Όσοι προσπαθούν μέσα στη πυκνότητα του πολιτικού χρόνου που διανύουμε να κάνουν παραπομπές στις προεκλογικές θέσεις των κομμάτων τα βρίσκουν μάλλον μπαστούνια.

Η σεισμική ψήφος της 6ης Μαΐου γέμισε το πολιτικό σκηνικό με αλλεπάλληλα ρήγματα μέσα στα οποία βυθίστηκαν προεκλογικές εξαγγελίες, προτάσεις, υποσχέσεις. Στο νέο, όμως περιβάλλον, και παρ’ όλες τις αναδιπλώσεις τους, τα κόμματα δεν προσφέρουν και πάλι στους ψηφοφόρους τίποτε περισσότερο από το σύνηθες μενού. Την ώρα που ο μεταπολιτευτικός κύκλος κλείνει με γδούπο αυτά αρκούνται στη μοιρολατρία, τον φόβο, την υποκρισία, τους μύθους και τις μπαγιάτικες λύσεις.

Το κακό είναι ότι με αυτό το παρακμασμένο οπλοστάσιο θα διεκδικήσουν την νίκη στην ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Οι αδυναμίες τους, άλλωστε, είναι έκδηλες από χρόνια. Επιπροσθέτως αιφνιδιασμένα από τον τιμωρητικό χαρακτήρα της πρόσφατης λαϊκής ψήφου και με κακοχωνεμένο το δαιμονικό εκλογικό αποτέλεσμα δεν έχουν συλλάβει, ως όφειλαν από καιρό, τις ανάγκες των καιρών. Δεν διαθέτουν το υλικό να συνθέσουν μια καινούργια αφήγηση, την πρόθεση να σχεδιάσουν μια δημιουργική πρόταση για την χώρα στο κόσμο, την επιθυμία να συγκροτήσουν δυναμικά ένα εθνικό σχέδιο αναγέννησης.

Κυρίως, όμως, δεν απαντάνε στο κυρίαρχο ερώτημα ποια Ελλάδα οραματίζονται. Αντίθετα, επιδίδονται σε τακτικισμούς με στόχο την εξουσία. Από τη μεριά του ο στριμωγμένος κεντρώος συντηρητισμός επιμένει να επισείει δογματικά τον κίνδυνο των άκρων, της ακυβερνησίας και της δραχμής. Από την άλλη ο ριζοσπαστικοποιημένος λαϊκισμός προβάλει μαξιμαλιστικά την αγκίστρωση στα ξεπερασμένα προνόμια του πελατειακού παρελθόντος.

Αναπόφευκτα, το πολωτικό κλίμα που δημιουργούν οι συνήθεις ύποπτοι αλλά και οι φρέσκοι νεοΰποπτοι, θέτει τους εξουθενωμένους ψηφοφόρους στη μέγγενη της σκοπιμοθηρίας του ενός ή του άλλου ρεύματος εξουσίας. Τώρα αν έτσι επιχειρείται στις πλάτες μας από τη μια η αναδιάταξη και από την άλλη η ανανέωση των ελίτ εξουσίας.  θα το δείξει η νεκροψία. Γατί, κακά τα ψέματα, το μόνο υπαρκτό σχέδιο αυτή τη στιγμή για τη χώρα είναι, δυστυχώς, η μνημονιακή σύμβαση. Και μέχρι να αντικατασταθεί πλήρως από ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου από αυτό το μονόδρομο που θα περιγράφει ποια ακριβώς Ελλάδα θέλουμε, με ποιες δυνάμεις και με ποια μέσα θα την υλοποιήσουμε, τα υπόλοιπα είναι εγκληματικές ασυναρτησίες.

Ευρώ με λίγο ή καθόλου μνημόνιο είναι απλώς ευχολόγια που απευθύνονται σε αφελείς. Ίσως η αμεριμνησία να τονώνει την εθνική μας αυταρέσκεια αλλά το διακύβευμα της συγκυρίας δεν είναι οι μικροκομματικοί υπολογισμοί, είναι μόνο η χώρα. Και για να επιβιώσει, δεν χρειάζεται ιδεολογήματα παλαιάς κοπής και ανέφικτες αξιώσεις ηγεμονίας από Εθνικούς Συναγερμούς ή Λαϊκά Μέτωπα. Ούτε έχει ανάγκη από Ζηλωτές του ευρώ και Ταλιμπάν της δραχμής. Αυτό που απαιτεί η κοινωνία είναι ρεαλισμός, ευθύνη, ειλικρίνεια, εθνικό σχέδιο ανάταξης. Υπάρχει, άραγε, σήμερα πολιτικός σχηματισμός που να τα εγγυάται; Αν όχι ας βιαστούν. Γιατί οι υπό διαμόρφωση νέοι κοινωνικοί σχηματισμοί επείγονται να αποτυπωθούν πολιτικά.