ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Είναι περισσότερο κοινωνικά και πολιτικά διαπιστωμένο παρά δημοσκοπικά αποτυπωμένο  ότι η αποδυνάμωση του κυρίαρχου δικομματισμού έχει πλέον συντελεστεί. Η δε  πιθανότητα αναστροφής του σε συνολικά ποσοστά προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων κρίνεται απίθανη. Υπό αυτή την έννοια η μεγάλη συρρίκνωση του δικομματισμού, πρωτοφανής από το 1974 έως σήμερα, υποδηλώνει ευθέως και τη κατάρρευση του  σκηνικού μια μακράς πολιτικής περιόδου που χαρακτηρίσθηκε ως μεταπολίτευση. Ο ενδεχόμενος υποδιπλασιασμός της εκλογικής τους απήχησης μέσα σε δύο χρόνια περιγράφει ακόμα την είσοδο σε μια μεταβατική περίοδο η οποία  θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές. Σε αυτό το αμορφοποίητο περιβάλλον αν και όσοι νηφάλιοι επιβιώσουν θα αναζητήσουν ρεαλιστικά το τόνο της προσαρμογής. Φτάνει να μη καταντήσει ο κοινοβουλευτισμός μας σε κακέκτυπο μιας δημοκρατίας αλά Βαϊμάρη.

Δυστυχώς ο τόνος που «πουλάει» δυναμικά στο καθημαγμένο πολίτη αυτή τη κρίσιμη στιγμή είναι εκείνος της αυθαίρετης πολιτικής ζώνης που αυτοαποκαλείται  συλλήβδην ως  αντιμνημονιακή.  Ένας ασύνδετος και ρευστός χώρος που μειονοτικά συμπεριλαμβάνει έγκυρες και αξιόπιστες φωνές αλλά στο συντριπτικό του ποσοστό κυριαρχείται από κραυγαλέες, φουριόζες, ενίοτε δημαγωγικές ρητορικές και, αλίμονο,  σπεκουλαδόρικες προσδοκίες.  Η μεγάλη ζαριά των «καπεταναίων»  αυτού του πολιτικό μωσαϊκού είναι το αποτέλεσμα της κάλπης από το οποίο αναμένουν να  ορισθούν  ρυθμιστές της νέας πολιτικής περιόδου. Προσηλωμένοι σε αυτό το στόχο πλασάρουν λαϊκίστικα κάμποσο αντιευρωπαϊσμό με γαρνιτούρα αντιαμερικανισμού, ισχυρές δόσεις εθνοτικών νευρώσεων και ορθοδοξίας με σταγόνες επανόδου στη δραχμή και κάποιες  μοίρες  αλληθωρισμού προς Μόσχα και Πεκίνο. Δεν είναι μόνο οι  λαϊκοδεξιοί νεοπαγείς  σχηματισμοί,  οι  ανανήψαντες φρουροί του ορθόδοξου λαϊκισμού   και οι λούμπεν  «πρόσκοποι » του ρατσισμού που φαντασιώνονται μετεκλογικά μεγαλεία.  Είναι και  η  αυτάρεσκα  φουσκωμένη Αριστερά , που οι δημοσκοπικές προτιμήσεις  εγκλωβίζουν την όποια  δυναμική της στα κάγκελα του οπερετικού μικρομεγαλισμού.

Ακόμα χειρότερα , σε αυτό το αλαφιασμένο τοπίο ο κατεστημένος δικομματισμός κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να χαρίσει  επιχειρήματα  στο «ύστερα φταίει ο φονιάς». Ξέπνοος, αναιμικός, ηττημένος, ανειλικρινής, ελάχιστα πειστικός ονειρεύεται αυτοδυναμίες ή δεκανίκια στήριξης , τροφοδοτώντας  με την απειλητικά αλλοπρόσαλλη διαγωγή του όλες τις  ακραίες, τιμωρητικές και εσχατολογικές ψυχώσεις.  Με πιο τρανό παράδειγμα την αλαζονική νομοθέτηση επί ερειπίων και την τακτοποίησης εκκρεμοτήτων μιας μυθολογημένης  εκλογικής πελατείας. Μοιραία έτσι,  προετοιμάζει τη προμήθεια των απεγνωσμένων ψηφοφόρων με δόσεις αντικοινοβουλευτικού μένους και τον εαυτό του για το χρονοντούλαπο της ιστορίας.  Εκτός εάν στο παραπέντε  της  κατάρρευσης του αναλάβει εντίμως  λάθη και ευθύνες πριν ζητήσει ουσιαστική συγνώμη από το λαό. Ίσως  τότε διασώσει ότι προλάβει…

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.