ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Ανοίγουν και πάλι σιγά-σιγά τα θέματα της Παιδείας, καιρός ήταν, καθώς μόνον λίγο καιρό ξαποσταίνει... Η ηγεσία του υπουργείου άλλαξε για μία εισέτι φορά, νέες παραδοχές λοιπόν, καινούργια αφετηρία που συμπίπτει με τη νέα φουρνιά φοιτητών που θα περάσει τις πύλες των ανωτάτων ιδρυμάτων της χώρας τα οποία όμως απέχουν πολύ από τις... ανώτατες παροχές που θα ανέμενε κανείς. Τα ελληνικά ανώτατα ιδρύματα βρίσκονται στη χειρότερη περίοδο της ζωής τους. Η κατάσταση είναι επιεικώς απαράδεκτη από κάθε άποψη. Δεν είμαι καθ’ ύλην αρμόδιος δημοσιογραφικώς, όμως ως πατέρας και πρώην φοιτητής, θαρρώ πως έχω δικαίωμα να εκφράσω άποψη.

Χρόνια τώρα είχα τρεις απορίες. Η πρώτη γεννήθηκε όταν το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης εξέδωσε ένα βιβλίο σταθμό, τη «Γραμματική των Πολιτισμών» του περίφημου Γάλλου ιστορικού Φερνάν Μπροντέλ. Στις πρώτες αράδες του σημειώματος του μεταφραστή αναφέρεται ότι «το κείμενο του βιβλίου αυτού δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1963. Αποτελούσε το κεντρικό μέρος ενός συλλογικού έργου –ενός σχολικού βιβλίου Ιστορίας –που είχε τίτλο Ο σύγχρονος Κόσμος, Ιστορία και πολιτισμοί και απευθυνόταν στην τελευταία τάξη του γαλλικού λυκείου». Ένα βιβλίο 800 σελίδων που περιέχει πράγματι τα πάντα γύρω από τον Πολιτισμό, ζητήματα που ούτε η γενιά μου διδασκόταν στο σχολείο, πολλώ δε μάλλον οι σημερινοί τελειόφοιτοι που καλούνται απλώς να απομνημονεύσουν ως άλλο ποίημα του Καβάφη περίπου 100 σελίδες ιστορίας, για να ελπίζουν ότι θα γράψουν άνω του 18 στις Πανελλήνιες. Τι διδάσκονταν οι γαλλόπαιδες το 1963 και τι οι ελληνόπαιδες το 2012...Δράμα... και τον από μηχανής θεό δυστυχώς δεν τον βλέπω να ξεφυτρώνει.

Η δεύτερη απορία αφορά στον τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί δεν ακολουθείται σύστημα όπως ήταν το γαλλικό που προσωπικά θυμάμαι, το οποίο βεβαίως προέβλεπε κατ΄ αρχάς μία εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία εξετάσεων για την απόκτηση του απολυτηρίου (Baccalaureat) το οποίο δεν το παίρνουν όλοι όπως συμβαίνει εδώ και μάλιστα με βαθμούς κάτω από τη βάση. Όμως με την απόκτηση του Απολυτηρίου ο φοιτητής επέλεγε σχολή. Δεν έλεγε, όπως εδώ «θέλω Νομική» και κατέληγε στην Ιχθυοκαλλιέργεια... Βεβαίως υπήρχαν κανόνες που καθορίζονταν από το Πανεπιστήμιο.

Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80, στα δικά μου χρόνια για παράδειγμα, Έλληνας που δεν περνούσε στην Ιατρική εδώ αλλά είχε καλούς βαθμούς απολυτηρίου γινόταν δεκτός στην Ιατρική της Γκρενόμπλ. Το Πανεπιστήμιο όριζε όμως ότι στο δεύτερο έτος θα συνέχιζαν 200 από τους 800 φοιτητές που είχαν εγγραφεί στο πρώτο έτος. Αν δεν τα κατάφερνε είχε δικαίωμα να «ντουμπλάρει» την πρώτη χρονιά άλλη μία φορά. Αν και πάλι αποτύγχανε να συγκαταλεχθεί στους 200 καλύτερους, η Ιατρική δεν ήταν για αυτόν και ατένιζε προς τη Βιολογία ή την Ιατρική σχολή της Σόφιας...

Το τρίτο ζήτημα που με ενοχλεί πλέον πολύ στα ελληνικά Πανεπιστήμια είναι η αφισσορύπανση και όχι μόνον. Στη Γαλλία, όπου γεννήθηκε η φοιτητική επανάσταση το 1968 – εμείς δεν έχουμε ξεφύγει ακόμη από εκείνη τη δεκαετία και την επόμενη αν και έχουν περάσει σαράντα και πλέον χρόνια– ντρέπεσαι να μπεις μέσα στη Σορβόννη αν δεν σκουπίσεις τα λασπωμένα παπούτσια σου μετά από τη βόλτα στο Ζαρντέν ντυ Λυξεμπούρ. Έχω ταξιδέψει αρκετά. Καταθέτω με πλήρη επίγνωση την άποψη ότι το ελληνικό φαινόμενο δεν συναντάται πουθενά. Είμαι βέβαιος ούτε στα Πανεπιστήμια της Λατινικής Αμερικής, από τα οποία όμως δεν έχω ακόμη προσωπική εμπειρία...

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.