποπτευόμενους φορείς του εγχώριου κινηματογράφου, που ο θριαμβευτής της φετινής Μόστρα δεν βρήκε ούτε μια λέξη, στην απονομή των βραβείων, για τους δοκιμαζόμενους, ειδικώς, ή για την νωπή τραγωδία, γενικώς.

Δείγμα της οριστικής του απομάκρυνσης, όχι μόνον της επαγγελματικής, μα και της ψυχικής, ίσως παρατηρήσουν οι κακεντρεχείς. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα προσμετράται μια ατομική αναγνώριση στον πολιτιστικό πλούτο μιας χώρας, χάρη και μόνον στην ιθαγένεια του βραβευθέντος. Για την ιστορία, πάντως, ο Γιώργος Λάνθιμος είχε δει το σενάριο του "Κυνόδοντα" ν' απορρίπτεται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, (ναι, ο Παπαλιός είναι αλλιώς), πριν τον "ανακαλύψουν" ο Μαρίν Καρμίτς κι οι κυνηγοί ταλέντων στις Κάννες, ώστε να προετοιμάσει την μεταπήδησή του στο διεθνές περιβάλλον και στο αγγλόφωνο σινεμά. Για την ιστορία, επίσης, οι καλύτερες στιγμές του Θόδωρου Αγγελόπουλου είχαν στα φεστιβάλ ως μέτρο σύγκρισης τις ταινίες των σπουδαίων δημιουργών της εποχής του. Η πιο σημαντική διαφορά; Απέπνεαν εντοπιότητα, αντλούσαν το υλικό τους από την ελληνική κιβωτό, όπως κι εκπροσωπούσαν την ελληνική κινηματογραφία, ακόμα και στις πλέον "διεθνείς" εκδοχές του έργου του.

Το λυκόφως των ιδεολογιών, η Ιστορία, η ελληνική τραγωδία με το βλέμμα της Αριστεράς, από την μια. Μύθοι δανεικοί και "πειραγμένοι", ύφος ανατρεπτικό και "λοξό", στην υπηρεσία του σύγχρονου ξιπασμένου θεατή, από την άλλη. Δυο κόσμοι χωριστά; Για κάθε ανεξίθρησκο, δεν χρειάζεται η βράβευση του ενός ν' ακυρώνει τον άλλον. Ζήτημα αξιών, αντιλήψεων και μόδας, ενδεχομένως. Αν, λοιπόν, κάποιος δικαιούται να υπερηφανεύεται για τον Λάνθιμο, είναι η Σχολή Σταυράκου απ' την οποία και αποφοίτησε κι όχι οι γραφειοκράτες που αυτοσυγχαίρονται, όπως κάνουν και στις περιπτώσεις ταινιών που κερδίζουν διακρίσεις, γυρισμένες απλώς σε τουριστικές ή μη τοποθεσίες της Ελλάδας.

Σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο σκηνοθέτης του φαντασμαγορικού "POOR THINGS" αποτελεί έναν ακόμα συνδυασμό Brain Drain και Success Story - να χειροκροτήσουμε και τους BUCKS, αν κατακτήσουν το ΝΒΑ, σαν να πρόκειται για την Εθνική μας ομάδα; Η νίκη στη Μόστρα του ανοίγει σίγουρα και την πόρτα για την διεκδίκηση κάποιων Όσκαρ, μ' επικεφαλής την πρωταγωνίστρια Έμα Στόουν. Όσο για το ιταλικό σινεμά, παρά την φιλόδοξη παρουσία του, περιορίστηκε στο βραβείο σκηνοθεσίας στον Ματέο Γκαρόνε για το "IO CAPITANO". Αντίθετα, με την σύμπτωση στο "EVIL DOES NOT EXIST"  τόσο του βραβείου των κριτικών (FIPRESCI) όσο και του Γκραν Πρι, του μεγάλου βραβείου δηλαδή της κριτικής επιτροπής, ο Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, δημιουργός ενός κομψού, ευθύβολου, επίκαιρου και ποιητικού ύμνου-προειδοποίηση για την Φύση και την εύθραυστη ισορροπία της, προβάλλει ως ο αληθινός, ανεπίσημος νικητής της διοργάνωσης. Όπως πάντοτε, τα βραβεία και τα φεστιβάλ φεύγουν, οι δημιουργίες μένουν.

Ci Vediamo.