ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Πολλοί συνδέουν αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας με το τέλος της μεταπολίτευσης, με το «τέλος της ιστορίας» μιας γενιάς που εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι απέτυχε και συγχρόνως με την άνθηση ενός νέου ελπιδοφόρου μέλλοντος. Χρησιμοποιώντας τον τίτλο του δοκιμίου του Φουκουγιάμα, το οποίο πολλοί λάτρεψαν έχοντας συγκρατήσει στη μνήμη τους μόνον τη φράση «ο θρίαμβος της Δύσης» και άλλοι τόσοι μίσησαν, θέλησα να επισημάνω τον επίλογο του Αμερικανού καθηγητού, στον οποίο ελάχιστοι έχουν δώσει σημασία:

«Το τέλος της ιστορίας θα είναι μια πολύ θλιβερή εποχή. Η μάχη για αναγνώριση, η θέληση της διακινδύνευσης της ζωής για έναν αφηρημένο σκοπό, η παγκόσμια ιδεολογική πάλη για την οποία επιστρατεύθηκε τόλμη, θάρρος, φαντασία, ιδεαλισμός, θα αντικατασταθούν από τον οικονομικό υπολογισμό, την χωρίς τέλος επίλυση τεχνικών προβλημάτων, από περιβαλλοντολογικές ανησυχίες και την ικανοποίηση των εξεζητημένων απαιτήσεων του καταναλωτή. Στη μετά την ιστορία εποχή δεν θα υπάρχει τέχνη ούτε φιλοσοφία μόνον η ατέρμονη φροντίδα του μουσείου της ανθρώπινης ιστορίας...», έγραφε ο Αμερικανός επιστήμων μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Το τέλος της ιστορίας της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα θα είναι πράγματι μία πολύ θλιβερή εποχή αν δεν βάλουμε τώρα την τελεία. Και όσο αν ορισμένοι επιμένουν, φαίνεται ότι το τέλος της μεταπολίτευσης δεν έχει έρθει ακόμη. Για να φθάσουμε στο τέλος θα πρέπει να πιάσουμε τον πάτο του βαρελιού. Και αυτό δυστυχώς έτσι όπως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα δεν έχει συντελεσθεί ακόμη. Το γεγονός ότι αλλάζει το πολιτικό σκηνικό με την πτώση του «υπαρκτού δικομματισμού», δεν οδηγεί αυτομάτως και στην απεξάρτηση από νοοτροπίες που διαμορφώθηκαν τα σχεδόν σαράντα αυτά χρόνια και έχουν στέρεες βάσεις στην ελληνική κοινωνία.

Η μεταπολίτευση δεν είναι μόνον το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν. Είναι ένα ολόκληρο σύστημα προερχόμενο από την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου που ανήκει ή τέλος πάντων γαλουχήθηκε με τις αρχές της τότε Αριστεράς και μεσουρανεί σε νευραλγικούς τομείς, από  την παιδεία, την τέχνη, τον πολιτισμό και τα ΜΜΕ έως το δημόσιο τομέα και τον συνδικαλισμό, χωρίς μέχρι σήμερα να αλλάξει ούτε ένα φωνήεν στην επιχειρηματολογία του και τον τρόπο σκέψης του. Ένα σύστημα που δομήθηκε εντέχνως, με περιτύλιγμα δήθεν αριστερών, σαφώς όμως δημαγωγικών αξιών, σε έδαφος πρόσφορο όπως ήταν η εύκολα χειραγωγούμενη κοινωνία μετά από επτά χρόνια δικτατορίας. Το σημερινό πρόσφορο έδαφος συνίσταται από τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα και τους κακοπληρωμένους του δημοσίου και δείχνει να το καλύπτει με τη λαϊκιστική καθησυχαστική ρητορική του κόμμα της Αριστεράς.

Η μεταπολίτευση για να έχει κλείσει πρέπει πρωτίστως να κάνει πλήρως τον κύκλο της. Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα όμως –καμία σχέση με τα τέλη της δεκαετίας του 70 – αυτό –το κλείσιμο του κύκλου - θα αποδειχθεί καταστροφικό. Διότι κατ΄ αρχάς η σημερινή Αριστερά δεν παίρνει ψήφο ιδεολογικώς αιτιολογημένη, αλλά ψήφο οργής και μίσους, σύμφωνα με τις αναλύσεις των περισσοτέρων εκλογολόγων. Επίσης διότι δυστυχώς είναι εμφανές από την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται, ότι ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς στηρίζεται στις αρχές και τις αξίες που ανεδείχθησαν κατά τη μεταπολίτευση. Με άλλα λόγια στις αξίες που οδήγησαν στην καταστροφή τη σημερινή κοινωνία, με τη γερή δόση κρατισμού αφ’ ενός και την επιμονή σ’ ένα ευδαιμονικό παρόν αφ’ ετέρου, χωρίς καμία ιδέα για την επόμενη μέρα.

