Ίσως να με πείραξε ο θάνατος του Μητροπάνου, τον όποιον «πρωτοσυνάντησα» το 1976, ένα χειμωνιάτικο βράδυ, κάπου έξω από τη Ναύπακτο. Ίσως οι σουβλιές που ένιωθα στον εγκέφαλο να ήταν για την ...ανάγκη που γίνεται ιστορία και για την ιστορία που γίνεται σιωπή. Ίσως επειδή συχνά πυκνά σκέφτομαι ...αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι, πως σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός, περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα, και 'γω μεσ' στην ομίχλη και τη μπόρα, κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός.

Ίσως επειδή ο κόσμος άρχισε να ταξινομεί τις αμαρτίες του πριν αποκτήσει νόηση. Ίσως επειδή μεγάλωσα πριν γεννηθώ, και έκλαψα μετά ,αφότου πέθανα. Ίσως επειδή έκανα κομμάτια τον εαυτό μου και όταν προσπάθησα να τον ξαναφτιάξω μερικά είχαν χαθεί. Ίσως επειδή αγάπησα πριν οι άνθρωποι μάθουν τι είναι αγάπη. Ίσως επειδή κολύμπησα στον Αχέροντα την πρώτη μέρα της Δημιουργίας, πριν Εκείνος να διαχωρίσει τη γη από τα ύδατα. Ίσως επειδή έκλαψα τρεις μέρες μετά, αφού μου έβγαλαν τα μάτια και τα έδωσαν τροφή στη νεογέννητη ύαινα για να την εκπαιδεύσουν στον προορισμό της.

Τη σκέψη πάντως να γράψω για τον άνθρωπο που, όπως είπε ο Θάνος Μικρούτσικος, έβγαλε γλώσσα στο Χάρο, την απέρριψα όταν διάβασα το άρθρο της Τσόλκα. Τα είπε όλα η Αλεξάνδρα, τι να προσθέσω εγώ. Καταφεύγω λοιπόν στην απόδραση, όπως άλλωστε με συμβούλευσε να κάνω ο φίλος μου ο Βάιος, όταν του τηλεφώνησα για να τον ρωτήσω αν είναι κάτι για το οποίο θέλει να γράψω.

Το 'χω αυτό το κουσούρι -όταν μπλοκάρει το μυαλό μου ή όταν δεν έχω έμπνευση  προσφεύγω σε φίλους ή συνεργάτες για ...παραγγελίες. Ως επαγγελματίας γραφιάς που είμαι λογικό είναι να δέχομαι και παραγγελίες. Εξυπακούεται ότι αυτό το «προνόμιο» ανήκει και σε σας, αγαπητοί αναγνώστες μου. Και πολύ θα χαρώ να το ασκήσετε.

Εξάλλου ...μ' αρέσει να ταξιδεύω, ν' αλλάζω χώρες. Να μαι πάντα άλλος, ψυχή χωρίς ρίζες, να ζω έξω από αυτά που βλέπω. Να μην ανήκω σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου. Να πηγαίνω μπροστά, ξοπίσω να παίρνω την απουσία κάθε σκοπού. Και την επιθυμία να τον πετύχω. Αυτό είναι για μένα το ταξίδι. Αλλά εκτός από το όνειρο για το ταξίδι. Τίποτα από μένα δεν υπάρχει σ' αυτό. Όλα τα άλλα, γη είναι κι ουρανός.

Ελπίζω, ο Πεσσόα να με συγχωρήσει, που τους στίχους του, από δημοσιογραφική ανάγκη, τους έκανα πεζό λόγο, και το ίδιο να πράξει και ο Έλιοτ που δανείζομαι στίχους από το τέταρτο κουαρτέτο του για να θυμίσω στους ανθρώπους τούτης της έρμης και έρημης χώρας ότι ...πεθαίνουμε μ' εκείνους που πεθαίνουν: δες, αναχωρούν, κι εμείς πηγαίνουμε μαζί τους. Γεννιόμαστε με τους νεκρούς: δες, επιστρέφουν, και μας φέρνουν μαζί τους. Η στιγμή του τριαντάφυλλου κι η στιγμή του κυπαρισσιού έχουν την ίδια διάρκεια. Ένας λαός χωρίς ιστορία δεν λυτρώνεται από τον χρόνο, γιατί η ιστορία είναι διάταξη άχρονων στιγμών.

Και 'γω να προσθέσω ότι, ένας λαός με ιστορία είναι για πάντα δεσμώτης του χρόνου, γιατί η ιστορία είναι μνημολόγιο ηρωικών και πένθιμων ημερομηνιών, μια λοξή σταυροβελονιά παρουσιών και απουσιών ανθρώπων στο χρόνο, τον τόπο και το επέκεινα.

Πάντως, το βροχερό εκείνο βράδυ του '76, που «συναντήθηκα» με τον Μητροπάνο, έξω από τη Ναύπακτο, το σουξέ του ήταν το ...τι το θες το κουταλάκι, να μου δώσεις το φαρμάκι. Α, ρε Μήτσο πολύ φαρμάκι μας έδωσες. Με την κουτάλα. Κοίτα εκεί που πας, στον Παράδεισο, να πεις καμιά ζεϊμπεκιά στους αγγέλους για να τον κάνουν Κόλαση. Κλείσε όμως και μια συμφωνία μαζί τους. Για να τους ψάλλεις το «σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» βάλε τους να σου υποσχεθούν ότι εφεξής θα αφήσουν τα λευκά και τα ροζ και θα ντύνονται στα ερυθρόλευκα. Για να γίνεται μόνιμα της κολάσεως...