Τα καυτά προβλήματα της επικαιρότητας αρχίζουν να κουράζουν με την ομοιόμορφη επανάληψή τους. Όχι πως δεν πρωταγωνιστούν και φέτος, για μιαν ακόμη χρονιά, σ’ ένα ακόμα φεστιβάλ. Μετανάστευση, ανθρώπινα δικαιώματα, κρίση της οικογένειας, πόλεμος των πολιτισμών και προσωπικές καταστροφές στο βωμό των βίαιων αλλαγών, δίνουν και παίρνουν. Απλώς, στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της 75ης Μπερλινάλε διακρίνεις μιαν τάση να ενισχυθούν όλα τα παραπάνω με την προσθήκη της γυναικείας ευαισθησίας ή με την αύρα του υπερφυσικού, του μαγικού, του παραμυθιού.

Μιλώντας για το τελευταίο, ιδού μια σύγχρονη διασκευή της περίφημης «Βασίλισσας του Χιονιού» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Στο « TOUR DE GLACE” (Γαλλία) η Λουσίλ Χατζιχαλίλοβιτς αφαιρεί τον χαρακτήρα του νεαρού αγοριού, εστιάζοντας στην σχέση ανάμεσα στην έφηβη ορφανή που ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός και στην μυστηριώδη όσο και εκκεντρική ντίβα του σινεμά που υποδύεται την Βασίλισσα του μύθου, απαιτώντας θυσίες από όσους την αγαπούν. Η δράση τοποθετείται στη δεκαετία του ´70, όταν οι αναφορές στον Ζαν Κοκτώ (“Η Ωραία και το Τέρας”) και στα “Κόκκινα Παπούτσια” του Μάικλ Πάουελ ήταν νωπές. Υπνωτιστικός ρυθμός, σκιές της ψυχανάλυσης και του Χίτσκοκ, υποβλητική ατμόσφαιρα, η ταινία μέσα στην ταινία κι επικεφαλής η Μαριόν Κοτιγιάρ, πάντα τολμηρή στις επιλογές της. Σε πείσμα της παγωνιάς, θερμή η υποδοχή της στην πρεμιέρα του BERLINALE PALAST.

Την διαδέχεται, με ένα 24ωρο διαφορά, η Τζέσικα Τσαστέιν, με ροζ τουαλέτα. Σιγά, στη διάρκεια της δεύτερης συνεργασίας της με τον Μισέλ Φράνκο, με τίτλο “DREAMS” (είχε προηγηθεί το “MEMORY”) κι επίκεντρο την ερωτική πλην αδιέξοδη σχέση μιας Αμερικανίδας κι ενός Μεξικανού (ο Ισαάκ Χερνάντεθ, αστέρας του American Ballet Theatre), δεν προλαβαίνει ν’ αλλάζει αμφίεση, απο σκηνή σε σκηνή, ακόμη κι εκεί όπου οι αλλεπάλληλες συνευρέσεις απαιτούν την ολική της αφαίρεση. Το σεξ, στην ουσία, είναι ο ισχυρός συνδετικός κρίκος. Τα υπόλοιπα (τάξη οικονομική, χρώμα, γλώσσα, αντιλήψεις) ορθώνουν ένα τείχος ανάμεσα τους, πιο αδιαπέραστο κι από εκείνο του Ντόναλντ Τράμπ. Η κόρη του λευκού μεγιστάνα-φιλανθρώπου (επάγγελμα κι αυτό!) απλώς ξεβολεύεται όταν ο γοητευτικός μοναχογιός της μελαχρινής νοικοκυράς περνάει τα σύνορα κι ονειρεύεται μια νέα, διαφορετική ζωή, πριν συλληφθεί και απελαθεί από τις ΗΠΑ. Όπου, βεβαίως, διαπρέπει (εκτός οθόνης) ο συμπρωταγωνιστής, όπως και ο συμπατριώτης του σκηνοθέτης. Πίσω από την μυθοπλασία, μήπως μια παραβολή για την περίπλοκη σχέση ΗΠΑ - Μεξικού;

Από την ανάμειξη ερωτισμού και κυνισμού, στον καθαρόαιμο μαγικό ρεαλισμό, από την πλούσια παράδοση του οποίου αντλεί ο Γκαμπριέλ Μασκάρο, καθώς στο “THE BLUE TRAIL” ( Βραζιλία - Μεξικό - Χιλή) αφηγείται την προσωπική οδύσσεια της 77χρονης ηρωίδας του (εξαιρετική η Ντενίζ Βέινμπεργκ στον κεντρικό ρόλο), που ονειρεύεται κάποιο αεροπορικό ταξίδι πριν από την αναγκαστική εκτόπισή της στην Colony, τόπο εξορίας δηλαδή για τους ηλικιωμένους. Για την Τερέζα, όμως, ο ψευδο-παράδεισος ας περιμένει. Απ´ το ένα καΐκι στην άλλη γνωριμία, κι απ’ τον Αμαζόνιο στην παρανομία, μάχεται για την ελευθερία της σε ένα κόσμο όλο και πιο κοντά στην απάτη, στην έλλειψη ανθρωπιάς και στον ολοκληρωτισμό. Πολιτική δυστοπία ή κραυγή για τη ζωή που φεύγει; Δε γνωρίζουν φύλο τα όνειρα κάθε λογής, ειδικά στην ήπειρο του σινεμά. Η Μπερλινάλε έφτασε στη μέση, αλλ' έχεις την εντύπωση πως, τώρα, όλα αρχίζουν.