ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Η επίσημη σύσταση της «Επιτροπής ΑΟΖ», της οποίας αντικείμενο είναι να εκπονήσει το νομοσχέδιο με το οποίο θα ανακηρυχθούν οι θαλάσσιες ζώνες της χώρας, η ίδια η σύνθεση της Επιτροπής (με τη συμμετοχή του καθηγητή Αντώνη Φώσκολου που έχει πρωταγωνιστήσει στην αναπαραγωγή εκτιμήσεων για τεράστια κοιτάσματα αερίου στην περιοχή Νοτιοανατολικά της Κρήτης, αλλά και του Σόλωνα Κασίνη, διευθυντή της Υπηρεσίας Ενέργειας της Κύπρου), και κυρίως οι «διαρροές» από το Μέγαρο Μαξίμου για άμεση μονομερή ανακήρυξη της ΑΟΖ της χώρας, δημιουργούν μια κινητικότητα σε έναν τομέα που απαιτεί ιδιαίτερα λεπτούς χειρισμούς.
Η αξιοποίηση όλων των πιθανών πηγών ορυκτού πλούτου της χώρας, είναι μια επιδίωξη που παγίως θα πρέπει να έχει η ελληνική κυβέρνηση. Αλλά οι βερμπαλισμοί και το πολιτεύεσθαι με κριτήριο τον εντυπωσιασμό ενός λαού που συντρίβεται από την οικονομική κρίση δεν είναι ο ορθός τρόπος διαχείρισης τόσο σοβαρών πραγμάτων.
Η οριοθέτηση της Ανεξάρτητης Οικονομικής Ζώνης είναι μια σύνθετη διαδικασία που, όπως έχει δείξει η εμπειρία, δεν γίνεται υπό τα φώτα της δημοσιότητας. Το παράδειγμα της επιτυχούς και διαχρονικής διαχείρισης του ζητήματος από την Κύπρο, που ευτύχησε να έχει και αποτελέσματα στο ερευνητικό πεδίο, είναι χαρακτηριστικό.
Η Κύπρος δεν ανακήρυξε μονομερώς καμιά ΑΟΖ. Πρώτα, το 2001, συζήτησε με την Αίγυπτο, συμφώνησε και υπόγραψε την οριοθέτηση και μετά ακολούθησε η κύρωση (ανακήρυξη) στα κοινοβούλια της Κύπρου και της Αιγύπτου. Το θέμα είχε διαχειρισθεί η κυβέρνηση Κληρίδη και κράτησε σχεδόν δύο χρόνια, σε καθεστώς απόλυτης μυστικότητας, για να αποφευχθούν οι παρεμβάσεις της Τουρκίας.
Ακολούθησε η οριοθέτηση με τον Λίβανο από την κυβέρνηση Παπαδόπουλου, με τον ίδιο όμως τρόπο: διαπραγμάτευση με μυστικότητα, συμφωνία οριοθέτησης και μετά κύρωση - ανακήρυξη στη βουλή της Κύπρου.
Ακολούθησε η οριοθέτηση με το Ισραήλ ( το οποίο δεν είχε υπογράψει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας). Αυτό έγινε από την κυβέρνηση Χριστόφια, η οποία συνέχισε την ίδια πολιτική.
Εν ολίγοις, η Κυπριακή πολιτική τάξη στο θέμα της ανακήρυξης της ΑΟΖ, έδειξε διαχρονική συνέπεια, σοβαρότητα και άριστη αξιολόγηση και εκμετάλλευση των διεθνών συσχετισμών, κάνοντας στο παρασκήνιο προσεκτικά βήματα και δείχνοντας αποφασιστικότητα όπου αυτό απαιτείτο.
Στη δική μας περίπτωση, το μεγάλο αγκάθι είναι φυσικά η Τουρκία και η διαφορά που υπάρχει στα όσα υποστηρίζει εκείνη και εμείς σχετικά με τη δυνατότητα των νησιών να διαμορφώνουν ΑΟΖ. Η Τουρκία έχει ήδη αμφισβητήσει (και έμπρακτα) την εν δυνάμει ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή Ρόδου, Καστελόριζου, Κύπρου με έκδοση σχετικών αδειών και χαρτών, αλλά και με διεξαγωγή σεισμικών ερευνών στην περιοχή.
Το διεθνές δίκαιο της θάλασσας προβλέπει ότι, όταν οι αποστάσεις μεταξύ των όμορων κρατών είναι μικρότερες των 2 x 200 μίλια, όπως στην περίπτωση μας, θα πρέπει να συμφωνηθεί οριοθέτηση με τις συνορεύουσες χώρες. Αυτό δηλαδή που έκανε η Κύπρος με Αίγυπτο, Λίβανο και Ισραήλ.
Συνεπώς, εάν πράγματι, στα σοβαρά, η ελληνική κυβέρνηση έχει την πρόθεση να ανακηρύξει, χωρίς προηγούμενη συμφωνία, ΑΟΖ στις «κρίσιμες» περιοχές, θα πρέπει να αναμένει την αντίδραση της Τουρκίας, για το είδος της οποίας μπορεί ο καθείς να έχει τις δικές του εκτιμήσεις. Το βέβαιον είναι ότι θα πρέπει, σε αυτή την περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση να μπορεί να στηρίξει έμπρακτα τις αποφάσεις της. Είναι έτοιμη για αυτό;

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.