Από χτες το βράδυ και με την εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διακινούνται συζητήσεις για το αν έχουν εκλείψει οι λόγοι για τους οποίους η Νέα Αριστερά συγκροτήθηκε πριν ένα χρόνο.

Τρεις πρώτες σκέψεις:

1. Μέσα σε αυτό το ένα έτος, ο χρόνος δεν πάγωσε. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίστηκε από τις πολιτικές του θέσεις και μετασχηματίστηκε σε ένα ακόμα πιο «κεντρώο» κόμμα σε σχέση με το κόμμα που ηττήθηκε το 2023. Οι θέσεις του για την φορολογική ελάφρυνση εισοδημάτων άνω των 200.000 ευρώ, η υπερψήφιση των πολεμικών εξοπλισμών Μητσοτάκη και η διαρκής απομάκρυνση του από την Αριστερά καταδεικνύει πλέον και τη νέα του τοποθέτηση στον πολιτικό άξονα. Και αυτό δεν ήταν υπόθεση του κυρίου Κασσελάκη. Ήταν μια πολιτική που υπερασπίστηκε το σύνολο των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-εντός και εκτός βουλής. Δικαίωμά τους, βέβαια. Αλλά και δικαίωμά μας να επιμείνουμε Αριστερά.

2. Υπάρχει όμως και ένα ζήτημα πολιτικού ήθους που θα αποτελεί ανοιχτή πληγή για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο «ακατανόμαστος» πλέον πρώην Πρόεδρος του, βρήκε πλήρη αποδοχή, στήριξη και υπεράσπιση από όσους και όσες σήμερα επιθυμούν να «επανακινήσουν» τον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αυτούς και αυτές δεν θα τα κατάφερνε. Έπρεπε να αντικαταστήσει από την προεδρεία της Κ.Ο. τον Σ. Φάμελο με το Ν. Παππά για να συνειδητοποιηθεί ο εκφυλισμός. Η απουσία ουσιαστικής αυτοκριτικής -μέσα από πολιτικές διαδικασίες- προσθέτει στην ήδη μεγάλη αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ.

3. Η Νέα Αριστερά δεν θα μιλήσει για δικαίωση. Δεν θα μιλήσει ρεβανσιστικά. Απευθύνεται σε όλους και όλες που ζητούν μία πολιτική απάντηση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και στην λεηλασία των ζωών μας. Σε όλους και όλες, που αγωνιούν για τον εκφυλισμό της Αριστεράς. Σε όλους και όλες που αγωνιούν για μία ανταγωνιστική αντιπολίτευση απέναντι στη Δεξιά.

Τώρα είναι η ώρα της συστράτευσης, τώρα είναι η ώρα του αγώνα. Τώρα είναι η ώρα της αξιοπρέπειας. Και στην πολιτική αλλά κυρίως για τις ζωές μας.