ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

45% ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ, ΟΜΩΣ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ΙΣΩΣ ΦΤΑΣΟΥΝ 55%

Καλώς τα παλληκάρια κι ας άργησαν. Αυτό που, όπως ίσως θυμάστε, πριν λίγο καιρό προέβλεπα, γίνεται.

Δεν πρόλαβε να εκλεγεί ο Βενιζέλος αρχηγός, δεν πρόλαβε να οριστικοποιηθεί ότι οι εκλογές θα γίνουν στις 29 Απριλίου και οι δημοσκοπήσεις άλλαξαν. Πλέον το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πέμπτο κόμμα, αλλά δεύτερο, Το ποσοστό του δεν είναι μονοψήφιο, αλλά διψήφιο. Ο Κουβέλης δεν είναι πια δεύτερο κόμμα, αλλά έκτο. Τα ποσοστά της σύνολης Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ) δεν ξεπερνούν το 40%, αλλά είναι στο συν πλην 20%. Κάποια στιγμή θα αρχίσει να «ξεφουσκώνει» και ο Καμμένος. Και εκεί κοντά στο Πάσχα ή αμέσως μετά -με τις μυστικές δημοσκοπήσεις να διοχετεύονται υπό τύπον δήθεν πληροφοριών από τα επιτελεία των δύο μεγαλύτερων κομμάτων- το ποσοστό της Ν.Δ. θα βρεθεί να ´χει 3 μπροστά και του ΠΑΣΟΚ 2 και η τάξη θα αποκατασταθεί. Ο δικομματισμός, που μέχρι τώρα ελέγετο ότι θα συγκεντρώσει ποσοστά έως 40%, θα δούμε να ξεπερνά το 50% και τα σοβαρά στοιχήματα, παραμονή των εκλογών, θα είναι αν θα είναι πάνω ή κάτω από το 55%.

Αν τα δύο κόμματα καταφέρουν σε συνθήκες κρίσης, μνημονίων, μαζικής φτωχοποίησης και σχεδόν πλήρους απονομιμοποίησης και παρακμής τους να ξεπεράσουν το 50% και να εξασφαλίσουν την ψήφο περίπου των 3/5 των εκλογέων τότε θα έχουν επιτελέσει έναν άθλο. Και μπορούν να τον επιτύχουν αν σκεφτούμε ότι ακόμη δεν έχουν τεθεί εκβιαστικά διλήμματα. Δεν έχει αρχίσει να ανεβάζει στροφές ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του μνημονιακού στρατοπέδου, του πολιτικού, αλλά και των συμφερόντων που στοιχίζονται μ´αυτά.  Μέχρι τώρα οι «αμνήμονες» έκαναν σχεδόν μόνοι τους παιχνίδι. Είχαν άνετη πρόσβαση στους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Ο καταγγελτικός τους λόγος ήταν ευπρόσδεκτος κυρίως στην τηλοψία και στα ερτζιανά επειδή «πουλούσε», αλλά και επειδή περιόριζε το πεδίο των αντιδράσεων στο λόγο. Οι αντιμνημονιακοί δημοσιολογούντες λειτούργησαν εκτονωτικά για το σύστημα. Ο απλός λαός, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι έμποροι, είχαν βρει τους δικούς τους «αντιπροσώπους». Αυτούς που εξέφραζαν τα δικά τους πάθη, το δικό τους πόνο, τα δικά τους αιτήματα ενάντια στα καθεστωτικά-μνημονιακά κόμματα.

Ακόμη και η νεολαία παραχώρησε την αυτενέργεια της στους ρητορεύοντες. Δεν σας κάνει εντύπωση ότι το «θερμόμετρο» της κοινωνίας, του βρασμού και των διαθέσεων της, η νεολαία, δεν ανέβασε όλο αυτό το διάστημα δικό της ...πυρετό, δεν κατέγραψε καμία δική της αυτόνομη παρουσία σε επίπεδο διαμαρτυρίας, διαδήλωσης, κινητοποίησης, εξέγερσης. Όταν και τα μέτρα που λαμβάνονται και οι αντιστάσεις που σημειώνονται αφορούν πρωτίστως το δικό τους μέλλον δεν είναι άξια απορίας η σιωπή της; Αφού λοιπόν σιώπησε η νεολαία, ο αντιμνημονιακός λόγος έγινε της μόδας, οι ρητορεύοντες (παραδοσιακοί και νεόκοποι) εκσπερμάτωναν που βρήκαν ωτακουστές, τα κόμματα έστρεψαν την προσοχή τους κυρίως στα δημοσκοπικά ποσοστά και ο λαός βρήκε «αντιπροσώπους» στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, έφτασε ο καιρός των εκλογών και των πραγματικών αντιπροσώπων στο κοινοβούλιο.

