Έχουν κάνει ό,τι περισσότερο μπορούσαν για να δώσουν την εικόνα ενός κόμματος σε σύγχυση, ανέτοιμου όχι μόνον να κυβερνήσει, αλλά ακόμα και να διαχειριστεί τη ραγδαία αύξηση της απήχησής του:

Τα διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται στα τηλεοπτικά πάνελς τις τελευταίες εβδομάδες έχουν κάνει τόσες και τόσο αντιφατικές δηλώσεις για τα πλέον κρίσιμα θέματα, και ειδικά για την οικονομία, που γίνεται σαφές και στον πλέον καλοπροαίρετο, ότι συμπαγής «γραμμή», ακόμα δεν υπάρχει.

Οι παλινωδίες της ίδια της ηγεσίας του κόμματος, με τις συνεχείς αλλαγές ύφους και απόχρωσης σε σχέση με το μνημόνιο, τους δανειστές και τους εταίρους μας, φανερώνουν την αμηχανία και την έλλειψη σιγουριάς για την κατάλληλη «συνταγή».

Η συνεχής, σαφής και ξεκάθαρη προειδοποίηση των δανειστών, αλλά και των φίλιων ευρωπαϊκών δυνάμεων, όσον αφορά το εύρος των «επιτρεπόμενων» αλλαγών στις υποχρεώσεις και στην πορεία της χώρας έχει στην ουσία προσδιορίσει το μέγεθος του ρίσκου. Η στάση που κράτησε ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ αλλά και οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έναντι του κ. Τσίπρα ανέτρεψε επί της ουσίας τον κορμό της επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει πολιτική δύναμη που να είναι, λόγω των θέσεων και προτάσεών της, εκτεθειμένη στη δημόσια κριτική, σε τόσο μεγάλο βαθμό, και για θέματα τόσο μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος και τόσο «καυτά»:
• Στο μεταναστευτικό, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται καθαρά και ξάστερα στον αντίποδα των πεποιθήσεων της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως τις ξέρουμε από τις δημοσκοπήσεις.
• Στο θέμα της τρομοκρατίας έχει έναν «ιδιόμορφο» πολιτικό λόγο, εύκολα παρεξηγήσιμο, ενώ, όπως καταγγέλθηκε από την κ. Μπακογιάννη, σημαίνοντα στελέχη του υπήρξαν υπερασπιστές της 17 Νοέμβρη.
• Με τα «μπάχαλα» που κάθε τόσο οδηγούν στο κάψιμο του κέντρου τη Αθήνας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί για μια σχέση «ειδικού τύπου», γεγονός που αποτέλεσε την αφορμή για να ξεφουσκώσει η πρώτη του δημοσκοπική άνοιξη, μετά τα Δεκεμβριανά του 2008.

Κι όμως, παρόλα αυτά τα δεδομένα που θα μπορούσαν όχι απλώς να πλήξουν, αλλά να γκρεμίσουν την επιρροή ενός κόμματος υπό άλλες συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να κάνει «κούρσα» και να διεκδικεί την πρωτιά και την κυβέρνηση μετά τις 17 Ιουνίου. Μη έχοντας μάλιστα κανένα σύστημα στο χώρο της ενημέρωσης που να τον πριμοδοτεί. Όλα τα κανάλια, όλες οι εφημερίδες, όλα τα ραδιόφωνα, είναι στην πραγματικότητα απέναντί του.
Τι αποδεικνύουν όλα αυτά; Ότι έχουμε μπροστά μας ένα καθαρό και δυνατό κοινωνικό ρεύμα που φουσκώνει τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ και κατά πάσα πιθανότητα θα του δώσει πράγματι την εξουσία. Καμία προειδοποίηση, καμιά κινδυνολογία, καμιά αποκάλυψη, δεν φαίνεται ικανή να ανακόψει το κοινωνικό αυτό ρεύμα που ουσιαστικά εκφράζει τη διαμαρτυρία, την αγανάκτηση, τη διάθεση για αλλαγή.

Αυτό είναι που δεν κατάλαβαν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και αντί να καταθέσουν τις προτάσεις τους εξαντλήθηκαν σε μια λυσσώδη και μονομανή αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ θέλοντας να αποδείξουν την αντιφατικότητα ή το ανέφικτο της πολιτικής του στάσης. Όμως είναι τόσο αφερέγγυοι στα μάτια των πολιτών, έχει τόσο πολύ πεισθεί η πλειοψηφία του κόσμου ότι από αυτούς δεν έχει να περιμένει τίποτα, ώστε, όσο μεγαλύτερη είναι η επίθεση που εξαπολύουν στο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο να εδραιώνεται η πεποίθηση ότι μόνο αυτόν φοβούνται και μόνον αυτός μπορεί να τους «τιμωρήσει». Όσο περισσότερο τον εγκαλούν, τόσο περισσότερο τον ενισχύουν.

Το περίεργο είναι, δε, ότι η αδυναμία σωστής και έγκαιρης «ανάγνωσης» της κατάστασης και η αδυναμία εντοπισμού όλων εκείνων των μηνυμάτων που προδιέγραφαν τη δημιουργία του κοινωνικού ρεύματος, δεν χαρακτηρίζει μόνον τους μηχανισμούς των δύο κομματικών δεινοσαύρων. Την ίδια αδυναμία έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν τα ΜΜΕ της λεγόμενης «δημοκρατικής παράταξης». Όχι μόνον δεν έχουν αντιληφθεί ότι «εκεί έξω» κάτι έχει αλλάξει, αλλά έχουν ανοίξει μια άνευ προηγουμένου βεντέτα με το ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν μπορούν να ανεχθούν το γεγονός ότι η γη κινείται… ερήμην τους.

Αντί να επιχειρήσουν να ακούσουν το «νέο», να το εκφράσουν και να το διαμορφώσουν με την κριτική τους στάση, (γιατί οι κίνδυνοι είναι πράγματι τεράστιοι και δεν αντιμετωπίζονται με τις ενθουσιώδεις πομφόλυγες ενός νέου λαϊκισμού), υπερασπίζονται με πάθος το «παλιό» και γίνονται κομμάτι του όλο και περισσότερο. Κάνουν δηλαδή ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να κάνει ένα νηφάλιο, ανεξάρτητο και μάχιμο Μέσο Ενημέρωσης. Και διακινδυνεύουν, βεβαίως, να δουν τον κόσμο να καίει και πάλι εφημερίδες έξω από τα γραφεία τους…