Δεν την λες και σεμνή τελετή την απονομή βραβείων, οπουδήποτε στον κόσμο. Ειδικά στην φετινή Μπερλινάλε, όμως, η βαριά σκιά των γερμανικών εκλογών, όσο μείωσε την σημασία της τόσο την προστάτεψε από τα χειρότερα. Ούτε Γάζα, ούτε Ουκρανία, ούτε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Σαν το φεστιβάλ, όπως και το σινεμά γενικότερα, να κέρδισαν αναπάντεχα το δικαίωμα να κλειστούν για λίγο στον εαυτό τους, έχοντας ν’ αναλογιστούν τις απώλειες τόσων και τόσων αιθουσών σ´αρκετές ευρωπαϊκές χώρες ή, πολύ περισσότερο, την απειλή της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Στην πρώτη της χρόνια, η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια Τρίσια Τατλ, απέφυγε τις κακοτοπιές. Στα υπέρ της, η αύξηση των θεατών και του ενδιαφέροντος. Σκαμπανεβάσματα στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, βελτίωση των παράλληλων τμημάτων. Και η ετυμηγορία της κριτικής επιτροπής, μάλλον προβλέψιμη. Με πρόεδρο τον Τοντ Χέινς, τον αμερικανό σκηνοθέτη – σύμβολο του Queer κινηματογράφου, σ’ έναν τίτλο ανάλογου κλίματος θα κατέληγε η Χρυσή Άρκτος. Αφού το “SEX” και το “LOVE” παρουσιάστηκαν πέρυσι, μην προκαλώντας ιδιαίτερη αίσθηση, τα “ΟΝΕΙΡΑ”, τρίτο και τελευταίο μέρος μιας τριλογίας, προβλήθηκαν στην εκπνοή της κούρσας, κάνοντας την έκπληξη.

Και έτσι, ο Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ, μεσήλικας πια, γίνεται ο πρώτος Νορβηγός που κατακτά μιαν τόσο υψηλή διάκριση, διηγούμενος μ’ αυτοπεποίθηση, κομψότητα (ελαφρώς διαφημιστική) κι ευγένεια την ερωτική αφύπνιση της έφηβης πρωταγωνίστριας του. Όταν η γιαγιά και η μητέρα διαβάσουν το ημερολόγιο της για την σχέση της με την μιγάδα καθηγήτρια των Γαλλικών, το χιούμορ, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις σαρώνονται από την ορμή των φαντασιώσεων. Ναι, να ονειρεύεστε για να βραβεύεστε κιόλας. Μήπως, επίσης, ένα κλείσιμο του ματιού για τους θησαυρούς της ανάγνωσης και της γραφής, για την σημασία γενικά του Λόγου απέναντι στην εικονική πραγματικότητα και την ψευδεπίγραφη επικοινωνία των καιρών μας;

Όσο για την κατά γενική ομολογία πληρέστερη ταινία του διαγωνισμού (“THE BLUE TRAIL”) και μεγάλο φαβορί μέχρι την τελευταία στιγμή, περιορίστηκε στην δεύτερη θέση, στο Γκραν Πρι δηλαδή της επιτροπής, πιθανώς πληρώνοντας την επιλογή του Γκαμπριέλ Μασκάρο να βάλει στο επίκεντρο της κοινωνικής του δυστοπίας μιάν 70χρονη που αρνείται να ξεριζωθεί με την συγκατάθεσή της. Η Αργυρή Άρκτος του καλύτερου σεναρίου για το “CONTINENTAL ‘75” αιφνιδιάζει ακόμη και τον ίδιο τον δημιουργό του, τον Ράντου Ζούντε, σύμφωνα τουλάχιστον με δήλωσή του. Όντως, η ηθική κρίση της δικαστικής υπαλλήλου, εξαιτίας της αυτοκτονίας κάποιου άστεγου, χρησιμεύει ως αφορμή κοινωνικής και πολιτισμικής αξονικής, όμως η αμηχανία σφραγίζει το φινάλε.

Τρεις χώρες (Νορβηγία, Βραζιλία, Ρουμανία), ισάριθμες ηρωίδες. Χρειάζεται να φτάσουμε στην Αργυρή Άρκτο της καλύτερης σκηνοθεσίας και στο τρυφερό δράμα “LIVING THE LAND” του Χούο Μενγκ, ώστε ένα 10χρονο αγόρι να διακόψει την γυναικεία κυριαρχία και η Κίνα να εκπροσωπήσει στην λίστα των βραβείων το σύγχρονο, κίτρινο Χόλιγουντ. Απ’ όπου  προέρχεται, εκτός συναγωνισμού, το πρώτο δείγμα ταινίας κινουμένων σχεδίων, με υποβοήθηση τεχνητής νοημοσύνης, τίτλο “WHAT’S NEXT” (Χονγκ Κονγκ) και εικόνες αποκαλυπτικές, χωρίς διαλόγους και υπότιτλους. Υποβλητική μουσική, αλλόκοτο ρίγος. Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος επί της οθόνης. Αντίο Βερολίνο.