Δεν θέλω να καλοπιάσω τον Φελέκη επειδή μου έδωσε τη δυνατότητα να γράφω στο Matrix, αλλά βρήκα εξαιρετικό το χθεσινό ανέκδοτο και όσοι δεν το διαβάσατε, θα πρέπει να σπεύσετε. Περιγράφει ανάγλυφα ποιός πρέπει να είναι ο στόχος όταν με μιά στοίβα χαρτιά στα χέρια θα πέφτει πίσω μας το παραβάν και θα διαλέγουμε ποιό από όλα θα κλείσουμε στο φάκελο. Με άλλα λόγια, με ποιές σκέψεις θα πρέπει να ψηφίσουμε στις 17 Ιουνίου.

Ο, τι έγινε έγινε στις 6 Μαίου. Ψηφίσαμε με μίσος στα σωθικά και οργή. Ψηφίσαμε με στόχο να τιμωρήσουμε, με τη σκέψη στη χθεσινή μέρα και στα λαμόγια που τα φάγανε. Την επόμενη μέρα ούτε που τη λογαριάσαμε... αλλά δεν πειράζει. Ψηφίσαμε συναισθηματικά οι περισσότεροι, με λογική και ρεαλισμό οι λιγότεροι. Κάποιοι βαρεθήκαμε, ως Ελληναράδες που είμαστε και δεν ψηφίσαμε. Μια Κυριακή την έχουμε κι επιλέξαμε τα ούζα, είχε και καλό καιρό. Άλλοι συνειδητά απείχαμε. Κάποιοι ρίξαμε ψήφο θετική, κάποιοι αρνητική ό, τι και να κάναμε πάει τελείωσε, μιά μπόρα ήταν πέρασε.

Οι εκλογές που έρχονται όμως είναι άλλο πράγμα. Σε αυτές θα κριθεί πράγματι το μέλλον της Ελλάδος, πάντα στη βάση Αρχών που ετέθησαν μετά το τέλος του δευτέρου πολέμου. Για ορισμένους ίσως να ακούγεται βαρύγδουπο αλλά είναι η πραγματικότητα, ότι η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στη μοίρα της. Και επειδή η επόμενη μέρα μπορεί να μην διαφέρει από την έρημο της κόλασης που περιγράφεται στο ανέκδοτο, επειδή όλο αυτό τον μήνα οι δημαγωγοί θα μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια, γήπεδα γκόλφ και γυναίκες, θα πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που θα πρέπει απολύτως συνειδητά να ρίξουμε τη ψήφο μας οραματιζόμενοι και ιχνογραφώντας το μέλλον. Και δεν θέλω με τίποτα να πιστέψω αυτό που άκουσα από τα χείλη του Στέλιου Ράμφου, ότι όταν ο Έλληνας φθάνει στον γκρεμό η παράδοση λέει ότι κάνει το βήμα μπροστά... Γι’ αυτό το βήμα μπροστά όμως, την κατρακύλα στην άβυσσο, τούτη τη φορά δεν θα φταίει ούτε κόμμα, ούτε πολιτευτής. Εμείς οι ίδιοι θα φταίμε και ο κακός μας εαυτός.

Κι αυτό το λέω φέρνοντας στο νού μου έναν Πάγκαλο που μπορεί να εμφανισθεί έτσι ξαφνικά έξι μήνες, ένα χρόνο μετά την 17^η Ιουνίου και να ξεστομίσει χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τη παρόρμησή του, κάτι παρόμοιο με το «μαζί τα φάγαμε», ας πούμε ότι «Δική σας η επιλογή, φάτε τα τώρα». Θα τον λοιδωρήσουμε αυτόν που θα το πει; Ή αυτή τη φορά θα σκύψουμε το κεφάλι;

Η ευθύνη για το αποτέλεσμα που θα αναδείξει η κάλπη στις 17 Ιουνίου, θα ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στον ελληνικό λαό και μόνον σε αυτόν. Τα κόμματα και οι πολιτικοί θα πράξουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Θα απαγγείλλουν τα ποιήματα τους, άλλοι με τρόπο ρεαλιστικό κι άλλοι διανθισμένα με καλολογικά στοιχεία και ψέμματα. Κάποιοι θα μιλήσουν για φανταστικούς παραδείσους και άλλοι για ζοφερές κολάσεις. Εναπόκειται σ’ εμάς να κάνουμε την επιλογή. Στη δημοκρατία όποιος θέλει ιδρύει κόμμα (υπάρχουν κανόνες φυσικά) όποιος θέλει θέτει υποψηφιότητα κι εκτίθεται στην λαική ετυμηγορία. Ο λαός είναι αυτός που αποφασίζει ποιόν στέλνει στα ουράνια και ποιόν στα τάρταρα. Μόνον ο λαός θα είναι υπεύθυνος για ό,τι συμβεί στις 18 Ιουνίου. Καμμία δικαιολογία δεν θα υπάρξει για ό, τι επακολουθήσει. Ολοι θα πρέπει να αποφασίσουν με υπευθυνότητα πως θα ήθελαν να δουν τη χώρα την επόμενη μέρα. Δεν χωράνε αδιαφορίες. Εν κατακλείδι να θυμίσω κάτι που μαθαίναμε, η γενιά μου, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού όταν ρουφούσαμε τους άθλους του Ηρακλέους. Ο δρόμος της Αρετής δυστυχώς δεν είναι ανθόσπαρτος.