Οι αξίες της πατερναλιστικής κοινωνίας με τις οποίες γαλουχήθηκε ο νεοέλληνας ( από συστάσεως του κράτους) δεν θα εξαφανισθούν ως δια μαγείας. Είναι γερά μπολιασμένες στο υποσυνείδητο της κοινωνίας. Είναι πανεύκολο λοιπόν ο πολίτης να στρέφεται προς αυτόν που δίνει υποσχέσεις τις οποίες θέλει να ακούσει. Του αρέσουν τα μεγάλα λόγια από όπου κι αν προέρχονται. Ρίξτε μια ματιά στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ που κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Οι αλήθειες, η πραγματικότητα, δεν απασχολούν –ενδεχομένως δικαίως - τον σημερινό οικογενειάρχη που έχει χάσει τα πάντα. Ούτε το δημόσιο υπάλληλο που φοβάται ότι ίσως να είναι ένας από αυτούς που θα απολυθούν. Γι’ αυτό και θα ψηφίσει όποιον του λέει ότι δεν πρόκειται να χάσει τη δουλειά του. Δεν πρόκειται  για ιδεολογική, αλλά για βιοποριστική, πελατειακή ψήφο, δεν πρόκειται για λογική υπέρ του γενικού καλού, αλλά για προσωπικό ατομικό συναίσθημα. Όταν τελικώς απολυθεί γιατί η οικονομία θα έχει καταστραφεί πλήρως, θα είναι βεβαίως αργά, αλλά έχει ο θεός θα σκεφθεί τότε τι θα πράξει... Ενδεχομένως τότε να στραφεί κατά του σημερινού δήθεν ευεργέτη του... Στην Ελλάδα μπερδεύουμε τις επιθυμίες με την πραγματικότητα, τη φαντασία με τη λογική. Και η λογική στην παρούσα φάση εκπορεύεται δυστυχώς από πρόσωπα που δεν έχουν όραμα, που δεν μεταδίδουν αίσθημα εμπιστοσύνης στον ψηφοφόρο, ο οποίος καλείται να αντιληφθεί ότι πλέον είναι κι αυτός μέρος του προβλήματος.

Για τους λόγους αυτούς τιμωρούνται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Γιατί αναγκάσθηκαν εκ των πραγμάτων, έστω και μετά από χρόνια να πουν αλήθειες. Και ο κόσμος δεν τις αντέχει, δεν είναι μαθημένος να τις ακούσει και να τις αποδεχθεί. Γι’ αυτό και δεν δίνονται ψήφοι στο ΚΚΕ. Διότι παραμένει σταθερό στις δικές του δογματικές αλήθειες, χωρίς να αλλάζει ούτε γράμμα. Αλήθειες που αρέσουν σε λιγοστούς. Ο σημερινός Έλληνας δεν κρίνει, ούτε σκέφτεται, απλώς θέλει να ακούει αυτό που ο ίδιος έχει στο μυαλό του. Ο σημερινός οργισμένος δεν σκέφτεται ότι αύριο μπορεί να είναι τριπλά αγριεμένος. Ότι μεθαύριο η χώρα διχασμένη σε «μνήμονες και αμνήμονες», πατριώτες και προδότες, ανέργους κι εργαζομένους, δημοσίους και  ιδιωτικούς υπαλλήλους, μπορεί να καταλήξει σε σκληρή αντιπαράθεση, σε καταστάσεις που οι μεγαλύτεροι δεν θα ήθελαν να ξαναζήσουν. Δεν σκέφτεται ότι πράγματι μπορεί να τελειώσει το δόγμα «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Διίστανται οι απόψεις των επιστημόνων για τους λόγους της εξαφάνισης του πολιτισμού των Μάγια στην Κεντρική Αμερική. Έχουν ειπωθεί πολλά. Το μόνο που δεν έχει ειπωθεί ακόμη είναι για μαζική αυτοκτονία. Σε αυτή έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, πολύ φοβάμαι, ότι θα έχουμε τα πρωτεία αν δεν ξυπνήσουμε. Στον Χριστιανισμό πιστεύουμε ότι χωρίς θάνατο δεν υπάρχει ανάσταση. Θάνατο δια του Σταυρού όμως, όχι λόγω παρακμής. Εν προκειμένω καλούμαστε να υπερβούμε εαυτούς και να αναστηθούμε προτού καταστραφούμε. Οι σημερινοί Έλληνες τοποθετούμαστε μπροστά στη μοίρα μας, να είμαστε εμείς ή ο κακός μας εαυτός.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.