Μέχρι τώρα ο δικομματισμός ήταν μειοψηφία και στις δημοσκοπήσεις και το δημόσιο λόγο. Αν όμως στις κάλπες είναι οι «αμνήμονες» μειοψηφίες θα φταίνε οι ίδιοι.   Αν δεν κατάφεραν να βρουν ένα εναλλακτικό και πειστικό σχέδιο διακυβέρνησης, αν δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν έναν άλλο κυβερνητικό πόλο, αν δεν υπήρξε ένας λαϊκός ηγέτης που να εκφράσει με όρους κυβερνητικής εξουσίας την κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα, δεν φταίνε οι «μνήμονες», φταίνε οι «αμνήμονες» και δη της Αριστεράς. Σκεφτείτε τι πολιτικοεκλογικό πάρτι θα έκανε για παράδειγμα ο Ανδρέας Παπανδρέου αν έβρισκε μια κατάσταση όπως η σημερινή. Αφού μέχρι τώρα ο αντιμνημονιακός πόλος δεν βρήκε ηγεσία, δεν έχει πρόγραμμα διακυβέρνησης, δεν έχει ρεαλιστικό και πραγματιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση,δεν μπορεί να εγγυηθεί την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και το ευρώ είναι λογικό τώρα που με τις εκλογές θα μπουν σκληρά και εκβιαστικά τα διλήμματα οι συσχετισμοί να αλλάξουν.

Ο κόσμος σε περιόδους κρίσης φωνάζει, διαμαρτύρεται, θέλει αλλαγή, αλλά αν δεν την έχει χειροπιαστή διστάζει να κάνει το άλμα στο κενό. Μπροστά στην κάλπη σκέφτεται συντηρητικά. Αυτός που είχε ένα πιάτο φαΐ και τώρα έχει μισό θα προτιμήσει το μισό πιάτο από το να μην έχει καν πιάτο. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν μπορούμε να κατηγορούμε το λαό γι' αυτό. Αυτοί που θέλουν να εκπροσωπήσουν το λαό φταίνε,που ενώ φωνάζουν και καταγγέλλουν δεν έχουν καταφέρει να του βρουν μια διαφορετική και πειστική πρόταση διακυβέρνησης για να τους ακολουθήσει σε ένα τουλάχιστον σίγουρο, όχι απαραίτητα καλύτερο, αλλά σίγουρο, αύριο. Ναι, ο κόσμος είναι διατεθειμένος και ώριμος για μια άλλη πορεία, η οποία όμως δεν μπορεί να 'ναι πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, βλέποντας και κάνοντας. Πριν την κάλπη, πριν την απόφαση ο αγανακτισμένος και ταλαιπωρημένος λαός είναι και με την εθνική μοναξιά, και γιατί όχι και με τη δραχμή, και να πουλήσουμε τσαμπουκά στους δανειστές μας, και να μην τους πληρώσουμε, και να τους εκβιάσουμε, και να τους πάρουμε μαζί μας στο θάνατο.

Όταν όμως τα ψέμματα τελειώνουν και έρχεται η στιγμή της αλήθειας, όταν πρέπει να πάρουμε την απόφαση, τα ...γάλατα σφίγγουν. Σκέφτονται, και ορθώς, ότι το μισό πιάτο φαΐ είναι προτιμότερο από τη νηστεία και προσευχή. Γιατί μην αυταπατάστε, αυτό θα 'ναι το δίλημμα που θα θέσουν οι «μνήμονες». Πείτε το ωμό, εκβιαστικό, απαράδεκτο, χυδαίο, όπως θέλετε πείτε το, αλλά το δίλημμα αυτό θα είναι. Κυβέρνηση ή ακυβερνησία; Ευρώπη ή εθνική μοναξιά; Ευρώ ή δραχμή; Να συνεχιστεί η προσπάθεια -τώρα που με το «κούρεμα» του χρέους και το PSI μπήκαν σε μια τάξη τα δημοσιονομικά - ή να πάνε χαμένες οι θυσίες δύο χρόνων; Μικρότερος μισθός, μικρότερη σύνταξη ή καθόλου μισθός, καθόλου σύνταξη; Σωτηρία ή καταστροφή; Ελπίδα ή ξαφνικός θάνατος; Αυτά θα ´ναι τα διακυβεύματα της κάλπης. Αυτά θα κυριαρχήσουν στην προεκλογική περίοδο, ειδικά την τελευταία εβδομάδα όταν παραδοσιακά γίνονται και οι στροφές του εκλογικού σώματος και αυξάνονται οι συσπειρώσεις των μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων.

Θα περισσέψουν βέβαια η υποκρισία της αυτοκριτικής και η υπόσχεση για ανάπτυξη, ενώ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. θα διαγκωνίζονται και για το ποιός έβλαψε περισσότερο τη χώρα, ποιός την έσωσε και ποιός μπορεί να κάνει καλύτερα αποκρατικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές στη φορολογία και να επιτύχει πλεονάσματα. Το πρόβλημα λοιπόν για το δικομματισμό δεν θα 'ναι, πιθανότατα, σ' αυτές τις εκλογές. Σ' αυτές, κουτσά στραβά, μπορεί και να τα καταφέρει,διαψεύδοντας και τους πεσιμιστές δανειστές μας, που στις μυστικές τους εκθέσεις πιθανολογούν ότι ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ. μπορεί να συγκεντρώσουν αθροιστικά 45% και να μην εξασφαλίζουν μαζί τη δεδηλωμένη των 151 εδρών!!!

Το πρόβλημα θ' αρχίσει την επομένη των εκλογών. Αν η Ελλάδα δεν σταθεροποιηθεί και δεν σωθεί, όπως υπόσχονται, τότε θα τους πάρει ο διάολος και θα τους σηκώσει. Θα εξαφανιστούν και από τις εξελίξεις θα προκύψουν άλλα πράγματα...

 

 

1 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. gram 11:39 27/03/2012

    Το λογικό είναι το 55% για τα δυό μεγάλα κόμματα να είναι τελικά πολύ πιό εύκολο απ’ ότι φαίνεται

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.